Nienke: “Dansen alsof er geen morgen is, lukt gewoon niet meer”

Urenlang

Dansen, het liefst tot ik geen voeten meer over heb. Als kind als sport: ballet, klassiek en jazz, streetdance. Later ook uren, maar dan ook echt úren achtereen in discotheken, foute feestkroegen en tot zonsopkomst op zomerse festivals. O, en op bruiloften! Het liefst met een echt goede band. Liever een dj? Ook helemaal prima. Als de dansvloer maar de hele avond geopend is. Dansen (het liefst mét meezingen) alsof niemand kijkt en er geen morgen is. Dat vind ik oprecht het allerheerlijkste wat er bestaat. Toch kwam ik onlangs tot de conclusie dat het bijzonder lang geleden is dat ik tot in de vroege uurtjes heb staan schitteren. De leeftijd, concludeerde vriendin M. tijdens een etentje (want dat doen we – eind dertig – dus nog wel samen). Corona was de reden volgens vriendin J. Er is nogal weinig te dansen geweest de afgelopen jaren. Kinderen, was mijn eigen conclusie. Dansen alsof er geen morgen is, lukt gewoon niet meer. Want die morgen is er niet alleen vooral wél, die begint ook nog eens rond de klok van zes. Wat dan weer wel heel goed kan als je kinderen hebt, is wat wij thuis HKD’en noemen: huiskamerdansen. Hier laat ik mij dan ook graag volledig gaan. Hoewel er een iets ander muziekgenre bij komt kijken (Hallo juf Roos!), gaat het volume op hoog, is meezingen verplicht en wordt er gedanst alsof niemand kijkt. Met de gordijnen dicht.