James: “Ik huil om de dingen die ik kan begrijpen, omdat ik niet kan huilen om de dingen die ik niet begrijp”

Hij is schrijver, journalist en columnist. James Worthy (40) is getrouwd met Artie en vader van James (7). Voor Libelle schrijft James columns waarin liefde centraal staat: voor zijn ouders, zijn gezin en het leven. Geestig, soms hartverscheurend, maar bovenal eerlijk en ontroerend. Deze week schrijft hij over hoe hij kan huilen om kleine dingen.

Het begon allemaal ergens in 2014. Mijn vrouw en ik zaten op de bank naar de reallifesoap Andy & Melisa te kijken. We lagen onder een dekentje en er was thee. Alles was goed. Alles was zoals het hoorde te zijn, maar toen vroeg de oud-voetballer zijn vrouw opeens ten huwelijk. Andy had een wit pak aangetrokken en zat in een witte koets. De koets reed door een schilderachtig dorpje. Ondertussen zat Melisa rustig wijn te drinken in een restaurant. En toen voelde ik het al gebeuren. Ontroering en ontwapening waren me vakkundig aan het besluipen. Op het moment dat Andy uit de koets stapte, brak ik. De tranen rolden over mijn wangen en nestelden zich in mijn baard.

“Wat ben jij allemaal aan het doen?” vroeg mijn vrouw.

“Ik weet het echt niet, maar ik denk dat dit me gewoon raakt. Twee verdwaalde zielen die elkaar hebben gevonden. Een koets. Dat hoefgetrappel. Ik kan… Verdomme, wat is dit mooi,” en daar ging ik weer. Ik brak voor de tweede keer en wist dondersgoed dat er een hattrick aan zat te komen.

Kolossale tranen

Sinds die avond heeft mijn vrouw altijd iets te vertellen op feestjes. Als het feestje op instorten staat en de sfeersponsen alle gezelligheid hebben opgezogen, vertelt zij over die ene avond in 2014. Die ene avond dat ik moest huilen om Andy & Melisa.

“Moest je echt huilen om Andy & Melisa?” vraagt iemand dan.

“Ja, echt. Het waren vier à vijf tranen. Grote tranen. Kolossale tranen. Mijn ogen waren oorbellen aan het lekken.”

“Maar waarom dan? Waarom moest je huilen?”

“Waarom niet?”

Allebei in tranen

Gisteravond gebeurde het weer. Mijn vrouw en ik zaten naar Love Island te kijken en opeens begonnen mijn ogen mijn baard te bevochtigen. Een jongen moest de villa verlaten en ik keek naar de andere jongens. Zijn vrienden. Zijn makkers. En ik zag hun pijn. In hun ogen kon je zien hoe erg ze hem zouden gaan missen. Ze vochten tegen de tranen, maar ook hun tranen waren met meer. Ze probeerden hun broederschap te sussen, maar de broeders waren met meer. Ik brak. En toen ik naast me keek, zag ik dat ik niet de enige was. Mijn vrouw was ook aan het huilen.

“Waar zijn we mee bezig, James?” vroeg ze snotterend.

“Dit is gewoon wonderschoon.”

“Maar het is Love Island.”

“Ook Love Island kan wonderschoon zijn. Het is een soort Shakespeare, maar dan met lipgloss en cocktails in plastic glazen.”

Carpoolen met andermans verdriet

Voor het slapen gaan belde ik nog even met een goede vriend. Hij is pedagoog en rouwdeskundige. Ik vertelde hem over het huilen. Het bijzondere huilen. Want als ik groot verdriet zie, huil ik niet. Het kleine verdriet raakt me. En het kleine geluk. De simpelste dingen. Een man in een koets. Een jongen in een zwembroek die een knuffel geeft aan andere jongen in een zwembroek en niet meer los wil laten. Ze kennen elkaar pas vijf weken, maar wat maakt dat uit? Als je jong bent, gebeuren er gekke dingen in de zomer. Een zomervakantie duurt zes weken, maar kan als drie jaar aanvoelen.

“Gaat dit nog steeds over mijn vader? Denk je dat ik om hem huil via laagdrempelige televisieprogramma’s? Dat mijn tranen aan het carpoolen zijn met andermans verdriet?”

De vlinders vlogen mijn buik uit

“Dat kan ik niet zeggen, James. Je bent altijd al een emotionele jongen geweest. In 4 havo gingen we naar Polen. Weet je dat nog? Toen we weer in Amsterdam waren, was jij de enige die aan het huilen was naast de bus.”

“Polen was zo ontzettend mooi. Ik was verliefd op Aafke. Maar ik was verliefd op Aafke in Polen. Dat voelde ik toen ik naast die bus stond. De bus reed Amsterdam binnen en de vlinders vlogen mijn buik uit en verdronken zichzelf in de grachten.”

“Dat is toch ook het hele probleem van Love Island? Ze vallen op elkaar in een zonnige villa. Alles ruikt naar zonnebrand en vrije dagen. Maar dan staan die koppels opeens weer in Soesterberg.”

Mijn pa was mijn spiekbriefje

“Weet je wat het ook kan zijn? Sinds de dood van mijn pa vind ik het leven een stuk ingewikkelder. Hij hield alles simpel, weet je wel? Hij was mijn spiekbriefje. Misschien huil ik daarom om de wat simpelere dingen. Ik huil om de dingen die ik kan begrijpen, omdat ik niet kan huilen om de dingen die ik niet begrijp.”

“Dat klink aannemelijk, maar nogmaals, ik ben geen traanoloog of zo.”

“Dat weet ik. Wil je iets voor me doen?” vroeg ik.

“Ja.”

“Loop naar je kledingkast toe en trek even een zwembroek aan.”

“Ik loop er nu heen.”

“Heb je je zwembroek aan?” vroeg ik.

“Ja, ik heb een zwembroek aan.”

“Ik ook. We staan naast het zwembad op Love Island.”

“Oké. En nu?”

“Ik hou van je, broeder.”

“Ik ook van jou.”