Kati: Fysiotherapie

In de vakantie werd ik op een dag wakker met een verkrampte, kromme, dove, doffe hand. Mijn rechter ook nog. Geen paniek, dacht ik nog, gaat wel weer over voor ik een jongetje ben. Heel de dag rustig aan gedaan en de huisarts in Nederland gebeld. Afspraak gemaakt voor maandag als ik weer thuis zou zijn.
Gelukkig ging het de dagen daarna steeds iets beter en toen ik maandag bij de huisarts zat vroeg ze me: Denk je aan een TIA? Hûh? dacht ik. Waarom moet ik daaraan denken? Zij is toch de huisarts? Moet ik nu ook al mijn eigen diagnose gaan stellen? Ze stelde nog wat vragen en deed wat ‘testjes’ die ik maar vreemd vond. En gaf me een verwijzing naar de manueel/fysiotherapeut. Omdat ze al uitliep en ik eigenlijk nog een vraag had, moest ik maar een andere keer terug komen daarvoor, daar was geen tijd meer voor. Tien minuten stond voor mijn afspraak. Zucht. Geef mij zo’n baan..
Gisteren kon ik al bij de fysiotherapeut terecht. O jee, een jong ventje… Leuke knul, niet alleen om te zien maar o zo’n schattig jong ventje nog! Hij begint met te ‘mevrouwen’, maar al snel was het ‘je’ en ‘jij’. Hij stelt wat vragen, tikt wat op zijn pc.
Ik moet mijn bloesje uitdoen (o wat ben ik blij dat ik nog een hemdje aan heb! Muts, scheld ik mezelf in gedachten uit) en met mijn rug naar hem toe gaan zitten.
Hij voelt en duwt en trekt aan mijn schouders en nek. Ik moet zeggen of en waar het zeer doet.

Hij oordeelt en kijkt hoe en wat hij denkt dat de oorzaak van mijn rare hand geweest kan zijn. Hij laat me wat van die biologie posters zien met handen in allerlei standen erop.
En komt tot de conclusie dat ik een zogenaamde ‘klauwhand’ gehad heb. Ik had gewoon heel simpel, ‘dubbel’ gelegen op mijn arm of hand en er had iets de hele nacht in mijn slaap bekneld gezeten. Waardoor ik de volgende ochtend een verkrampte hand gehad had. Een Tia! Wat een flut huisarts! Eerst zegt mevrouw de huisarts dat ze vindt dat ik niet in de overgang kan zijn op mijn 40ste (inmiddels bijna 42) en moet ze haar ongelijk bekennen na 2 jaar en nu dit weer!
Zelfs de kwaal waarvoor ik een tweede afspraak moest maken, kan hij voor me bekijken! Zomaar zonder meer! Ik kan hem wel zoenen! Bij het idee alleen al draai ik mijn hoofd om voor het geval de knul me kan zien blozen! (geintje) Hij lacht wel heel lief als ik vraag of dat echt alles is. Geen RSI? Waar ik voor vreesde? Och mevrouw, zegt hij lachend, ze gooien alles tegenwoordig wel heel snel onder RSI. Maar hij geeft me wel even wat oefeningen mee voor het geval ik te lang achter mijn pc zit.
Hij stelt voor dat we aan mijn houding gaan werken en hij kan me eventueel kraken als het echt nodig is en hij wil me wel los maken. Nou op dit punt mag hij alles met me doen, als ik maar van dat rot gevoel in mijn arm en schouder af ben, denk ik nog, maar ik hou netjes mijn mond.
Maandag moet ik terug komen en dan gaan ‘we’ eraan werken.
Hm, ik ben benieuwd.