Vaderdag
Marc (40) kan geen kinderen krijgen: “Ik kwam tot de conclusie dat liefde ook bestaat uit elkaar loslaten”
Vaderdag is in aantocht, daarom deelt Libelle de meest bijzondere vaderdag-verhalen van de afgelopen jaren. Zoals dat van Marc Westra (40, ondernemer in de transportbranche). Hij had elf jaar een relatie toen hij hoorde dat hij onvruchtbaar was. Toen hij zijn vriendin niet het kind kon geven waarnaar ze zo verlangde, gaf hij haar de vrijheid haar geluk bij een ander te vinden.
“Ik ben altijd de man die zo goed met kinderen kan opschieten. Ze hangen om mijn nek, noemen me ‘die lange Marc’ en ik knuffel ze maar al te graag. Dat ik ooit zelf kinderen wilde, wist ik zeker. Maar helaas mocht het niet zo zijn. Toen het op de natuurlijke manier niet wilde lukken, kwamen mijn ex en ik in de medische molen terecht en bleek uit de onderzoeken dat ik onvruchtbaar ben.
Huisje-boompje-beestje
Ik voelde me voornamelijk gefrustreerd. Mijn vriendin en ik waren al acht jaar samen en toe aan het huisje-boompje-beestje leven. Maar dat bleek dus niet voor ons weggelegd. De artsen vroegen ons of adoptie misschien een optie was. Ik stond daar niet zo positief tegenover omdat ik in mijn vriendenkring zag hoe geadopteerde kinderen worstelden met hun zoektocht naar hun biologische ouders.
Zo onrustig, dat wilde ik niet voor mijn toekomstige kind. Ik was geen prater en kon daarom geen kant op met mijn gevoel. Mijn vriendin was alleen maar aan het huilen en ik kon haar niet geruststellen of troosten. Soms zei ze zelfs letterlijk dat ik de oorzaak was van al het verdriet. Ik had geen idee hoe ik daarmee moest omgaan, dus liep ik ervoor weg. Ik was boos en teleurgesteld. Dus vluchtte ik in uitgaan met vrienden en mijn werk.
Uit elkaar
Ik was zo veel de hort op dat mijn vriendin dat natuurlijk ook niet leuk vond. Maar ik zag geen andere uitweg dan dit op deze manier te verwerken. Dat wij zo ondertussen uit elkaar groeiden, had ik niet door. En dat ik haar met mijn gedrag uiteindelijk in de armen van een ander dreef, al helemaal niet.
Mijn vriendin bleef maar zeggen dat ze zo graag een kind had gewild, dat ik het op een gegeven moment gewoon niet meer aankon. Als zij echt een kind nodig had om gelukkig te kunnen zijn, wie was ik dan om haar levensgeluk in de weg te staan? Ik kwam tot de conclusie dat liefde ook bestaat uit elkaar loslaten. Uiteindelijk nam ik de beslissing om haar te laten gaan, zo kon ze haar geluk met een ander beproeven.
Een diep dal
Als ik terugdenk aan het moment dat ik haar daadwerkelijk met haar koffers de deur uit zag lopen, doet dat nog steeds pijn. Maar het meeste pijn heb ik door wat er daarna gebeurde. Het was een paar maanden later en mijn ex had inmiddels een nieuwe relatie. Ze sms’te me. Ik was met stomheid geslagen toen ik haar woorden las: ‘Ik ben zwanger’, stond er. Ik was te verbouwereerd om te reageren. Alsof ik een stomp in mijn gezicht kreeg.
Ongeluk komt nooit alleen. Dus na de verbroken relatie verloor ik ook nog eens mijn baan, werd mijn moeder zo ernstig ziek dat ze kwam te overlijden en werd ik door een auto van mijn motor gereden. Soms dacht ik: als dit is wat het leven met mij van plan is, dan hoeft het voor mij allemaal niet meer. Gelukkig ben ik uiteindelijk toch uit dit diepe dal gekomen. Ik had veel aan mijn vrienden die me telkens mee namen de stad in en zo zorgden voor afleiding.
Nieuwe relatie
Ik kreeg op een gegeven moment ook een nieuwe relatie, met een vrouw die al twee kinderen heeft. Ik dacht: als ik ze zelf niet kan krijgen, is dit misschien wel de manier waarop kinderen op mijn pad komen. Helaas liep de relatie na twee jaar stuk. Het was zwaar, want ik nam niet alleen afscheid van haar, maar ook van haar kinderen. Het voelde alsof het weer mislukt was.
We zijn nu negen jaar verder en ik heb het verdriet een plek kunnen geven. Ik heb erover gesproken met een psycholoog en met mensen uit mijn omgeving. Daardoor kan ik er nu goed over praten en vind ik het ook fijn om hier mijn verhaal te delen. Ik weet dat het prettig is om te weten dat er anderen zijn die hetzelfde doormaken. Ik hoop dat andere mannen met een onvervulde kinderwens steun vinden in mijn verhaal. Inmiddels heb ik een ongelooflijk leuke en lieve vrouw ontmoet. Zij heeft een dochter van negen. Ik heb het meisje nog niet ontmoet, we doen het rustig aan. Maar ik verheug me er wel op. Ik zal denk ik mijn hele leven gek blijven op kinderen, of ze nou van mezelf zijn of niet.”
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
