Je relatie wordt beter als er kapers op de kust zijn

Als ik een avond zonder mijn partner ben weggeweest, kan ik er de klok op gelijk zetten: dan wil hij seks als ik thuiskom. En ik zeg meestal geen nee. Maar waarom is dat eigenlijk?

Aanvankelijk viel het me niet eens op, totdat ik járen geleden een collega sprak. De avond ervoor waren we met een groep de stad in geweest en dat was zoals altijd reuze gezellig en laat geworden. Ik grapte: “En toen ik thuis kwam, kon ik nog een keer aan de bak.” “Hoezo dan?” vroeg ze. “Altijd als ik een avond zonder hem op stap ben, hebben we seks als ik thuiskom”, zei ik.

We lachten erom, maar toen ik er nog eens goed over nadacht, bleek het inderdaad altijd zo te gaan. Uiteindelijk concludeerde ik dat het een soort ‘territoriumdrang’ moest zijn. Ik was de hele avond buiten zijn zichtveld geweest en nu maakte hij even onsubtiel duidelijk dat hij en ik bij elkaar hoorden. Klinkt logisch, toch? Dacht ik ook.

Nu las ik afgelopen week het boek Mating in captivity (Paren in gevangenschap - die titel alleen al is fantastisch, helaas in het Nederlands vertaald als Erotische intelligentie) van de Belgisch-Amerikaanse psychotherapeute Esther Perel. En ineens ging er een lichtje branden. Diverse eigenlijk, daar ga ik vast nog meer columns over schrijven, maar eerst dit:

Ze citeert het boek Monogamy van de Britse psychotherapeut Adam Phillips. Die zegt: “Alle relaties bestaan bij gratie van de derde, want het is die ander die onze band smeedt. Het stel vormt de afweer tegen het indringen van een derde, maar om de relatie te laten slagen is het nodig om vijanden te hebben. Daarom kunnen monogame koppels niet zonder die dreiging. Als we met z’n tweeën zijn, zijn we samen. Om een stel te worden, zijn drie mensen nodig.”

Mijn lief is niet zo uithuizig, dus meestal gaat hij niet mee als ik de hort op wil. Als ik zonder hem buiten de deur ben, dan zou ik dus iemand anders kunnen tegenkomen die ik leuk vind. Diegene zou een bedreiging kunnen vormen voor onze relatie, want ik zou kunnen vreemdgaan.

Je wordt inderdaad niet blind als je een relatie hebt. De wereld om je heen bestaat nog steeds, met alle verleidingen van dien. De mores van onze maatschappij maakt het onwenselijk daaraan toe te geven. “Het huwelijk draait om liefde, liefde is een kwestie van keuzes maken en die keuzes impliceren dat je afstand doet van anderen”, zegt Perel.

Wil je het in je eigen relatie anders regelen, dan kan dat natuurlijk, maar daar moet je dan wel goede afspraken over maken met je partner. De eerste jaren van onze relatie vonden wij het niet meer dan logisch dat vreemdgaan het einde zou betekenen. Inmiddels denken we daar iets genuanceerder over.

Perel acht het ook verstandig om elkaar in goed overleg wat ruimte te gunnen: “Erken de erotische autonomie van je partner. Zijn of haar seksualiteit behoort jou niet toe. Deze is er niet alleen voor jou en gaat niet alleen over jou, en je moet er dus niet van uitgaan dat deze van rechtswege binnen jouw jurisdictie valt. Hoe meer we elkaars vrijheid beknotten, hoe groter de wens om te ademen binnen een vaste relatie.”

Zo bezien is het dus een goed idee om er af en toe eens alleen op uit te gaan. Het klinkt tegenstrijdig, maar de kans dat je een ander tegenkomt, verstevigt dus je relatie. En in mijn leven leidt het sowieso tot seks. Dus... wanneer gaan we?