Mylene was getuige van de aanslagen van 11 september 2001

“De dag begon als iedere andere: ik was om kwart voor 9 op mijn kantoor in midtown Manhattan en begon met een bezoekje aan verschillende nieuwssites. Op een Nederlandse site las ik dat er een vliegtuig in een van de torens van het World Trade Center was gevlogen. Verbaasd stond ik op om naar buiten te kijken. Ik zag dat er rook uit een van de Twin Towers kwam, maar er was geen vliegtuig te bekennen. Ik dacht geen moment aan een terroristische aanslag. Pas toen er nog een vliegtuig aankwam en zich in de 2e toren boorde, wist ik dat er iets verschrikkelijk mis was.”

LEES OOK: ONTROEREND: LAATSTE SPEURHOND 9/11 KRIJGT BIJZONDER EERBETOON

Totale chaos

“In het voorjaar van 1999 kreeg mijn man Ted een baan bij een bank in New York. We vonden een woning aan de Hudson, een kleine kilometer ten noorden van het WTC, en ik ging aan het werk in de toeristen-industrie. We voelden ons helemaal thuis in the Big Apple. We trouwden en leidden het snelle, maar zorgeloze leven waar we altijd van hadden gedroomd. Dat veranderde ingrijpend op 11 september 2001. Zoals die dag het leven van alle New Yorkers voorgoed zou veranderen. Ook Ted was aan het werk op het moment dat het eerste vliegtuig in een van de torens vloog. En ook hij las het nieuws op internet, terwijl het vlak bij ons gebeurde. De eerste uren na de aanslag was ik vreselijk ongerust. Over mijn man, onze vrienden en collega’s die nog onderweg waren met de metro die onder de torens doorreed. Ik belde naar mijn familie in Nederland om te laten weten dat ik ongedeerd was en naar mijn man om te vragen of hij veilig was. Gelukkig kreeg ik hem aan de lijn. We spraken af elkaar buiten te treffen. Op straat heerste totale chaos en paniek. Helemaal toen de brandende torens een half uur na elkaar instortten. We wisten meteen dat de kans klein was dat we naar huis zouden kunnen – in no time waren alle wegen afgesloten – dus gingen we naar een vriendin die in de buurt woonde. Toen we daar de televisie aanzetten, hoorden we pas dat we met een terroristische aanslag te maken hadden en drong tot ons door dat de kans op overlevenden nihil was. We waren verbijsterd en bang voor meer aanslagen. Maar we waren vooral ontzettend verdrietig.”

Decor van puin, stof en rommel

“Terwijl we met zijn allen voor de tv zaten, werd ik gebeld door vrienden die toevallig vlak bij ons huis waren. Ze vertelden dat het niet beschadigd was. Dat was een geruststelling, want we woonden een kilometer van de torens af. Onze vrienden brachten onze paspoorten, wat geld en een zogeheten proof of residence: een geadresseerde brief waarmee we later konden bewijzen dat het daadwerkelijk onze woning was. ‘Neem ook wat ondergoed en een T-shirt mee’, zei ik. Ik dacht dat we over een dag of 2 wel naar huis zouden kunnen. De eerste dagen na de aanslagen waren afschuwelijk. Gelukkig heb ik geen gewonden gezien, maar ik herinner me nog goed hoe ik mensen wanhopig over straat zag rennen, op zoek naar hun dierbaren. Volwassen mannen zaten ineengezakt op de grond te huilen. Door de hele stad hingen posters met foto’s van mensen die vermist waren. Alles in een decor van een immense hoeveelheid puin, stof en rommel. Het leek alsof we in een slechte film waren beland. Ondertussen kwamen de hulpacties op gang. Bij verschillende kerkjes kon je bijvoorbeeld kleding of dekens afgeven die naar reddingswerkers en overlevenden werden gebracht. Mijn man en ik zouden de 14e op vakantie gaan, maar onze vlucht werd geannuleerd. Omdat ons huis nog niet te bereiken was, kochten we wat kleding en gingen naar het buitenhuis van de vriendin waar we een paar nachten hadden gelogeerd, zodat we even niet met het straatbeeld werden geconfronteerd.”

Stilte en angstige blikken

“Na 2 weken konden we weer naar huis. Ik herinner me dat we de metro uitstapten en onze straat inkeken. Waar het zonlicht normaal werd tegengehouden door die enorme torens, scheen ze nu vol op de met puin bedekte grond. ‘Het lijkt wel of er oorlog is geweest’, zeiden we tegen elkaar. Maar hoe afschuwelijk het ook was, we besloten dat we ons niet zouden laten wegjagen. We waren er ongeschonden uitgekomen en hadden geen dierbaren verloren. Toch viel het niet mee de draad weer op te pakken. Omdat we zo dicht bij het WTC woonden, zagen we elke dag het puin. Een paar maanden na 9/11 was er een stroomstoring in New York. Ik was op kantoor en herinner me de stilte en de angstige blikken. Ook stortte vlak na de aanslagen een vliegtuig neer boven Queens. Op zulke momenten sloeg de angst weer toe. In 2006 zijn we vanwege Teds werk weer naar Nederland verhuisd. Inmiddels hadden we onze 2e dochter gekregen, onze oudste is precies 9 maanden na de aanslagen geboren. We praten bijna nooit meer over wat er in 2001 gebeurd is. In de afgelopen 15 jaar heb ik er ook nooit meer beelden van gezien. Ik heb eens een fotoboek gekocht, maar durf het nog niet aan om het in te kijken. Omdat ik het moeilijk vind, maar ook omdat ik er niet meer mee bezig wil zijn. Dit jaar zijn we voor het eerst met het hele gezin op vakantie geweest naar New York. Zelf was ik al eerder teruggeweest, maar ik merk dat ik het nog altijd lastig vind om geconfronteerd te worden met wat er daar gebeurd is.”

Onderdeel van de geschiedenis

“Een tijdje geleden hield mijn oudste dochter op school een spreekbeurt over haar geboortestad. Toen heb ik haar voor het eerst verteld wat er op 11 september is gebeurd – dat slechte mensen met een vliegtuig in een gebouw zijn gevlogen – het is tenslotte een essentieel onderdeel van de geschiedenis van de stad. Net zoals het ook een essentieel onderdeel is van onze tijd in New York. Wat er op 11 september is gebeurd, zal ik voor altijd met me meedragen.”

Bij de aanslagen op het World Trade Center vielen 2.750 doden. Van 24 mensen die nooit werden teruggevonden, wordt aangenomen dat ze zijn omgekomen. Op dezelfde dag vonden aanslagen plaats in Washington en Shanksville, waarbij 99 mensen omkwamen.

BEKIJK OOK DEZE VIDEO:

In 2015 overleefde Rachael (21) een gijzeling in een universiteit in Kenia. In totaal kwamen er 148 mensen om. Ze vertelt haar emotionele verhaal.

LEES OOK:

• Afschuwelijk: man verliest zes familieleden bij de aanslagen in Nice
• De Nederlandse Julia en Danique overleefden aanslagen Istanbul
• Nederlander ontsnapt aan aanslag: 'Je kan die vertrekhal niet zomaar in'

De mooiste artikelen van Libelle Daily in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan op Libelle.nl/nieuwsbrief.

Tekst: Lara Aerts en Esley Gies. Fotografie: Bernice van Wissen