Jan Mulder kreeg een TIA: “Ik wil eeuwig leven”

De tweede keer dat je per ambulance naar het ziekenhuis werd afgevoerd, bleek vals alarm toch?

"Ja. Het was een soort TIA-achtige ervaring, maar het was er geen. Ik ben helemaal gescand en alle scans waren goed."

De keer daarvoor was er wel echt een. Wat voelde je?

"Ik begon te wankelen en viel om. En ik begon heel erg te zweten, het duizelde me en vervolgens begon ik te braken. Dus toen een ambulance in, haha, gezellig. Ook toen konden ze trouwens niets vinden op al die scans, maar het was er wel degelijk eentje. Vorige week kreeg ik die symptomen weer. Warm, een onprettig gevoel. Ik dacht: ik moet snel een dokter zien."

(wordt gebeld) "Johanna… Ja, het gaat goed."

(Legt weer neer) Dat was mijn vrouw. 'Alles goed Jan?’, vroeg ze. Dat is wel weer een voordeel: die bezorgdheid van iedereen."

Is dit je eerste uitstapje sinds je TIA?

"Ja, zo ongeveer. De eerste keer dat ik alleen op pad ga in ieder geval. Ik mocht ook een paar weken niet autorijden. Van de verzekering. Niet dat die zich druk maakt om jouw gezondheid, nee, stel je voor dat je onwel wordt in je auto en schade veroorzaakt. Maar goed, toen had ik dat weer in een restaurant. Ik werd wankel, ging naar mijn hotel - ik zit altijd in hetzelfde hotel - en op de een of andere manier keek die man achter de balie me op zo’n manier aan dat ik zei: ‘Ik voel me niet goed.’ En toen vroeg hij: ‘Moet ik een dokter bellen?’ Ik zei: ‘nou, ja.’ Dat was wel een onroerend moment tussen de hotelmeneer en de vreemdeling. En weer ging ik in een ambulance, weer naar een ziekenhuis, weer onderzoeken, en weer konden ze het niet vinden. Alleen deze keer was het er waarschijnlijk ook geen een. Het probleem met deze dingen is dat je als je je even niet lekker voelt, al is het omdat het buiten regent, je dat direct betrekt op die TIA. Je wordt een beetje geschift, haha. Maar verder til ik er niet zo zwaar aan. Mijn moeder kreeg er een paar jaar geleden ook een. Vervolgens was ze aan haar been en arm verlamd, maar nu is daar niets meer van te zien. Na een paar maanden was dat weer helemaal in orde. Zij was 93 toen het gebeurde en is nu helemaal top."

Het is niet dat je mondhoek ervan is gaan trekken?

"Ja, dat gebeurde wel een beetje. Maar mijn mondhoeken deden dat toch al. Die eerste arts zei ook: ‘Hmm, ik zie die mondhoeken wel wat naar beneden staan.’ Ik zei: ‘Ik zie er echt niet anders uit dan voorheen, hoor.’ Maar het is wel heel licht zichtbaar, zo’n afhangend gedoe. Toen ik thuiskwam, zag ik het wel eerlijk gezegd."

LEES OOK: JANNY VAN DER HEIJDEN: "IK SLUIT NIET UIT DAT IK OOIT WEER VERLIEFD WORDT"

Dacht je toen het gebeurde: o jee, dit was het?

"Ja, dat dacht ik. Maar niet op een onprettige manier. Doe maar, dacht ik. Ik vond het een heel aangename sessie: zo langzaam wegglijden de eeuwigheid in. Het schijnt dat als je verdrinkt, je dat ook zo ervaart. Het voelt als morfine. Heerlijk."

Normaliter heb jij best een stevige doodsangst, toch?

"Nee, ik heb geen doodsangst, totaal niet. Ik haat het alleen. Het is afkeer. Ergernis. De dood, wat moet je ermee? Kom nou zeg. Ik vind dat gewoon niet in orde. Eeuwig wil ik. Ik vind het jammer om mijn vrouw en mijn jongens te missen. Dat is toch verschrikkelijk. Maar toen het moment daar leek, had ik vreemd genoeg geen gevoel van verzet. Nee, ik vond het een heerlijk gevoel."

Was je alleen toen het gebeurde?

"Nee, ik was bij DWDD. Ik zou net het programma in gaan om de dood van Cruijff te bespreken. Mijn vrouw is direct naar het ziekenhuis gegaan waar ik naartoe werd gebracht, maar die moest helemaal uit Groningen komen, dus ik was er eerder. Voor je geliefde is het eigenlijk vervelender dan voor jezelf. Zij dacht de hele rit: o, wat is er met Jan? Toen ze aankwam, voelde ik me alweer een stuk beter, maar zij ziet toch zo’n type in zo’n bed aan infusen liggen. Dat is niet leuk."

Beweeg je je nu angstiger door het leven?

"Nee, totaal niet. Wat dat betreft heb ik ook genoeg zelfspot. Ik wil wel eeuwig leven, maar als het niet zo is… tja, er zijn grotere genieën heengegaan."

Merk je verder nog ergens aan dat je ouder wordt?

"Nee, fysiek valt het me heel erg mee. Maar mijn moeder zegt dat dat pas na je tachtigste komt. Dan beginnen de ongemakken, dat is wel heel vervelend. Maar verder voel ik me geweldig. Ik vind ouder worden veel voordelen hebben. Ik doe niet meer te impulsieve dingen. Zo langzamerhand ken je wel het gedrag der mensen. En je kent jezelf beter. Als ik terugkijk naar toen ik twintig was… man, man, man. Rustig Jan! Niet dat ik spijt heb van beslissingen, ik heb altijd mijn gevoel gevolgd, maar dat gevoel was vaak totaal warrig. Nu spreek ik voornamelijk over mijn carrière als voetballer. Met de wijsheid van nu had ik sommige dingen wel anders gedaan. Om het in voetbaltermen te houden: ik focus nu beter."

Het hele interview met Jan lees je in Libelle 26, vrijdag 17 juni in de winkel.

Interview: Nathalie Huigsloot. Beeld: ANP