Het zoontje van Tamara (40) raakte ernstig gewond: “Een buurjongen gooide vuurwerk in zijn nek”

“Dit is foute boel, dacht ik meteen toen Diony op oudjaarsdag 2021 de voortuin in kwam lopen. Zijn gezicht in shock, zijn hand in zijn nek, een van onze buurjongens verschrikt achter hem. Diony zou even buiten gaan spelen. Die onschuldige middag in de speeltuin resulteerde in een ramp toen een buurjongen, ondanks Dionys smeekbedes, vuurwerk naar hem gooide. Deze zogenaamde grondbloem ontplofte in Dionys nek. Ik schrok me rot toen hij zijn hand weghaalde.

We leerden onze kinderen met vuurwerk om te gaan

Mijn man en ik zijn altijd gek op vuurwerk geweest. Ieder jaar kopen we een vuurwerkpakket dat we met de kinderen afsteken. Vuurwerk bestaat nou eenmaal en we laten onze kinderen liever zien dat het mooi en veilig kan zijn als je weet hoe je ermee omgaat dan dat ze het stiekem zelf gaan afsteken. Diony was altijd gek op vuurwerk. Die oudjaarsochtend sprintte hij continu naar het raam bij iedere knal die hij hoorde. Ons vuurwerk lag die dag nog in de kast. ’s Avonds zouden we het afsteken in de tuin. Diony keek er zo naar uit dat weer met zijn vader te doen.

Krijsend onder de douche

Wat er gebeurde nadat Diony thuiskwam, is een waas. Ik heb niets meer scherp vanaf het moment dat ik de wond in Dionys nek zag: de loshangende huid, het zwarte vel, het verschroeide haar en de vuurrode plek. Ik kon er niet te lang naar kijken. Mijn man heeft Dionys kleding kapot geknipt en hem onder de lauwe douche gezet om de brandwond te koelen. Ik belde de ambulance, terwijl ik moest aanhoren hoe mijn kind krees vanuit de badkamer.

In het ziekenhuis leerde ik dat een brandwond uren na de ontploffing nog kan doorbranden. De wond ging van Diony’s hals tot achterin zijn nek. De blaar die erop ontstond was extremer dan ik ooit had gezien. Toch bleef ik zitten en kijken. Ook toen de artsen dode huid wegknipten. Hoe kun je je kind van zeven alleen laten op zo’n moment? Hij was kalm, maar getraumatiseerd. Ik wilde alles samen met hem meemaken, zodat ik later als hij dit trauma zou gaan verwerken antwoord op al zijn vragen kon geven.

2022 zou ons jaar worden

Vlak voor de jaarwisseling kwamen we thuis. Diony verbonden en uitgeput, mijn man en ik lamgeslagen. 2022 zou ons jaar worden, hadden we niet veel eerder besloten. Na een turbulente tijd waren we toe aan iets positiefs. Maar op de eerste dag van het jaar stonden alweer ziekenhuisafspraken voor Diony gepland. Intakes bij het brandwondencentrum, oriëntatiegesprekken voor operaties, wondcontroles… Ik hield mijn hart vast voor wat ons te wachten stond. De paniek die ik voelde toen Diony koorts kreeg en toen zijn gezicht opzwol, maakte het er allemaal niet makkelijker op. Continu was er de angst: was het tóch erger dan alleen de wond? Had het vuurwerk ook diep onder de huid dingen aangetast?

Diony was getraumatiseerd

Gelukkig bleek na veel onderzoeken dat dat niet het geval was. Fysiek in ieder geval niet. Mentaal had het incident zeker zijn sporen achtergelaten. Doiny werd een bang en op momenten overstuur kind. Zo kenden we hem helemaal niet. Diony was altijd een rustige jongen. Hij hing soms rebels in bomen, maar was nooit een kind met angsten. Nu klampte hij zich paniekerig aan mij vast als hij de operatiekamer in moest zonder mij. Hij gilde door de gangen van het ziekenhuis als ik weer eens niet mee een kamer in mocht vanwege de coronamaatregelen. Het brak mijn hart keer op keer.

De operaties leverden wel iets op: we zijn een jaar verder en na verschillende huidtransplantaties heeft Diony een groot maar toonbaar litteken in zijn nek. Nu pas komt er tijd om dat mentale deel aan te pakken. Hij gaat naar speltherapie waar hij door middel van activiteiten over de gebeurtenis praat. Het lijkt te helpen: hij duikt steeds minder vaak weg als mensen naar zijn litteken kijken en maakt heel soms een terloopse opmerking over het ongeluk. Maar we zijn er nog niet: ik heb nog zo veel vragen over wat er die dag gebeurd is en hoe Diony zich daarover voelt. Hij kan er nog niet over praten. Ik weet enkel wat hij me op de dag zelf vertelde: dat een buurjongen voor de ‘grap’ vuurwerk naar hem gooide, terwijl Diony ‘nee’ riep. Ooit zullen we er vast meer over horen, maar ik wil hem nu niet pushen.

Ik ben angstig geworden

Zelf zal ik ook nog in therapie moeten, want ik merk ook dat ik angstig ben sinds die dag. Afgelopen Oud & Nieuw bleef ik angstvallig bij Diony in de buurt en trok ik continu aan zijn jas als ik vond dat hij te dicht bij vuurwerk kwam. Als over een tijdje al zijn operaties achter de rug zijn en het met hem echt weer goed gaat, zal ik hulp voor mezelf zoeken. Tot die tijd richt ik me vooral op mijn zoon. Ik wil dat het met hem weer goed gaat en hij zijn angsten overwint. Daarom kochten we wel gewoon weer vuurwerk. Om dezelfde reden als altijd: het zal er hoe dan ook zijn en we kunnen onze kinderen maar beter het goede voorbeeld blijven geven. Diony stond trillend bij de achterdeur toen zijn vader een sierpijl aanstak. Maar stapje voor stapje durfde hij dichterbij te komen en heeft hij zelfs zélf weer een pijl aangestoken.

Leer je kinderen verantwoord met vuurwerk om te gaan

Ik hoop vooral dat andere ouders ook zo met hun kinderen en vuurwerk omgaan en dat ze hun kinderen leren hoe je verantwoord vuurwerk afsteekt. Als dat zou gebeuren, dan had die jongen geen vuurwerk naar Diony toe gegooid. Dan was ons kind niet verbrand en getraumatiseerd geweest. De ouders van de jongen in kwestie heb ik er nooit meer goed over gesproken. Ze hebben één keer hun excuses aangeboden, maar doen tegenwoordig alsof ze me niet zien als we elkaar treffen in het dorp. Ik laat het maar zo en hoop dat andere mensen verstandiger zijn. Want dit gun je geen kind en geen moeder.”