Interview met Raemon Sluiter

Hoe is je liefde voor tennis ontstaan? “Door mijn oudere broer Maurice. Ik deed als jongetje zo’n beetje alles wat hij deed, dus toen hij met tennissen begon, wilde ik dat ook. Ik was een jaar of zeven toen we daarmee begonnen. We tennisten elke dag samen op het schoolplein. Toen we bij een club gingen, bleek dat ik talent had. Ik had een goed balgevoel en had een explosieve kracht, wat goed past bij deze sport. En ik kon ook de nodige discipline opbrengen. Al die factoren samen zorgden ervoor dat ik snel opviel. Ik mocht voorspelen bij de selectietrainingen en werd aangenomen. Vanaf mijn twaalfde ging ik er echt voor en is het eigenlijk vrij snel gegaan. Ik wilde dat zelf, van huis uit heb ik die drive voor topsport niet zo meegekregen. Mijn vader doet zelfs helemaal niet aan sport. Mijn ouders hebben me dan ook nooit gepusht, maar wel heel erg gesteund. En het moet voor hen best wel zwaar geweest zijn. Ik was nog te klein om zelf naar het trainingsveld te fietsen, dus moesten ze me elke dag brengen. En ieder weekend had ik wel ergens een toernooi, waarbij ze ook weer meegingen.”

Ben je nooit bang geweest dat het niet zou lukken met je sportcarrière? “Gek genoeg niet. Ik hoor daar de jongere talenten van nu wel over, maar zelf heb ik daar nooit zo over nagedacht. Er is geen ruimte om een studie te gaan doen, dus het is wel een risico om helemaal voor de sport te gaan. Maar als na een jaar of drie zou zijn gebleken dat ik het niet zou halen, dan had ik het niet als verloren tijd beschouwd. Je reist veel en bent dan erg op jezelf aangewezen. Daar leer je zo veel van.”

Op je 28e ben je gestopt, waarom?“Luna, het dochtertje van mijn broer, werd heel erg ziek. Ze bleek een hersentumor te hebben en de vooruitzichten waren erg slecht. Dat was zo’n klap, verschrikkelijk. Ik wilde alleen maar thuis zijn, bij mijn

familie. Ik heb toen een prachtig afscheid gehad in Ahoy, maar daar heb ik zelf weinig van meegekregen. Ik wist toen al dat mijn nichtje het niet zou halen. Dat overschaduwde alles. Ik was hele dagen bij mijn broer, om te helpen het gezin een beetje draaiende te houden en mijn neefje aandacht te geven. Hij was toen zes en vanzelfsprekend ging de meeste aandacht in die periode naar zijn zusje. Een paar maanden later is ze gestorven, pas vier jaar oud.”

In 2009 maakte je een comeback én stopte je weer. “Ja, toen de rust weer enigszins teruggekeerd was, merkte ik dat er nog wat in zat. Een klein waakvlammetje dat weer opgestookt kon worden. Ik was gestopt door de omstandigheden, niet omdat ik klaar was met tennissen. Maar ik had een lange weg te gaan, want ik had maanden niet getraind en slecht voor mezelf gezorgd. Ik was veel te zwaar geworden, dat moest er eerst af. Uiteindelijk heb ik nog de finale gespeeld in Rosmalen, maar na een paar maanden merkte ik dat mijn lichaam het niet meer aankon. Ik kreeg overal pijntjes en herstelde steeds langzamer. Toen heb ik er definitief een punt achter gezet. Natuurlijk was dat een teleurstelling, maar ik had er sowieso rekening meegehouden dat het een groot fiasco zou worden en dat was het gelukkig niet. Het belangrijkste was, dat ik toen wél klaar was om te stoppen. Die kriebel, dat vlammetje was weg.

Er zijn veel mensen die niet begrepen dat ik überhaupt een comeback wilde. Eerst afscheid nemen, dan weer terugkomen terwijl je al over je hoogtepunt heen bent. Ik begrijp hun redenering wel. Ik heb er ook niet goed met Fatima over gepraat. Die dacht dat we veel tijd voor elkaar zouden hebben en toen ging ik ineens weer tennissen. Dat heb ik echt fout aangepakt, ik had dat met haar moeten delen. Ik vind dat je in een relatie over alles moet praten en zeker over zoiets. Maar tennis was zo’n groot deel van mijn leven geweest, dat móest ik echt op mijn manier afsluiten. Alleen had ik haar bij mijn denkproces moeten betrekken in plaats van botweg mee te delen dat ik weer ging tennissen. Maar gelukkig heeft ze me heel erg gesteund. Het helpt natuurlijk dat ze zelf topsporter is geweest, ze begreep wat ik doormaakte.”

En nu? Hoe ziet jullie leven er nu uit? “Fatima is veel aan het pokeren en ik ga zo veel mogelijk met haar mee. Af en toe speel ik ook een toernooi, maar ik ben een amateur, hoor. Fatima is veel beter. We spelen thuis vaak tegen elkaar en meestal wint zij. Ik kon met tennis altijd redelijk goed tegen mijn verlies, maar ik merk dat ik het niet leuk vind als ze van me wint. Het gaat af en toe echt hard tegen hard hier in huis. Maar na een kwartier is het weer goed. Eigenlijk is het altijd gezellig met haar. Ik vind het heerlijk om veel samen te zijn en een beetje te relaxen. Ik heb deze periode echt nodig om afstand te nemen van het proftennis. Het gedisciplineerde leven los te laten. Dat is ergens moeilijk en ergens een opluchting. Ik moet er bijvoorbeeld nog steeds aan wennen dat ik niet meer per se op tijd naar bed hoef. Maar het is heel fijn om veel met Fatima te kunnen zijn. Het liefst zijn we gewoon thuis.”

Lees het hele interview in Libelle 23