José: “De meeste vrouwen durven het niet, ongegeneerd boos of ontstemd zijn”

Bladenmaker en journalist José Rozenbroek is een nieuwsjunk. Elke week schrijft ze voor Libelle een column over wat haar opvalt en waarover ze zich opwindt.

Zou ze vannacht een beetje geslapen hebben? Of tandenknarsend in het donker hebben liggen staren naar het plafond? Zou ze überhaupt het laatste halve jaar een oog hebben dichtgedaan?

Sigrid Kaag moest deze week ‘draaien’ en nu moet ze toch weer op pad met die ‘roestig geparkeerde auto’ van de ChristenUnie in plaats van lekker progressief doorstappen met Hans en Grietje van GroenLinks en PvdA. Ze zal in haar eentje te vuur en te zwaard het klimaat, het onderwijs en de EU moeten verdedigen.

Schoolpleingeneuzel

Oei, wat zal ze chagrijnig zijn. En misschien wel razende spijt van haar carrièremove van diplomaat naar politicus nu ze erachter is gekomen dat Binnenhofgedoe veel weg heeft van schoolpleingeneuzel. Waar het nog geen dag is gegaan om de inhoud, maar wél om wie met wie wil spelen en wie niet mee mag doen aan een spel waarvan de spelregels nog moeten worden verzonnen.

Chagrijnig kan Kaag zijn, dat hebben we de afgelopen maanden wel gezien als ze over het Binnenhof beende. Daar had ze ook vaak alle redenen toe, maar de meeste vrouwen durven het niet, ongegeneerd boos of ontstemd zijn. Want dan ben je al snel die bitch, dat kreng, dat kutwijf, die pinnige tang, die heks. Dat Kaagmens.

Lontje steeds korter

Vrouwen vinden het lastig om niet lief gevonden te worden, maar naarmate we ouder worden krijgen we er meer lak aan. Het zal wel te maken hebben met die vermaledijde overgang. Ik moet denken aan cabaretière Sanne Wallis de Vries die me onlangs in een interview vertelde (binnenkort te lezen in Libelle) dat haar lontje steeds korter wordt sinds ze de vijftig is gepasseerd. “Ik heb weinig geduld met de dingen en ik kan enorm geïrriteerd raken. Vooral als ik vertel hoe ik het wil hebben bij een voorstelling en als mensen daar lak aan hebben.”

Ze speelde een dialoogje:

“Ik wil om half zes gegeten hebben.”

“Kunnen we een half uurtje later...”

“Nee, ik zeg nogmaals…”

“Oké, dus niet om...?”

“Nee, dat zeg ik nét.”

“Nou nou, tut tut… heb je soms de bokkenpruik op?”

Hollandse gemarchandeer en de vriendjespolitiek

Ook Kaag is geen vrouwtje dat koste wat kost aardig gevonden wil worden. Hoe krampachtiger Rutte lacht en zwaait naar het publiek met een appeltje in de hand, hoe meer Kaag laat zien dat voor haar politiek dodelijke ernst is. Ze maakt fouten, ze maakt nog meer fouten, ze is wat hoogdravend en ze blijkt niet erg bedreven in het Hollandse gemarchandeer en de vriendjespolitiek, ze wordt omgeduwd op het schoolplein, maar ze staat weer op, slaat het stof van haar broek, zet haar bril recht op haar neus en grimlacht. Kom, en nu aan het werk, er zijn belangrijke dingen te doen. Moet ze daarvoor op een bezemsteel klimmen, allez, ze zal het niet laten.