Karin (46): “Mijn kinderen noemen ons koude huis ‘de diepvries’”

Verwarming

“Vroeger associeerde ik de herfst en de wintermaanden altijd met gezelligheid. Kaarsjes aan, met een dekentje en een dampende kop thee op de bank en de verwarming die je weer doet gloeien nadat je op de fiets helemaal bent natgeregend. Ik ben geen extreme koukleum, de thermostaat stond bij ons altijd op 20 graden. Een uur voor het naar bed gaan tikte ik de temperatuur omlaag om niet onnodig te stoken. Als de kinderen klaagden dat ze het toch koud hadden, deden ze maar lekker een trui aan.

Wat ik me niet realiseerde is dat ik een perfect geïsoleerd huis woonde en dat alle warmte die we stookten ook gewoon bij ons terecht kwam. Nu ik, na mijn scheiding, in een huurhuisje zit met een laag energielabel, merk ik wat dat doet met je verbruik. Er valt niet tegenop te stoken omdat alles gelijk weer wegtrekt tussen alle scheuren en kieren. En dan nog de kou die afkomt van het enkele glas!

Wat een schok toen er een brief op de deurmat lag met de mededeling dat ik 425 euro moest bijbetalen. Als alleenstaande moeder viel dat rauw op mijn dak. Mijn financiële buffer was weg, deze tegenvaller kon ik niet opvangen. Ik moest bellen om een betalingsregeling aan te vragen, die ik gelukkig kreeg.

Bibberen

Zodra het donker wordt, gaan bij mij de gordijnen dicht om de kou buiten te houden. Achter mijn radiatoren heb ik radiatorfolie aangebracht. Hierdoor gaat de warmte niet direct door de muur naar buiten, maar kaatst de stralingswarmte van de verwarming tegen het folie terug de kamer in. Bij de voor- en achterdeur liggen een paar handdoeken dik opgerold om de ergste kou buiten de deur te houden. Dat scheelt wel wat. Maar ja, ik heb ook twee puberkinderen die lang onder de hete douche staan en die de thermostaat toch lekker hoog tikken als ze eerder thuis zijn dan ik.

Tijdens de ellenlange coronalockdown kon ik moeilijk van ze verwachten dat ze de hele dag zaten te bibberen in hun kamertje. Zelf verloor ik inkomsten omdat ik een eigen schoonheidssalon heb die ik moest sluiten. Weer lukte het me niet om een financiële buffer op te bouwen. Omdat we afgelopen winter overdag veel vaker thuis waren en daardoor meer hadden gestookt dan voorzien, kreeg ik wederom een naheffing. Je kunt je voorstellen hoe frustrerend dat is.

Vervijfvoudigde prijzen

En dan nu het nieuws dat de energieprijzen vervijfvoudigen omdat er minder gas uit Groningen komt en het gas overwegend uit Rusland vandaan komt. Mijn voorheen favoriete seizoenen zie ik nu met buikpijn tegemoet. Inmiddels staat de thermostaat op 17 graden. Dat is eigenlijk echt te koud. In al onze slaapkamers heb ik de verwarming uitgedraaid. Natuurlijk ging dat onder luid protest. Pubers willen op hun eigen kamertje zitten en niet hun huiswerk maken aan de keukentafel.

Ik vraag me ook af hoe gezond zo’n koud huis voor ons is. Al draag ik pantoffels, je voelt de kou in je botten trekken. Vaak heb ik last van wintertenen en ik snak naar temperaturen waarvan je lichaam ontspant. Ik vóel bij heftige wind gewoon de kou door het huis waaien. Als er bezoek over de vloer is, schaam ik me om te zeggen dat ze een fleecedekentje kunnen krijgen. ‘De diepvries’, zo noemen de kinderen ons huis gekscherend.

Financiële strop

Toen ik de term ‘energiearmoede’ voor het eerst hoorde, raakte me dat. Voor de buitenwereld leven wij niet in armoede. Ik werk, we hebben geen honger, staan niet in de rij voor de voedselbank en lopen niet in vodden rond. Maar die energierekening voelt als een strop om mijn nek.

Ik woon in een huurhuis: ik ben niet in de gelegenheid om ramen met dubbel glas te plaatsen of om het grootschalig te renoveren zodat die kieren en gaten worden aangepakt. Natuurlijk vind ik dat je zelf je steentje kunt bijdragen om zo energiezuinig mogelijk te leven. Maar ik héb maatregelen genomen en ik pluk er financieel gezien geen vruchten van. Ik voel mij in de kou staan. In dit geval helaas letterlijk en figuurlijk.”