Is de gentleman uitgestorven?

Libelle’s Tara komt ze niet meer in het wild tegen: gentlemen. Nu ze zwanger is hoopte ze dat de galante mannen met bosjes tegelijk voor haar op zouden staan of haar een helpende hand zouden bieden, maar dergelijk genoegen blijft uit. Joehoe gentlemen, bestaan jullie nog?

Ik rits mijn winterjas open en kijk om me heen. Niks. Ik duw mijn zwangere buik prominent naar voren en kijk nog een keer. Weer niks. Plots maak ik oogcontact met een man. Hij zit tegenover me op een stoel. Ik zie dat hij me ziet, inclusief mijn bolle buik, maar hij buigt zich snel weer over zijn telefoon. De trein waar ik me in bevind is bomvol en ik realiseer me dat ik weer de hele rit moet staan. Mannen die opstaan voor zwangere vrouwen? Het blijkt een illusie.

Wanneer ik eindelijk mijn halte heb bereikt, waggel ik op slakkentempo richting de deur. Als ik uit wil stappen, voel ik een duw tegen mijn arm. Een man wurmt zich hardhandig langs me. “Auw”, roep ik expres, in de hoop dat de man omkijkt en mijn buik spot. Stiekem wil ik dat hij zich diep schaamt en voor altijd zwelgt in schuldgevoel omdat hij zojuist een zwangere vrouw aan de kant beukte. Maar hij kijkt niet op of om en loopt snel door.

Zuchtend gooi ik mijn tas op tafel. Ik ben in het restaurant waar ik met twee vriendinnen heb afgesproken en zet meteen mijn klaagzang in: “Oké, zeg eens eerlijk: denken jullie dat gentlemen nog bestaan? Want volgens mij zijn ze uitgestorven.” Mijn gevoel voor dramatiek klinkt door in mijn stem. “Gentlemen? Ja hoor, Maarten doet nog wel van die romantische dingetjes”, zegt vriendin R. Maarten is haar vriend. “Nou, het woord romantiek komt in het woordenboek van Vin helemaal niet voor”, klaagt vriendin M. over haar wederhelft. “Ja, maar ik bedoel niet jullie partners. Ik bedoel wildvreemde mannen. Mannen op straat. Mannen zonder belangen.” Ik vertel ze over het voorval op de heenweg. “Tijdens mijn zwangerschap is er ook nog nooit iemand voor me opgestaan in de trein, en ik had écht een grote toeter”, beaamt R. En ook M. snapt waar ik het over heb: “Galante mannen? Nee, die kom ik niet vaak meer in het wild tegen. Mannen die me afsnijden, negeren of zich uitermate lomp gedragen: ja, daar zit de stad vol mee.”

“Ligt het ook niet een beetje aan die hele #MeToo-discussie? Misschien durven mannen ook gewoon geen vreemde vrouwen meer te helpen. Zijn ze bang dat ze gelijk een aangifte aan hun broek hebben hangen”, oppert R. Zou het? De grens tussen attent zijn en iemand lastig vallen, lijkt mij wel duidelijk. Of durven mannen echt niet meer?

Eenmaal thuis tik ik een berichtje naar relatietherapeut Blanca van den Brand. Zij houdt zich op dagelijkse basis bezig met het romantische gevoelsleven van mannen en kan ons vast helpen met dit vraagstuk. “Dat is waarschijnlijk een Hollands dingetje”, laat Blanca direct weten. Ze woont zelf al jaren in Italië. “Hier zijn de mannen nog heel charmant, galant en complimenteus. Dat is echt genieten! Het tovert toch elke keer weer een glimlach op m’n gezicht”, aldus Blanca. Een stukje Hollandse nuchterheid kan dus een rol spelen in deze kwestie, maar Blanca laat me ook kritisch in de spiegel kijken.

Want ja, het ligt ook aan de vrouw, stelt zij. “Hollandse vrouwen zijn hartstikke geëmancipeerd. We kunnen alles zelf en hebben niemand nodig. We openen onze eigen deuren, schuiven zelf onze stoelen aan en hangen zonder hulp onze jassen op. Dat is natuurlijk goed, maar dit brengen we ook al jaren over op de mannen om ons heen.” Gevalletje eigen glazen in geslagen dus?

Toch mag het volgens Blanca geen excuus zijn. “Ik zou graag een lans willen breken voor de ‘ouderwetse’ gentleman”, zegt ze. “Mijn oproep aan alle mannen: laat geen enkele mogelijkheid onbenut om een glimlach te toveren op het gezicht van een voorbijganger. En dames: laat het je welgevallen. Wijs het niet af, lach er niet om, maar bedank ervoor en geniet.” Een beetje gentle zijn voor onze gentlemen, dus. Dat klinkt meer dan logisch! We hebben immers te maken met een uitstervend soort, voorzichtigheid is geboden.