Marleen: “We zouden samen bejaard worden, mijn zus en ik”

Controle

“Kun je even een afspraak maken met de huisarts?”, vroeg mijn zus vanaf haar Franse vakantieadres. Toen ze zich insmeerde voor weer een hele dag luieren aan de rand van het zwembad (daar was ze nogal goed in), had ze een knobbel gevoeld in haar borst. Hm, gek, die zat er eerst toch niet? Na wat heen er weer gebel kon ze bij thuiskomst meteen naar de dokter.

Ik liep net naar de trein toen ze belde. “Je moet maar even gaan zitten”, zei ze. “Ik heb borstkanker.” Ik ging niet zitten, ik stond stil, helemaal stil. Alles stond stil. Die eerste keer was ze optimistisch: ze was jong, oersterk, we kenden niemand die kanker had, de overlevingskansen waren toch prima en ze was eigenlijk wel nieuwsgierig hoe ze er kaal uit zou zien (prima, maar die coupe chemo gun je niemand). Ze herstelde, liep de marathon van New York, schreef een boek over haar ziekte en we waren ervan overtuigd dat we alsnog samen bejaard zouden worden. Maar het kwam terug, ze had de meest agressieve vorm. Wisten wij veel.

Een borstamputatie volgde, een preventieve chemo en een derde keer kanker. Klaar. Ze overleed twee maanden voor haar veertigste verjaardag. Ik zit nu soms, alleen, in de gang van een mammapoli. Mijn cup A wordt geplet (gut, dat dat kán), soms doen ze ook een echo. Controle, zekerheid, leven. Ik wacht op de uitslag en vraag me af hoeveel mensen er op mijn begrafenis zullen komen. Vast niet zo veel als bij Sandra. De zenuwen gieren door mijn lijf.
“Mevrouw Koolmees?”
“Ja?”
“Alles is goed, u mag naar huis.”
Dank u wel. Controle, rust, ik leef.