Interview – Albert Verlinde

Een normale werkdag in het leven van Albert Verlinde gaat ongeveer zo: om 7.30 uur staat hij op om ontbijtprogramma’s en het nieuws te kijken. Intussen krabbelt hij briefjes vol met ideeën voor de uitzending van RTL Boulevard van die avond, die hij om 9.45 uur telefonisch bespreekt met de eindredacteur van het televisieprogramma. Om 10.30 uur gaat hij naar zijn theaterbedrijf in Den Bosch om te vergaderen over de musicals die hij produceert. Daar houdt hij stipt om 15.30 uur mee op, “tenzij er brand is”, om zich voor te bereiden op de uitzending. Albert: “Meestal loop ik wat rond en denk alle onderwerpen nog eens door. Tot aan het moment dat ik de studio in loop, zijn we nog aan het husselen en veranderen.” Na afloop van de uitzending, om 19.30 uur, gaat hij twee avonden per week naar een etentje of een voorstelling. Op maandagavond komt zijn personal trainer langs. En dan is hij ook nog de partner van de burgemeester van Maastricht, Onno Hoes. Albert: “Dus in het weekend gaat het werk gewoon door, er is altijd wel een opening of een concert waar Onno bij moet zijn. Als dat een toegevoegde waarde is, ga ik mee – al vindt Onno het ook gewoon leuk als ik erbij ben.”

Dat klinkt best druk.

“Dat is het ook. Overal waar ik kom, wordt iets van me verwacht. Het gebeurt zelden dat ik ergens gewoon de dingen op me af kan laten komen, dat maakt mijn leven soms heel vermoeiend. Maar sinds een half jaar heb ik een nieuwe trainer en heb ik veel meer energie gekregen. Daarnaast eet ik veel fruit en salades en op de redactie van RTL Boulevard wordt speciaal voor mij heel gezond gekookt: verse groenten, vlees en vis. Roken doe ik niet en als ik drink, houd ik het bij twee glaasjes wijn, dat moet kunnen. Ik moet zeggen: het werkt, want ik ben zelden ziek.”

Toen Onno burgemeester werd, zijn jullie weer apart gaan wonen. Was dat niet lastig?

“In het begin wel, we moesten zoeken naar een nieuw evenwicht in onze relatie. Dat was best pittig. Als we samen waren, deden we óf heel erg ons best om het ‘leuk’ te hebben en alles bijzonder te willen laten zijn, óf we gingen juist te veel onze eigen gang. Ik denk overigens dat iemand die getrouwd is met een stewardess dat ook heeft, maar sinds kort hebben we rust gevonden. We zien elkaar elk weekend, maar nu maakt het niet meer uit of we samen zijn of alleen, het voelt allebei goed. De hoge verwachtingen zijn eraf.”

Jullie hadden ooit serieuze plannen om een kind te adopteren. Waarom is dat niet gebeurd?

“We hebben er alles voor gedaan: we volgden cursussen en kregen zelfs de kinderbescherming op visite, maar eigenlijk waren we er gewoon te oud voor. Er mag maximaal veertig jaar leeftijdsverschil zitten tussen een adoptiekind en zijn of haar ouders, en wij waren al veertig toen we erover na begonnen te denken. Een bekende Nederlander die zelf ook ooit adopteerde, zei na een paar jaar proberen tegen ons: “Kijk uit wat je doet. Als je kind ouder is, kan het herinneringen hebben zonder jou en daar later last van krijgen. Dáár krijg je als ouder geen vat op.” Dat vond ik een heel verstandige opmerking. Ik was 45 op dat moment, dus we zouden een kind van vijf krijgen. Alles was al geregeld, maar we hebben het niet gedaan.”

Lees de rest van het interview in Libelle 40.
Lees ook het interview met Nick & Simon of Isa Hoes