Marcella (33) heeft hypochondrie: “Corona was een nachtmerrie”

“Mijn grootste angst is om ernstig ziek te zijn zonder dat ik het weet, en dat het dan in een keer klaar is. Dat ik naar de huisarts ga en te horen krijg: ‘Sorry, we kunnen niets meer voor je doen.’ Die angst kan ontstaan door kleine dingen. Een buikgriepje, verkoudheid, een pijntje op mijn borst. Ik ben altijd op mijn hoede en bezig met mijn lijf in de gaten houden. Dat gaat dag in, dag uit door.

Kind aan huis bij huisarts

Als ik bijvoorbeeld iets voel in mijn borststreek denk ik meteen dat er iets ernstigs is met mijn hart. Vervolgens gaat mijn angst over in een paniekaanval en krijg ik alle symptomen die bij een hartprobleem horen: zweten, benauwdheid, pijn op de borst. Ik kan dan geen onderscheid meer maken tussen een hartprobleem en een paniekaanval en ga altijd van het ergste uit.

Uit die extreme angst komen is iets wat ik alleen zelf kan doen. Iedereen kan van alles zeggen om me gerust te stellen, maar ik geloof het niet. In slechte periodes ben ik kind aan huis bij de huisarts, dan laat ik echt alles onderzoeken. Soms gaat het angstgevoel dan weg, soms niet. Dan ben ik bang dat ze niet goed hebben gekeken of een foutje hebben gemaakt.

Corona

Door corona escaleerde het vorig jaar. Mijn angst om ziek te worden werd zo extreem dat ik niet meer kon functioneren. Vanaf de eerste berichten over het virus kon ik het niet loslaten. Ik was er 24 uur per dag mee bezig en geleidelijk werd het zo erg dat het echt niet meer ging. Ik leefde de hele dag in angst en ging nergens meer naartoe. Werken lukte niet meer en ik kwam in de ziektewet terecht. Alleen met behulp van oxazepam kon ik uit de ergste paniek raken en mijn hoofd iets rustiger maken. Zo kwam ik, heel moeizaam, mijn dagen door.

Kinderen beschermen tegen angst

Het werd zelfs zo erg dat ook mijn vriend de deur niet meer uit mocht, en ik vond het ontzettend moeilijk om samen met mijn kinderen te zijn. Tijdens de lockdown was ik iets rustiger, maar toen ze weer naar school mochten en weinig restricties hadden was ik doodsbang voor besmetting. Bang dat ze het zouden overdragen aan mij en dat het dan afgelopen zou zijn. Ze hebben zelfs anderhalve maand volledig bij mijn ex gewoond, omdat het risico dat ik corona kreeg in mijn ogen te groot was. Ook wilden we niet dat ze mij continue in angst zagen.

Als ik terugdenk aan die tijd word ik ontzettend verdrietig. Ik vind het verschrikkelijk dat mijn gezin en iedereen in mijn omgeving last heeft van mijn stoornis. Ik voel me altijd zo bezwaard terwijl zij superlief zijn en niet laten merken dat ze het eigenlijk heel vervelend vinden.

Boodschappen schoonmaken

De periode van juli vorig jaar tot april dit jaar was heel intens. Ik volgde therapie om te dealen met mijn angsten en op extreme dagen deed ik niets anders dan in bed of op de bank liggen. De dagen waren somber, plezier in het leven had ik niet meer. Ik durfde niets. Naar de supermarkt gaan was een no go. Meestal bestelden we boodschappen. Als mijn vriend ze deed kreeg hij een kruisverhoor. Hoe druk was het? Zijn er mensen in je buurt geweest? Waarna ik altijd alle spullen schoonmaakte omdat anderen eraan hadden gezeten. Mijn dagen stonden in het teken van het voorkomen van een besmetting, iets anders deed ik niet.

Vaccinatie

Uiteindelijk heeft de vaccinatie er deels voor gezorgd dat ik me beter voel. Al was dat niet makkelijk, omdat ik ook bang was voor wat het vaccin met me zou doen. Ik heb een aantal keer een afspraak gemaakt voor een vaccinatie en heb ze net zo vaak weer afgezegd. Ik durfde gewoon niet. Tot mijn vriend zijn eerste prik kreeg. Ik merkte dat ik me daardoor kwetsbaarder voelde. Hij kon niet meer ziek worden, maar het wel overdragen aan mij. Stel nou dat ik door hem heel ziek zou worden, omdat ik niet gevaccineerd was?

Horrorverhalen

Toen ik wél ging, heb ik eerst een half uur bij de vaccinatiehal staan huilen. Ik was zo in paniek dat ik apart werd genomen. Een huisarts wist me gerust te stellen en ik werd letterlijk aan de hand meegenomen voor mijn eerste prik. Daarna was het horror. Ik had me natuurlijk tot in detail ingelezen en van alles wat ik lees onthoud ik altijd alleen de horrorverhalen. Ik voelde van alles, haalde me de ergste dingen in mijn hoofd en durfde de eerste avond niet te gaan slapen, bang dat ik niet meer wakker zou worden. In werkelijkheid had ik helemaal nergens last van en kreeg ik geen klachten. Ook niet na de tweede prik.

Leven weer oppakken

Langzaam merkte ik dat ik wat zekerder werd en na de tweede prik gaat het een stuk beter met me. Ik voel me veiliger en durf mijn leven weer op te pakken. Ik werk weer, zelfs op kantoor in plaats van thuis, en vermijd andere mensen niet meer alsof ze een enge ziekte bij zich dragen. Toch ‘hoort’ de stoornis bij mij, die zal niet verdwijnen als de pandemie verdwijnt. Nog steeds maak ik als ik thuiskom alles wat ik bij me had schoon en was ik continu mijn handen. Hypochondrie hoort helaas bij mijn dagelijks leven, al hoop ik dat het nooit meer zulke extreme vormen aanneemt als tijdens de coronacrisis.”