Mariska verloor haar man: “Ongeneeslijk ziek zijn is verschrikkelijk”

Mariska (36): “Nog even en het is januari en hoef ik niet meer te doen alsof. Niet meer enthousiast meedoen met de kinderen, omdat december voor hen een vrolijke maand moet zijn. Ik benijd hen. Het ene moment zijn ze intens verdrietig, omdat hun vader er niet zal zijn tijdens de feestdagen. Terwijl ze het volgende moment met elkaar bespreken wat voor cadeautjes ze misschien krijgen.

‘Probeer er wat van te maken, Mariska’, zei hij in ons laatste gesprek. Het was niet de eerste keer dat hij het erover had. Ongeneeslijk ziek zijn is verschrikkelijk. Maar definitief afscheid nemen in november is nóg moeilijker als twee jonge kinderen opgewonden door het huis lopen vanwege Sinterklaas. Dat gebeurde twee jaar geleden, waardoor de feestdagen voor mij voortaan altijd beladen zullen zijn. Voor kinderen is dat anders. Zij zijn niet druk met wat een jaar geleden en het jaar ervoor gebeurde, maar met het nú. Daar kan ik ze mateloos om benijden.

In gedachten praat ik erover met Jaap, zoals ik nog vaak met hem praat. Dat werkt bijna altijd. Alleen dat ene grote probleem kan hij niet helpen oplossen: dat hij er niet meer is. Daarom heb ik in mijn oren geknoopt dat hij me opdroeg er wat van te maken. Het is me gelukt, en daar ben ik trots op. Verjaardagen en de feestdagen: ik heb er wat van gemaakt. Als ik mijn tranen echt niet kon bedwingen, liep ik even naar de keuken of bedacht ik een smoesje waardoor mijn ogen waren gaan tranen. Mijn beloning was dat de kinderen oprecht genoten, dat gaf me een geluksgevoel dat ik niet had verwacht. Er moeten duizenden mensen zijn die op dit moment hetzelfde meemaken als ik. Ik ken er niet één, maar ik weet dat ze er zijn, en op een vreemde manier geeft dat me kracht.”