Maria (49): “Als ik luister naar de optimistische verhalen van mijn dochter, besef ik hoeveel ik heb gemist”

Naïef

Maria (49): “Over een paar maanden gaat mijn dochter trouwen. Door corona is de bruiloft vorig jaar niet doorgegaan, daarom wordt het een extra groot feest. Mijn dochter en haar vriend hebben een appartementje kunnen huren waarin ze willen wonen tot er kinderen komen. ‘En dan?’, vroeg ik. Nou, dan willen ze groter gaan wonen. Ze zijn zo zeker van een toekomst waarin die ellendige woningnood wel voorbij zal zijn.

Ze hebben het allemaal gepland: twee jaar samen, dan zwanger van hun eerste kind, verhuizen naar een eigen huisje en na anderhalf jaar een tweede kind op komst. Mijn dochter vertelt het stralend en ik kijk naar haar en vraag me af of ze echt zo naïef is. Ze is vierentwintig en leest kranten, dan moet ze toch weten dat de toekomst niet te voorspellen is?

Beren op de weg

‘Mam, als ik met alles wat er mis kan gaan rekening moet houden, kan ik net zo goed de rest van mijn leven onder mijn bed gaan liggen’, zegt ze. ‘Als er iets misgaat, passen we ons aan. Zolang er niets misgaat, genieten we.’ Het zijn woorden waarover ik al een tijdje loop na te denken, want ik ben precies het tegenovergestelde.

‘Jij ziet altijd beren op de weg’, zegt mijn man vaak. Ik weet dat hij gelijk heeft. Als we met vakantie gaan, leg ik van tevoren alles klaar wat mijn kinderen nodig hebben voor het geval wij niet terugkomen. Ik durf dat niet aan hem te vertellen. Zoals ik nooit heb verteld dat ik altijd wakker lag tot de kinderen na een avondje stappen veilig thuis waren. Ook weet hij niet dat ik voordat we met vakantie gaan wel tien keer door het huis loop om alles te checken: zitten de ramen dicht, zijn de stekkers uit het stopcontact, drupt er nergens een kraan, zijn de tijdklokken voor de lampen goed ingesteld? Ondertussen groeit mijn weerzin om weg te gaan, om dat hele eind naar de vakantiebestemming te rijden met alle gevaren van dien.

Als ik naar het stralende gezicht van mijn dochter kijk en luister naar haar optimistische verhalen, besef ik hoeveel ik heb gemist.”

Interview: Tineke Beishuizen