Karen (52) zegde haar baan op: “Toen ik de deur dichttrok, gleed er een last van mijn schouders”

Karen (52): “Eindeloos heb ik gewikt en gewogen. Je baan opzeggen op je tweeënvijftigste, is dat wel slim? Voor een vijftigplusser liggen de kansen op de arbeidsmarkt niet voor het oprapen. Is die zekerheid van een vaste baan juist nu niet van onschatbare waarde? Ja, mijn man werkt ook, maar hij staat niet bepaald in de Quote 500. Met het wegvallen van mijn inkomsten moeten we ons uitgaven­patroon drastisch veranderen en vakanties kunnen we voorlopig helemáál vergeten. Tegelijkertijd was er dat besef dat ik doodongelukkig werd van mijn werk. Dat gaf de doorslag.

Bijna twintig jaar geleden begon ik enthousiast als accountmanager bij een levensmiddelenleverancier. Jarenlang werkte ik er met veel plezier, maar de laatste tijd veranderde dat. Door tegenvallende cijfers werd de werkdruk steeds verder opgevoerd, en die torenhoge verwachtingen begonnen me parten te spelen. Er werd van mij verwacht dat ik nieuwe klanten binnenhaalde, terwijl bestaande klanten juist opstapten. Ik werkte continu onder hoogspanning. Ik lag er zelfs wakker van. Dat was het me niet waard. Ik sprak erover met mijn man, en hij stelde me gerust: ik zette ons huis niet op het spel door ontslag te nemen, we zouden het financieel wel redden samen.

De volgende dag vertelde ik mijn manager dat ik mijn baan per direct wilde opzeggen. Mijn hart klopte in mijn keel. Zij betreurde mijn beslissing, maar begreep meteen hoe vastbesloten ik was. De dag dat ik de deur van het kantoor definitief achter me dichttrok, gleed er een last van mijn schouders. De werkstress was verleden tijd. Een nieuwe baan heb ik nog niet, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet actief ben op vacaturesites. En ik ben me aan het verdiepen in een omscholing tot basisschooljuf, mijn meisjesdroom. Wat de toekomst ook brengt: van de beslissing om mijn baan op te zeggen, heb ik nog geen seconde spijt gehad.”