“Ik kan niet beginnen met rouwen”

Sinds haar zoon Jeroen in 2018 verdween, leeft Aag (61) tussen hoop en vrees. “Ik hoopte dat het zijn auto was in het kanaal, en dat die slopende onzekerheid zou stoppen.”

“Vorige week stond ik af te rekenen bij de kassa in de supermarkt toen ik een jongen bij de servicebalie zag staan. Mijn hart sloeg over. Hij droeg een capuchon, dus ik kon zijn gezicht niet goed zien. Maar zijn houding en uitdrukking waren precies zoals die van Jeroen. Was het mijn zoon? Zou ik hem na vijf jaar nog wel herkennen? Maar hij was het niet, weer niet.”

Moeilijk leren

“Jeroen is op een zondag geboren en voor mij was hij ook een zondagskind. Lief, rustig en een mooie jongen om te zien. Hij is de middelste van drie kinderen. Zijn oudere broer Martijn is verstandelijk beperkt en woont in een woongroep. Jeroen en zijn jongere broer hadden allebei leerproblemen, maar ze konden wel naar een gewone basisschool. Mijn vader omschreef die twee als eigenaardig, maar dan in de positieve zin van het woord: ze stonden altijd klaar om te helpen. Na de basisschool wilde Jeroen naar de landbouwschool, maar hij werd niet toegelaten omdat hij de theoretische vakken niet kon bijbenen. Hij is toen naar het speciaal onderwijs gegaan. Achteraf denk ik dat dit een keerpunt was. Vanuit de beschermde omgeving in het dorp kwam hij opeens terecht in de grote stad. Sommige klasgenoten hadden gedragsproblemen en kwamen uit gezinnen waar van alles aan de hand was. Omdat hij niet op zijn plek was op school, is hij op zijn zestiende aan het werk gegaan bij een bedrijf dat auto’s reinigt. Dat vond hij ontzettend leuk.
Hij werkte, had vrienden en regelmatig een vriendinnetje.”

Geen contact

“Maar de laatste jaren voor zijn vermissing kreeg Jeroen steeds vaker last van mentale problemen. Hij was somber, kampte met depressies en was bang dat iedereen hem in de steek zou laten. Jeroen werd opgenomen en daarna ging het een tijd beter, maar de zondag voor hij verdween, had hij een terugval. Hij belde me en klonk heel down. Ik probeerde hem te steunen zoals ik dat altijd had gedaan. ‘Ga weer professionele hulp zoeken’, adviseerde ik hem. ‘Dan ga ik met je mee. En dan nu lekker naar bed, dan zie je het morgen allemaal weer anders.’ Een paar dagen later belde een vriendin van Jeroen. Ze vroeg me of ik hem nog had gesproken, want ze kreeg geen contact. Ik had natuurlijk aan hem gedacht, maar we hadden niet meer gebeld. Jeroen had nachtdiensten en ik wilde hem niet wakker maken. Bovendien nam hij altijd wat meer afstand als hij niet lekker in zijn vel zat. Mijn man en ik zijn meteen in de auto gestapt en naar zijn huis gereden, want ik was bang dat hij daar zou liggen. Maar zijn auto was weg en al zijn spullen lagen nog thuis. Wat die vriendin me op dat moment niet durfde te vertellen, was dat Jeroen haar een appje had gestuurd: ‘Ik ga me verzuipen’.

De recherche nam zijn vermissing serieus, maar deed tegelijkertijd niet veel. Dat heeft te maken met de AVG-wet, je hebt het recht om als volwassene te verdwijnen. Toch vind ik dat ze meer hadden kunnen doen. Er zijn geen camerabeelden opgevraagd, er is geen buurtonderzoek gedaan. Wij zijn zelf gaan flyeren in de hoop een aanknopingspunt te vinden. De enige die wel wilde helpen, was zijn bank. Daardoor weten we dat hij sinds de dag dat hij vermist raakte geen geld meer heeft opgenomen. Voordat Jeroen verdween had ik er geen idee van, maar er raken elk jaar ontzettend veel mensen vermist. De meesten zijn na drie dagen weer terug. Ik denk dat de recherche dacht dat ook Jeroen vanzelf wel weer zou opduiken.”

Altijd op zoek

“Maar Jeroen kwam niet terug. De dagen werden weken en ik was elke minuut van de dag naar hem op zoek. Ook gaf ik interviews in de hoop dat iemand die iets gezien of gehoord had zich zou melden. Zo kwam ik in contact met verschillende zoekstichtingen, dat zijn vrijwilligers die met bijvoorbeeld sonarboten en honden zoeken naar vermisten. Op een mooie zomerdag, Jeroen was toen al een halfjaar vermist, belde zo’n zoekstichting dat ze een auto in het kanaal hadden gevonden in Alphen aan den Rijn, een plek waar Jeroen regelmatig kwam. Ik ging erheen en stond aan de waterkant toen een duiker naar beneden ging om het nummerbord te bekijken. Terwijl die duiker onder water was, gingen mijn emoties alle kanten op. Ergens wilde ik dat het Jeroens auto was, dat er eindelijk een einde zou komen aan die slopende onzekerheid. Maar aan de andere kant zou dat betekenen dat ik mijn zoon dan echt voorgoed kwijt was.

Eens in de zoveel tijd wordt met een sonarboot naar Jeroen gezocht. Als ik zelf zo’n boot zou hebben, zou ik dag en nacht naar hem op zoek zijn. Dat gaat helaas niet, maar ik ben dankbaar voor elke dag dat anderen dat doen. Dat ik Jeroen wil vinden is logisch, ik ben zijn moeder. Maar dat er mensen zijn die in hun vrije tijd op zoek gaan naar iemand die ze helemaal niet kennen, vind ik heel bijzonder. Er waren ook paragnosten die contact zochten omdat ze dachten te weten waar Jeroen was. Natuurlijk was ik sceptisch, maar op een gegeven moment grijp je alles aan wat maar een sprankje hoop biedt. Ook kwamen regelmatig tips binnen van mensen die dachten dat ze Jeroen hadden gezien. Eerst sprong ik dan meteen in de auto om naar de andere kant van het land te rijden, nu bedank ik de tipgever en vraag of ze een foto willen maken als ze Jeroen weer zien.”

Anonieme brief

“Drie jaar geleden kregen we naar aanleiding van een interview in een tijdschrift een anonieme brief. De schrijver beweerde dat hij of zij die bewuste zondagnacht in Alphen aan den Rijn een auto in het water had zien rijden, was doorgefietst en zich daar nu schuldig over voelde. Of het waar is, weet ik niet. Op de omschreven plek is niets gevonden, maar misschien wist de schrijver niet meer precies waar het was. Want waarom zou je zoiets verzinnen, opschrijven en op de bus doen? Het zijn dingen waar ik met onze familieagent over praat. Zo’n agent krijg je als familie van een slachtoffer of nabestaanden toegewezen en kun je altijd bellen als je vragen hebt. Dat biedt rust.

Toen Jeroen net vermist was, wilde ik alleen mijn huis uit om naar hem te zoeken. Als ik naar de winkel moest, deed ik mijn oordopjes in zodat ik zeker wist dat ik geen oproep van de recherche zou missen. Dat gaat nu beter, al zijn er nog steeds dingen die ik niet doe. Vroeger vond ik het bijvoorbeeld heerlijk om naar Griekenland op vakantie te gaan, maar ik reis niet meer met het vliegtuig. Ik wil meteen naar huis kunnen als er nieuws is over Jeroen.”

Grauwsluier

“We hebben allemaal weleens een dierbare verloren, maar bijna niemand weet hoe het is om een vermist kind te hebben. Ik kan niet beginnen met rouwen, dat maakt het heel eenzaam. Het eerste jaar had mijn omgeving begrip voor mijn verdriet, daarna werd steeds vaker gezegd dat ik moest proberen het af te sluiten en door te gaan met mijn leven. Maar dat kan niet, het is iets waar ik elke dag mee leef. Als ik er heel even niet aan denk, is er wel weer iets op tv over een vermissing. Dat onbegrip heeft me vriendschappen gekost, maar gelukkig heb ik een heel fijne man aan wie ik veel steun heb. Ik ben gescheiden en trouwde in 2014 met Henk. Jeroen was getuige op ons huwelijk en zei toen dat hij een relatie als de onze ook wel zou willen.

Jeroen hield van mij en ik van hem. Ik denk dat hij rust zocht en niet is verdwenen om me verdriet te doen. Daarom probeer ik te genieten van kleine dingen en er voor mijn incomplete gezin te zijn. Een lekker gebakje van de bakker, een rondje toeren met Henk en aan de waterkant een broodje paling eten. Toen ik in de winter naar Jeroen zocht, zag ik opeens een prachtige bloem in de berm staan, dat was ook een mooi moment. Maar zijn vermissing zit altijd in mijn hoofd, het hangt als een grauwe sluier over mijn leven. In het liedje Grijs wordt dat zo mooi verwoord: ‘Ik wil weer zien zoals ik zag, toen ik jou nog had. Want alles is grijs.’
Omdat Jeroen op een zondagavond verdween, brand ik elke zondagavond een kaars. Ook deel ik dan zijn foto op Facebook met een bericht over hoeveel weken hij nu vermist is. Inmiddels zijn dat er 273. Ik ga ermee door, ik kan niet anders. Want hoewel ik bijna honderd procent zeker weet dat Jeroen niet meer leeft, is er toch altijd nog die minuscule kans dat hij op een dag weer bij me op de stoep zal staan.”

Styling: Karin van der Knoop. | Haar en make-up: Astrid Timmer. | M.m.v. wehkamp.nl (tricot vest van Base Level Curvy), Yoek (broek, top), Zara (schoenen)