dit is mijn leven
“Jeremy raakte mij omdat ik zelf ook een pleegkind ben”
Patricia Merk Jehee (44) uit Rijswijk ging als 12-jarig meisje bij haar juf wonen. Ze werd zelf ook leerkracht en nam een jongen uit haar klas in huis die een pleeggezin nodig had.
“De dag dat Jeremy ons huis binnenstapte, zal ik nooit vergeten. Hij had twee vuilnis-zakken met spullen bij zich. Er zat alleen kleding in, geen speelgoed of andere persoonlijke dingetjes. Hij zag er verloren uit. Jeremy was pas negen jaar, maar sinds zijn vierde was hij al van pleeggezin naar crisisopvang gegaan. Hij zou drie dagen als crisisopvang bij ons blijven, maar tien jaar later is hij nog steeds ons pleegkind. Hij stapte die eerste dag ons hart binnen en is er nooit meer uit gegaan. Ik denk dat
Jeremy me zo raakte omdat ik zelf een pleegkind ben. Ik was twaalf toen mijn moeder tegen mijn juf zei dat ze me ging aanmelden voor een kindertehuis. Laat ik het zo zeggen: mijn familie mist het DNA om kinderen op te voeden. Mijn zusje, nichtje en ik zijn allemaal uit huis geplaatst. Gelukkig zijn we allemaal goed
terechtgekomen, ik dankzij mijn groep-acht-juf Dineke. Door de moeilijke situatie thuis was ik heel opstandig. Ik sluit niet uit dat ik het criminele pad op was gegaan als ik niet bij Dineke en haar vriend Wim terecht was gekomen. Zij boden de rust, veiligheid, liefde, regelmaat en structuur waar ik behoefte aan had. Ik heb tot mijn drieëntwintigste bij hen gewoond en beschouw ze als mijn ouders. Mijn biologische vader is helaas overleden en met mijn moeder heb ik inmiddels geen contact meer.”
Vaderfiguur
“Mijn jeugd was de reden waarom ik zelf geen kinderen wilde. Het is in mijn familie zo vaak fout gegaan dat ik het niet aandurfde. Daarnaast had ik van mijn pleegouders meegekregen dat er veel kinderen zijn die een plekje nodig hebben. Jeremy zat bij mij in de klas en ik had al een tijdje in de smiezen dat het niet lekker met hem ging. Hij oogde triest, had het zelden naar zijn zin, zat niet lekker in zijn vel. Nadat het escaleerde in het pleeggezin waar hij woonde, kwam hij bij ons. Op elk potje past een dekseltje, dat heb ik zelf als pleegkind ervaren en zo voel ik het met Jeremy ook. Mijn man Marcel is de vaderfiguur die Jeremy zo hard nodig had toen hij bij ons kwam, ik bood structuur en regelmaat. Dat gaf Jeremy rust. Hij wist bij ons waar hij aan toe was.
We werden begeleid door Pleegzorg, maar Jeremy had in zijn jonge leven zo veel verwaarlozing meegemaakt en hij had een zware hechtingsstoornis, waardoor hij meer hulp nodig had. Toen Marcel en ik hem na tien maanden naar een gesloten inrichting brachten, zijn we daar huilend weggegaan. Wat deden we hem aan? Maar toen we hem na drie weken voor het eerst mochten bezoeken, zagen we dat hij rust in zijn koppie had gekregen. De intensieve begeleiding en therapie om zijn trauma’s te verwerken, deden hem goed. In de twee jaar dat Jeremy daar was, waren wij zijn weekend- en vakantieouders. Vervolgens ging hij naar een projectgezin waar hij goede hulp kreeg. Maar hij liep daar na een tijdje weg, naar ons. Inmiddels was hij zestien jaar, een puber en niet altijd gemakkelijk, maar hij was zeker welkom. Nu is hij negentien en woont op kamers. Hij komt geregeld langs, doet hier zijn was en blijft dan gezellig eten. Ik ben heel trots op hem. Hij studeert, heeft de boel op orde, het gaat goed met hem. Dat de geschiedenis zich heeft herhaald, is bijzonder. Het maakt van ons een speciale familie.” ■
“Zij gaven mij stabiliteit en rust”
Jeremy (19): “Iedereen heeft iemand nodig op wie je kunt
terugvallen, zeker als kind. Ik was dat een beetje kwijt, maar vond het bij Marcel en Juffie. Patricia was mijn juf, ik ben haar altijd zo blijven noemen. Papa en mama zeggen gaat iets te ver, maar ze voelen eigenlijk wel als mijn ouders. Met mijn biologische ouders heb ik geen contact meer. Als ik Marcel en Juffie niet had gehad, was ik waarschijnlijk diep in de put terechtgekomen. Zij leerden me hoe het werkt in het leven, de basisdingen. Ze gaven stabiliteit en rust, precies wat ik nodig had.”
“Elk stapje vooruit is fantastisch”
Dineke Bakker (65): “Toen Jeremy bij Patricia en Marcel kwam, wilde ik er voor hen zijn, want pleegzorg doe je samen: met de mensen om je heen, de instanties, school en vooral de biologische ouders, als dat kan. Dat helpt een kind. Mijn belangrijkste boodschap aan Patricia was dat je als pleegouder niet te veel terug moet verwachten. Denk niet dat een pleegkind je op een voetstuk zal plaatsen. Elk stapje vooruit is fantastisch, daaraan zie je dat het goed gaat. Samen met de liefde van je pleegkind is dit de mooiste beloning die je kunt krijgen.”
- Styling: Ronald Huisinga. Haar en make-up: Wilma Scholte, Astrid Timmer. M.M.V.: Dr. Martens (boots), Groots! (ceintuur), H&M (lichtblauwe jurk), Hema (groene jurk), Mango (paars jurkje, grijsgroene jurk), Nelson (boots Grace), Nolten (witte pumps), Vero Moda (lila jurk), Refill (T-shirt), Raizzed (hoody), Urban Classics (broek), Venice (sneakers), Zara (beige laarsjes)
