“‘Mijn kleine meisje’, huilt de vrouw. De tranen stromen over haar rimpelige wangen”

Haar kleine meisje

Ze is al even in het hospice en gaat hard achteruit. Als ik haar verzorg voor de nacht, kan ze niet uit bed komen om naar het toilet te gaan. Ik stel voor om een katheter te plaatsen. De vrouw trek mijn vest recht zodat ze mijn naam goed kan lezen. Ik zie dat het iets met haar doet, maar ik kan het niet thuisbrengen. Ze vertelt dat ze weleens eerder een katheter heeft gehad, na de bevalling van haar dochtertje in 1968. Een voldragen zwangerschap, maar het kindje kwam levenloos ter wereld. Waarna werd gedaan of het nooit was gebeurd. “Mijn kleine meisje”, huilt de vrouw. De tranen stromen over haar rimpelige wangen. “Als u doodgaat, mag ze dan op uw rouwkaart?” De vraag komt als vanzelf uit mijn mond. Ze kijkt me aan en vraagt hoopvol: “Zou dat dan kunnen?” “Natuurlijk, bespreek het met uw zoon.” Ik krijg een knuffel. Twee dagen later is ze overleden. Als ik weer aan het werk ben, zie ik haar rouwkaart liggen. Ik voel mijn ogen vollopen en lees: ‘In liefdevolle herinnering, Petronella’. Haar kind had mijn naam en mijn geboortejaar. Alsof dit zo heeft moeten zijn.
Petra Scholte

Zelf doen

Ze is 17 als ze bij mij in de klas komt en net een paar weken in Nederland. Ze heeft overal hulp bij nodig en kan haar eigen naam niet schrijven. Ik geef haar Nederlandse les en aan het eind van de week doen we een quiz op de laptop over de eerste woordenlijst. Ze moet haar naam typen, maar er staan alleen blokletters op de toetsen, terwijl we hebben geoefend met de schrijfletters. Ik typ de letters voor haar, zij kijkt ernaar. Haar vinger gaat naar de backspace-toets. Vier keer drukt ze hem in en dan typt ze opeens de letters van haar naam: R-o-z-a. Met verbazing kijk ik toe. Geweldig. Dit doet me denken aan toen mijn dochters klein waren. Als ik haast had, wilde ik nog weleens snel kleding of schoenen bij hen aandoen, of ergens mee helpen. Het was dan steevast: ‘zelluf doen’. Deze meid is 17 en ze doet het gewoon. Superknap vind ik het. Wat een voorrecht om aan deze leerlingen les te mogen geven.
Corrine Oudenampsen

De rode ballon

Op een mooie, zonnige dag besluit ik tijdens een wandelingetje met mijn kleinzoon Cas om even langs de begraafplaats te gaan. Daar trekt een rode hartjesballon mijn aandacht. Ik loop ernaartoe en dan sta ik voor het grafzerkje van een jongetje. De ballon is voor zijn vierde verjaardag, net zoals de tractor van glas in lood die schittert in het zonlicht. Mijn gedachten gaan terug naar nieuwjaarsnacht 2020. Als de dag van gisteren herinner ik mij dat er die nacht in onze gemeente twee reanimaties plaatsvonden. De hulpverleners konden dit kindje niet redden. Vanaf nu zal ik niet alleen op nieuwjaarsnacht, maar ook op zijn verjaardag extra aan hem denken. Met waterige ogen verlaat ik de begraafplaats. Even later loop ik te zingen, mijn kleine oogappel klapt lachend in zijn handjes. Een moment van verdriet en geluk, zo dicht bij elkaar.
Een oma

Respect

Ik vraag of iedereen een beetje respect voor de ander wil hebben. Of je nu dik bent of dun. Een kleurtje hebt of niet. Of je groot bent of klein. Jong bent of oud. Of je een jongen bent of meisje of allebei niet. Alleen bent of niet. Of je een geloof hebt of niet. Rijk bent of niet, gezond bent of niet. En ga zo maar door. Geef een ander niet de schuld van wat dan ook, maar denk na en heb respect voor elkaar. Meer niet.
Anne-Marie

Beste Nico,

Ik lees je columns altijd met veel plezier. Het ging een keer over ‘kijken naar mensen die luisteren’. Ik herkende als 62-jarige vooral het stukje over de Woodstock-dvd die ik ooit van mijn man kreeg. Ik vertelde hem over jouw column en hij zocht meteen op welk stukje jij bedoelde: Carlos Santana weergaloos spelend en dan de dames die luisterden en dansten, prachtig gewoon. Mensen in het publiek zijn inderdaad net zo mooi als de muzikanten op het podium. Ik laat me graag meevoeren in hun passie en gevoel. Tijdens het stofzuigen dans ik regelmatig de kamer rond op muziek uit de jaren zestig en zeventig.
Hanneke Rubingh

Ik koester hoop

Onze oudste zoon Rob is geboren in het buitenland en is als baby van vier maanden bij ons in Nederland gekomen. Hij heeft een fijne jeugd gehad. Veel heerlijke vakanties, waaronder een reis naar zijn geboorteland. Maar in zijn puberteit begon hij negatieve verhalen te verzinnen. Dat doet hij nog, waarschijnlijk vanuit een diep minderwaardigheidscomplex. Hij koos ervoor om het contact met ons te verbreken en ook zijn twee kinderen zien we niet meer. Ik fantaseer geregeld over onze hereniging. De ene keer zitten we gezellig koffie te drinken en rennen de kinderen af en aan, de andere keer zijn wij met de kinderen in een leuke speeltuin. Of we maken een wandeling door de natuur met de honden. Mijn fantasie is onuitputtelijk en dat doet me goed. Ik wil niet leven met wrok of bitterheid, maar mooie herinneringen koesteren. Alhoewel ik er veel verdriet om heb, denk ik toch dat Rob er weinig aan kan doen. Af en toe brand ik een kaarsje voor hem. Ik hou van hem en dat zal zo blijven.
Moeder van Rob

Toch besmet

Ik was voorzichtig, hield anderhalve meter afstand, waste mijn handen, had mij twee keer laten vaccineren. Maar toen voelde ik een kriebel in mijn neus, ’s nachts kreeg ik hoofdpijn, de volgende dag was ik nog beroerder en ja hoor: een positieve coronatest. Ik ging in quarantaine, bracht mensen met wie ik contact had gehad op de hoogte en moest het oppassen op de kleinkinderen afzeggen. De eerste dagen was ik er beroerd aan toe: hoofdpijn, koorts, hoesten en benauwdheid. Gelukkig kreeg ik veel appjes van mensen die boodschappen voor mij wilden doen, heel lief. Leuk was het niet, maar zoonlief zei heel nuchter: “Mam, als je niet gevaccineerd zou zijn, lag je nu waarschijnlijk op de IC.” Zo kun je het natuurlijk ook bekijken.
C. Serton

Met de schrik vrij

Ik werd gebeld door een bankmedewerker die vertelde dat mijn spaarrekening werd geplunderd door criminelen. Ik schrok, maar de man zei dat hij kon helpen om het bedrag op een veilige rekening te zetten. Hij wist de laatste nummers van mijn betaalrekening op te noemen en het klonk allemaal best betrouwbaar. Toch was ik terughoudend. Om te controleren of hij echt een bankmedewerker was, vroeg ik of hij een collega kon roepen. Dat kon en na een paar minuten hoorde ik een andere naam, maar met dezelfde stem. Mijn argwaan groeide en ik kwam op de proppen met een financieel adviseur. Dat was volgens hem niet nodig. Als ik mijn volledige banknummer en mijn pincode gaf, kon hij alles regelen. Toen ging bij mij een belletje rinkelen. Geef nooit je pincode en een medewerker zal daar ook nooit naar vragen! Ik rondde het gesprek snel af, opgelucht dat ik er op tijd achter kwam dat ik met een oplichter te maken had. Ik heb de dagen erna wel een paar keer gekeken of mijn spaarrekening niet was leeggehaald.
Bertha