Olha en Maksym vernoemen hun baby naar kroonprinses Amalia, uit dankbaarheid

Amalia krijgt er allemaal niets van mee. Ze doet wat alle baby’s doen, vertelt Olha (spreek uit: Olga). Slapen, eten, luiers vol maken en af en toe huilen. Eén keer tijdens het gesprek laat ze iets van zich horen, maar een speen en vervolgens terug in de armen van moeder, doen wonderen.

5 januari. Dat is de dag dat Amalia is geboren, in Nederland dus. Van alles wat daaraan voorafging, kreeg ze uiteraard niets mee. Olha (29) vlucht na de Russische inval op 24 februari vorig jaar met dochter Adelinka (nu 7) naar Polen. Daar werkt haar man Maksym (33) al als kraanmachinist. Het gezin belandt in Nederland. Via Rotterdam en Volendam komen ze in Haarsteeg terecht. Olha is dan inmiddels zwanger. Sinds enige tijd wonen ze dus in Drunen. “Hier hopen we wat langer te kunnen blijven”, vertelt ze via tolk Maryana.

Waarom Amalia?

Die wens is begrijpelijk. Want met een baby is het fijn een vaste plek te hebben. In Haarsteeg was dat moeilijk. “Daar deelden we met veel meer gezinnen een badkamer bijvoorbeeld. Hier in Drunen hebben we twee kamers en een kleine, eigen badkamer.” Groot behuisd is het overigens allemaal niet. De ‘woonkamer’ van een paar vierkante meter is meteen slaapkamer en babykamer. Overigens wonen in deze gemeentelijke opvang in de Grotestraat meer gezinnen.

Maar goed, terug naar baby Amalia. Vanwaar juist die naam? Olha: “We wisten echt niet hoe we ons kind wilden noemen. In Haarsteeg zaten we een keer met een aantal mensen bij elkaar te praten. Allerlei namen werden voorgesteld. Het gesprek kwam ook op de koning en de koningin en hun kinderen. Toen viel de naam Amalia. Toen dachten we: waarom niet Amalia? Waarom niet een Nederlandse naam voor ons kindje dat in Nederland is geboren?”

Ouders op ‘kraamvisite’

Opnieuw vader en moeder worden in een ver land, op de vlucht voor oorlog, roept veel emoties op. De ouders van Olha leven niet meer, twee broers wonen nog wel in Oekraïne. Maksym heeft een zus, die verblijft ook in Nederland. Zijn ouders kwamen voor kraambezoek over uit Oekraïne, om Amalia met eigen ogen te kunnen zien. Ook dat was emotioneel. Dat zal het ook zijn als de (schoon)ouders binnenkort weer teruggaan.

Aan teruggaan denkt het stel zelf nog niet. “Niet voor de oorlog is afgelopen. Er worden nog zoveel raketten afgeschoten, echt verschrikkelijk. En niet alleen op militaire doelwitten of fabrieken, juist ook op huizen, scholen en ziekenhuizen.”

Olha werkte in Oekraïne als administratief medewerker bij een bedrijf in bouwmaterialen. Maksym heeft werk gevonden van Veluw Metal Creations in Nieuwkuijk. De naam uitspreken is nog wat moeilijk, daarom laat hij een opener met de naam van het bedrijf zien. Omdat Maksym al in het buitenland was toen de oorlog uitbrak, hoeft hij niet terug om zijn bijdrage aan de oorlog te leveren.

Als ze denken aan thuis, de regio Zhiytomyr zo’n 100 kilometer van Kiev, komen de tranen. “Kennissen, familieleden, vrienden uit ons dorp zijn omgekomen. Familie die daar nog is, dat maakt het heel erg moeilijk en zwaar.” Zo zwaar dat Olha vaak bewust het nieuws niet volgt, vanwege de emoties. Die emoties zijn ook de reden dat ze vrijdagavond de bijeenkomst over één jaar oorlog, georganiseerd door gemeente Heusden, niet bijwonen. “Dat wordt mij te veel.”

Haar grootste wens? Dat is natuurlijk een open deur van jewelste. “Dat de oorlog stopt”, zegt ze met betraande ogen. “Je probeert niet aan de oorlog en de verschrikkingen te denken. De situatie is zwaar, gevaarlijk en beangstigend. Wie had ooit gedacht dat het echt oorlog zou worden? Het is heel erg, maar mensen daar wennen soms een beetje aan de oorlog.” Ook tolk Maryana, die al dertien jaar in Nederland woont, moet even iets wegslikken bij de woorden van Olha.

Groeten op straat

Het Oekraïense stel steekt z’n dankbaarheid richting Nederland en de ontvangst die ze kregen niet onder stoelen of banken. “Iedereen leeft mee. Toen ik zwanger was vroegen allerlei mensen of ze konden helpen. Mensen zijn erg vriendelijk, ze groeten je op straat. Dat is in Oekraïne echt anders. Als wij dat straks bij terugkomst ook gaan doen, dan denken ze dat ik gek ben geworden”, lacht Olha.

Zo zien ze meer verschillen. Waar Nederlanders nog wel eens willen klagen over bureaucratie en allerlei regeltjes, vinden Olha en Maksym juist dat alles hier zo goed geregeld is. En valt het op dat iedereen gelijk wordt behandeld. Maksym: “Als ik hier een auto koop, zijn de papieren binnen 20 minuten rond. In Oekraïne moet je op één papiertje soms een week wachten. En als je sneller wilt, moet je betalen.”

En Amalia? Die slaapt intussen gewoon door in haar moeders armen.

Bron: AD