Janice (43): “Hij rekende zomaar mijn volle tank af”

Zomaar iets krijgen als je krap bij kas zit of het niet verwacht – het kan een wereld van verschil maken.

Geen woorden

Mireille (42): “Geheim was het niet, want er ging een behoorlijk traject aan vooraf. Maar gul was het wel, dat mijn zus eitjes heeft ­afgestaan, zodat mijn man en ik een kind hebben kunnen krijgen. Geen ­woorden voor, zo blij mee.”

Lieve mensen

Valentina (43): “Ik was net achttien en hoogzwanger. ­Ongelukje, geen cent te makken, mijn vriend zat nog op school, van mijn ouders viel niets te verwachten – die waren vooral kwaad dat ik ‘mijn toekomst had vergooid’. Ik ging een tijdje bij een nicht in Alphen aan de Rijn wonen. Zo kwam ik daar bij de kringloop terecht, op zoek naar een ledikantje. Een mevrouw zag me rondkijken, zag mijn dikke buik en zei dat ze thuis nog wel het een en ander had staan. Haar man kwam het afleveren: ledikantje, lakentjes, trappelzak, kleertjes, allemaal nog in goede staat. Hij heeft zelfs het bedje naar boven gebracht en in elkaar gezet. Ze wilden er niets voor hebben. Die mensen ­hebben meer voor mij en mijn zoon ­gedaan dan mijn eigen ouders.”

Post

Tilly (70): “Toen we in maart 2020 allemaal in lockdown moesten, stopte mijn werk en ik kreeg ook niet doorbetaald. Ik was in zak en as, we hadden dat geld hard nodig! In die eerste moeilijke week zat er tussen de post een rode envelop. Erop stond: Please spend wisely, verder niets. Toen ik hem openmaakte, bleek er duizend euro in te zitten. We waren stomverbaasd, maar ook zó blij. Tot op de dag van vandaag weten we niet van wie deze enorme gift was. Ik schiet nóg vol als ik eraan terugdenk.”

Tulpen

Anne (60): “Na ­verlekkerd bij de bloemenkraam te hebben gekeken, liep ik toch maar door naar mijn fiets – verse bloemen waren een luxe die ik me niet kon veroorloven. Toen ik de fiets van het slot deed, legde een wildvreemde man een bos tulpen in mijn mandje. ‘Geniet er maar van’, zei hij en was weg voor ik het in de gaten had. Ik heb hem niet eens kunnen bedanken. En ik was er nog wel zo blij mee.”

Droomjurk

Daniëlle (36): “Ik was dolverliefd op een bruidsjurk die mijn budget ­driehonderd euro te boven ging. Dat was best even slikken. Terwijl ik in mijn tweede keuze voor de spiegel stond, liep de verkoopster op me af en zei: ‘Wat er nu toch is gebeurd – als je die andere jurk nog wil, dan kan dat. Iemand heeft net driehonderd euro cash voor je achter­gelaten.’ Ik was zo druk geweest met passen, dat ik niet goed heb gelet op de ­mensen om me heen. Iemand moet me hebben gehoord. Wie is zo ­ontzettend lief om een droomjurk voor een bruid mogelijk te maken?”

Grote mond, klein hartje

Zoë (28): “Ik zat achter de kassa en was bezig met een wat oudere meneer die spullen moest terugleggen omdat hij niet genoeg geld had. In de rij stonden de meeste mensen ongeduldig te zuchten. Een blondine op hoge hakken – stevig in de verf, type grote mond – wrong zich naar voren. Ik zette me al schrap voor een tirade. Maar ze haalde alleen maar haar pinpas door het ­apparaat en rekende de hele drieënzestig euro af. Het zijn altijd de mensen van wie je het niet verwacht.”

Geheime bevoorrading

Truus (81): “Ik zei altijd dat alles goed ging. Ik wist de schijn ook op te houden, hoewel het van mijn AOW erg schraal leven was. Doosjes thee, havermout en rijst zette ik leeg terug in de kast, zodat het een voorraad leek als de kinderen langskwamen en misschien een deurtje zouden opentrekken. Door een val kwam ik in het ziekenhuis terecht. Weer thuis trof ik een volle koelkast aan en gevulde voorraadkasten. Geen van de kinderen wil zeggen wie het heeft gedaan. Sindsdien staan er geen lege doosjes meer in de kast, ze zijn slinks en slim in het aanvullen. De schatten.”

Voor de poes

Merel (48): “Na een nare scheiding kwam ik in iets rustiger vaarwater. Ik had het niet breed, maar voor mijn dochter van zeven en mij had ik een flat gevonden en ik wilde dolgraag iets leuks voor haar doen. Ze droomde van een poesje, we mochten er een uitzoeken van een huis-tuin-en- keukennestje. Om de nieuwe aanwinst op te halen, zocht ik op Marktplaats naar een transportmand. Toen de mevrouw van wie we die mochten overnemen ons verhaal hoorde, kregen we niet alleen die mand, maar ook een krabpaal, een speeltunnel en wat speeltjes en ze wilde er niets voor hebben. Ik heb mijn kind nog nooit zo zien stralen. Sjors kwam twee dagen later en heeft negentien jaar voor gespin en liefde gezorgd.”

Bonusvakantie

Bianca (63): “Van een uitkering moeten leven is geen vetpot. We redden het net, maar er is geen ruimte voor extraatjes of leuke dingen zoals uitjes of vakanties. Na ­dertien jaar zijn we daar wel aan ­gewend, je stelt je verwachtingen bij. Ik kon dan ook mijn ogen niet geloven toen bij de post een voucher zat voor een all-inclusive vakantie. Getypt briefje erbij dat het ons was gegund, geen afzender. Een week Turkije, het enige wat we moesten doen was boeken en ervoor zorgen dat we op Schiphol kwamen. Het is raar om niet te weten bij wie je in het krijt staat en niemand te kunnen bedanken. Maar we hebben zó genoten van die vakantie – de wereld ging weer even voor ons open.”

Gratis winkelen

Bibi (38): “Een mevrouw won drie minuten gratis ­winkelen in de supermarkt en gaf die prijs aan de ­Voedselbank waar ik werkte. De supermarktmanager vond het zo’n mooi gebaar dat hij er nog twee minuten bij deed. Van dat cadeau hebben heel wat gezinnen soep en pasta kunnen eten en koffie en thee kunnen zetten. We hadden haar graag in het zonnetje gezet, maar ze wilde anoniem blijven.”

Parkeerbeheer

Eslem (51): “Eentje uit de tijd dat er nog ouderwetse parkeermeters waren: de politie was aan het controleren. Een meneer liep voor hen uit en stopte een kwartje in alle meters die in de gevarenzone zaten. De agenten konden er wel om lachen. Ik vond het een mooi gebaar en heb het ook weleens gedaan. Of een parkeerkaart doorgegeven waar nog een uur op stond.”

Troost

Ingrid (49): “Ik zat in de schuldsanering. Na twee jaar lang leven van vijfenzestig euro per week had ik nog een jaar te gaan voor ik met een schone lei verder kon, maar ik zat mentaal stuk. Uitgerekend in die ­periode werd er aangebeld. Toen ik opendeed, was er niemand te ­bekennen, maar stond er een grote doos voor de deur. Erin zat een ­warme ­winterjas, een plaid, oordopjes, een doos waxinelichtjes, ­dagcrème, ­make-up, lekkers, een schetsboek en een grote doos ­potloden. Het moet van iemand zijn gekomen die me kent, want de jas was in mijn maat en ­alleen bekenden weten dat ik ooit veel lol had in tekenen en schilderen. Die doos maakte dat ik me weer een beetje mens voelde. ­Alleen al ’s avonds een waxinelichtje kunnen aansteken bood troost.”

Verstrooid

Janice (43): “Verstrooid ­getankt omdat ik op tijd bij school moest zijn, geen tas bij me en dus ook geen geld. De man bij de kassa van het tankstation was onverbiddelijk en wilde de politie bellen. Ik was in tranen, vooral omdat ik wist dat de kinderen alleen op het schoolplein zouden staan. Een man met een oude Mercedes heeft toen mijn volle tank betaald. Hij wilde geen gegevens uitwisselen, wuifde alles weg. ‘Ga maar gauw je kids ophalen’, zei hij. ‘Als je ooit ook eens zoiets voor iemand doet, is het goed.’”

Koekjes en oliebollen

Annette (39): “Ik ben jaren geleden een tijdje dakloos geweest en verkocht de daklozenkrant bij een supermarkt. Er was een mevrouw die altijd een krant kocht, maar ook vaak stiekem iets ­lekkers in mijn rugzak stopte. Koekjes of chocolade, of in de winter warme oliebollen van de bakker. Ze had ook gezonde appels kunnen geven, maar het was alsof ze aanvoelde dat ik snakte naar snoepen om op de been te blijven.”

Gulle buur

Nicole (44): “Ik ben een ­‘werkende arme’. Ik heb dus een baan, maar verdien niet genoeg om de energie­rekening, de vaste lasten en de boodschappen te betalen. Ik ben heel ­dankbaar dat ik af en toe wat mag halen bij de Voedselbank. Én voor de tas met boodschappen die ik soms bij de achterdeur aantref. Ik weet niet aan welke gulle buur ik die te danken heb en ik wou dat ik zonder kon, maar het maakt echt het verschil ­tussen alleen maar water drinken en eens ­koffie ­kunnen zetten.”

Dierenliefde

Jenny (61): “Ik werk in het plaatselijke asiel dat grotendeels afhankelijk is van donaties. Het verbaast me altijd hoeveel een berichtje op Facebook losmaakt. Kittens die speciaal voer nodig hebben? De volgende dag worden er dozen op de balie gezet. Hond gedumpt omdat hij in de kreukels zit? Van de giften kunnen we er drie laten opereren en revalideren. Er zijn echt heel veel lieve mensen. Daar denk ik altijd aan als het dagelijkse nieuws me naar de keel vliegt.”

Secret Santa

Geesje (52): “Zondagochtend halfnegen, buurvrouw voor de deur. Of ik ook een envelop met daarin honderd euro had gevonden. Er bleek er inderdaad een op de mat te liggen en afgaand op de opwinding waren we de enigen niet. Een anonieme weldoener was het hele niet al te kapitaalkrachtige rijtje af geweest. Het was in de aanloop naar december en deze secret Santa moest eens weten hoeveel vreugde die ­envelopjes hebben gegeven.”

Preek

Ellen (56): “Voor een heel redelijk bedrag kon ik aan een felbegeerde piano komen. Het was een ­buitenkans, maar ik kwam zeshonderd gulden te kort. Die heb ik toen te leen gevraagd aan mijn statige, strenge oma. Die gaf me eerst een preek in de trant van ‘lenen is wenen’ en ‘niet op de pof leven’. En schonk me daarna die zeshonderd gulden. Ik was sprakeloos.”

Illustraties: Getty Images, Maja Tomljanovic.