Marco Borsato-fan Yfke (27) mist de muziek van haar idool: “Naar hem luisteren, voelt als verraad”

“‘Ik ben klaar om op reis te gaan, aan de andere kant te staan. Voorbij de grens ik sluit mijn ogen, voor alles wat er komen gaat.’ Zo vaak blèrde ik mee met Marco Borsato’s nummers. Zijn liedjes waren uitermate geschikt om volledig op los te gaan. Dat was mijn uitlaatklep. Met alle somberheid, suïcidale gedachtes en eenzaamheid die kwamen kijken bij het leven in de gesloten jeugdzorg waren Marco en zijn liedjes mijn grote steun. Zijn stem en troostende woorden gaven me het gevoel dat er toch nog iemand op de wereld voor me was. Marco was de vader die ik nooit had, al had ik hem nooit echt ontmoet.

Misbruikt door mijn stiefvader

Mijn biologische vader heeft ons gezin vroeg verlaten en zolang ik me kan herinneren was mijn stiefvader de man in huis. Maar een vader was hij niet voor me. Ik weet niet meer hoe oud ik was toen het begon, maar tot mijn veertiende heeft hij me misbruikt. Als mijn moeder niet thuis was, deed hij dingen met me die een stiefvader niet hoort te doen. ‘Waag het niet om dit tegen je moeder te vertellen’, zei hij tegen me. ‘Dat ik dit doe is je eigen schuld. Niemand zal jou ooit geloven.’ Ik geloofde hem.

Geheim verteld

Het heeft jaren geduurd voordat ik de moed verzameld had om iemand te vertellen over het misbruik. Maar op een gegeven moment kwam het er ineens uit. Alsof mijn lijf het geheim niet langer kon bedwingen. Waar mijn stiefvader me jaren mee had bedreigd, gebeurde. Niemand geloofde me. Mijn stiefvader had mijn moeder in zijn macht. ‘Je probeert mijn huwelijk kapot te maken’, zei mijn moeder. Ik voelde me totaal verloren. Mijn moeder, mijn zussen, iedereen keerde zich tegen me. Ik werd dwars, liep veel weg en zocht thuis continu ruzie. Waarom dacht iedereen dat ik zoiets zou verzinnen? Het misbruik had me al eens gebroken, dit was de genadeklap. De strijd thuis werd zo heftig dat ik uit huis werd geplaatst en in de gesloten jeugdzorg belandde.

Marco Borsato als steun

Al die tijd was Marco Borsato er voor me. Vooral de emotionele nummers brachten me veel steun. De bestemming, Alles kwijt, Breng me naar het water... Ondanks dat de nummers me soms verdrietig maakten, voelde ik me ook gezien. Ik herkende me in Marco’s woorden over de dood, verraad, spijt, gemis en verdriet. Daardoor voelde ik me minder alleen. Sterker nog, ik zag hem bijna als een vaderfiguur. Geen man in mijn leven had me ooit getroost of me geborgen en veilig laten voelen, behalve hij.

Ik maakte afspeellijsten met Marco’s muziek en als er een nieuw album uitkwam, draaide ik het grijs. Als Marco bij een talkshow kwam, zat ik voor de buis. Als een concert werd uitgezonden, moest ik het zien of vroeg ik iemand het op te nemen. Ik had geen geld om naar concerten te gaan, maar als hij ergens gratis optrad, was ik erbij. Zo stond ik eens voor het podium van Appelpop om live naar zijn warme stem te luisteren. Na het optreden liet ik een traantje van geluk. Ik stond ooit zelfs drie uur in de rij om twee minuten met hem op de foto te mogen! Voor het eerst voelde ik hem dicht bij me. Ik stond te trillen van de spanning.

Ik zing mijn hele leven al graag en fantaseerde er weleens over dat ik meedeed aan The Voice. Dan droomde ik over hoe het zou zijn als hij op die rode knop drukte. Dan werd hij mijn coach en dan zou ik bij hem thuis komen barbecueën. Hij zou mij beter leren kennen en in de finale zouden we samen een duet zingen. Een liedje van hem, uiteraard. Voorbij, de versie met Do, leek me geweldig. Ik heb het één keer geprobeerd, maar ik kwam niet verder dan de voorrondes. Ik was zó zenuwachtig, dat ik de titel van mijn nummer niet eens meer wist. Het bleef daarom een fantasie, maar ik kon me er soms dagenlang in verliezen.

Verbijsterd

‘Dat zou Marco nooit doen’, was mijn reactie toen ik hoorde over dat een 13-jarig meisje in haar dagboeken had geschreven over structurele betastingen. Ik was verbijsterd. Het kon gewoon niet! Dat was iets wat mannen als mijn stiefvader deden. Niet lieve mensen als Marco! Wekenlang struinde ik het internet af naar filmpjes, foto’s, meningen en andere beschuldigingen. Ik maakte mezelf gek. Op Facebook ging ik in discussie met anderen om Marco te verdedigen. ‘Je weet niet wat er zich afspeelt achter een andere voordeur’, zei iemand eens terecht in een Facebook-discussie. Er knapte iets. Voor de buitenwereld was mijn stiefvader ook een normale man met een leuk gezin en een goede baan. Dat ik Marco niet zo zag, zei helemaal niets.

Onbegrepen en alleen

Naast een boel ruzie kwam ik op social media ook keihard mijn eigen trauma’s tegen. De manier waarop sommigen over de slachtoffers praatten, maakte me misselijk. ‘Dit meisje liegt over de betastingen. Waarom heeft ze anders zo lang gewacht met haar verhaal te doen?’, las ik over één van Marco's slachtoffers. Precies wat mijn familie me al jarenlang toebeet. Ineens voelde ik weer hoe ik me voelde toen ik naar buiten kwam met mijn verhaal: zo onbegrepen en alleen.

Alle muziek verwijderd

Toen kwam de genadeklap met Boos. Tim Hofman en zijn team hadden hun onderzoek zo goed op orde, dat ik mijn ogen niet langer kon sluiten. Waar was ik mee bezig? Door mijn idool blindelings te vertrouwen en doodleuk zijn muziek te blijven luisteren, deed ik precies hetzelfde bij alle slachtoffers als mijn familie bij mij had gedaan. Wilde ik mijn lotgenoten zo hard laten vallen? Toen ik nog één keer een liedje van Marco opzette en royalties naar zijn rekening liet vloeien, voelde ik me een hypocriet. Ik heb in één keer alle afspeellijsten van mijn telefoon verwijderd.

Ik vind het vreselijk dat ik ben gestopt met het luisteren van zijn muziek. Ik ben nog even eenzaam en verdrietig als de afgelopen jaren, maar mijn troost is weg. Ik zit in therapie en luister veel naar Suzan & Freek en Nick & Simon. Maar het gevoel dat ik bij Marco’s liedjes had, vind ik nergens. Ik hoop nog altijd dat uit de rechtszaken blijkt dat de beschuldigingen niet kloppen. Maar ik weet diep vanbinnen dat dat ijdele hoop is. Aangifte doe je niet zomaar. Ik ben bang dat ik nooit meer een troostend liedje van Marco aan kan zetten. Soms hoor ik ze nog, in mijn hoofd. Vorige week betrapte ik mezelf erop dat ik een zinnetje van Ik kan het niet alleen in mijn hoofd had: ‘Oh, ik schreeuw om jouw liefde, maar zwijg als het graf. Ik hunker naar jou, toch wijs ik je af.’ En zo is het precies.”