“Ik wilde zó graag dat hij beter werd”

Harma’s zoon Ruud ten Wolde (29) was doodziek, maar van opgeven wilde hij niets weten. “Als ik ook maar een beetje toegaf dat ik het akelig vond worden, was hij helemaal van slag.”

“De kapper zag een moedervlek achter zijn oor die steeds ging bloeden. De huisarts dacht eerst nog dat het een cosmetisch verzoek was, maar het bleek het begin van veel opnames en operaties. Ruud en ik hadden toen weinig contact, want ik was net van zijn vader gescheiden en hij was boos. Zo gaat dat soms. Maar toen ik hoorde dat hij ziek was, zei ik: ‘Je kunt boos zijn wat je wil, ik ga gewoon met je mee.’ En dus zat ik bij nagenoeg elk consult en elke behandeling naast hem.”

Levenslust

“Operaties, bestralen en daarna leek het goed. 2018 werd zelfs een heel goed jaar. Ruud barstte van de levenslust en samen besloten we bewust om zo veel mogelijk herinneringen te maken. Ik stak mijn geld altijd al liever in een vakantie dan in een nieuwe keuken, en nu helemaal. Na een goede uitslag nam ik hem mee op vakantie naar Santorini en in de zomer huurden we met het hele gezin een groot huis in Frankrijk. Zalig was het. Barbecueën, spelletjes doen, zwemmen, heel veel kletsen en heel veel lachen. Het was de perfecte plek. Tijdens de lockdown bleef hij een paar weken bij mij in Emmen logeren omdat hij in Amsterdam te veel risico liep om corona te krijgen. Een waardevolle en fijne tijd. Praten over de zware zaken deden we niet. Ruud sprak niet graag over ziek zijn en al helemaal niet over de dood. Hij wilde leven, strijden, hoop houden. En daar paste ziek zijn niet bij, ook al was hij het wel vaak. Zodra de kanker weer terugkwam, vroeg hij meteen wat we eraan konden doen. Hij was zo strijdvaardig en had nog zo veel plannen. Een boek schrijven, een acteeropleiding, een huis kopen in Amsterdam samen met zijn vriend. Het was onze taak om mee te gaan in zijn strijdvaardigheid. Ruud zocht steeds hoop bij mij.”

Vechten

“Toen een arts vertelde dat Ruud niet oud zou worden, was hij flink van slag. In hun ogen moet de waarheid worden gezegd, maar Ruud had last van die domper. Want wat is niet oud? En hoe kun je nog hopen tegen beter weten in? ‘Jij laat me toch niet vallen mam?’ vroeg hij. Hij bleef hoop zoeken en ik dus ook. Ik ging er echt van uit dat hij tachtig zou worden, met veel hobbels onderweg. Alles pakten we aan. Ruud schreef dat boek en kocht dat huis. We belden elkaar elke dag, mijn schoonzoon vloog speciaal naar Bosnië om daar kruiden te halen die genezing zouden kunnen geven, Ruud heeft alle mogelijke behandelingen geprobeerd. ‘We gaan vechten, mam’, zei hij. Hij wilde nog zo veel doen. Er ontstond een bijzondere wisselwerking in hoop. Ruud vond mij vaak te positief en kon dan ook wel op me mopperen. Maar als ik ook maar een beetje toegaf dat ik het akelig vond worden, was hij helemaal van slag. We moesten elkaar blijven voeden met hoop en positiviteit. Het was een oerkracht voor me, dat vechten. Ik wilde zo graag dat hij beter werd. Er was ook geen ruimte om te praten over het afscheid. Eind augustus schreef hij de laatste hoofdstukken van zijn boek en daarna werd hij weer ziek.”

Afscheid

“Ruud wilde niet praten over de dood. Pas in de laatste twee weken liet hij weten dat hij graag een groots afscheid wilde, met veel kleurrijke bloemen en dat hij begraven wilde worden in Amsterdam. Het was uiteindelijk prachtig met ruim vijfhonderd mensen op zijn uitvaart en wel vijftienduizend die meekeken via een livestream. We hebben zo veel liefde gevoeld, voor Ruud en voor ons. Tien dagen na zijn overlijden kwam zijn boek uit. Het was zelfs in de running voor de NS Publieksprijs. Laatst sprak ik in een boekhandel een vrouw aan die met zijn boek in de hand liep. Ze vond het zo mooi dat ze nog een exemplaar kocht om cadeau te geven. Toen ik vertelde dat Ruud mijn zoon is, stonden we samen te huilen. Ik loop als een terriër door de boekhandels en check of zijn boek er wel mooi bij ligt. Zo niet, dan zeg ik er iets van. Dat is het enige wat ik nog voor hem kan doen.” ■

Meer persoonlijke verhalen lezen? Ga naar libelle.nl/persoonlijk.