PREMIUM
‘Onschuldige’ keelpijn van Jaël bleek begin van levensgevaarlijke infectie: “Ik was zo bang”
Toen Jaël Krijgsman (25) last kreeg van haar keel, zag ze daar weinig kwaad in. Tot de pijn steeds erger werd en ze uiteindelijk op de spoedeisende hulp belandde. Ze bleek een streptokokkeninfectie te hebben, ook wel bekend als de vleesetende bacterie. “Volgens de artsen is het een wonder dat ik het overleefd heb”, vertelt ze aan het AD.
Het begint eind juni met een zere keel. “Ik was op vakantie in Griekenland en dacht dat het door de airco kwam’’, vertelt Jaël. Ondanks paracetamol, keelpastilles en ijsjes gaat de keelpijn niet weg. “Maar ik zocht er nog steeds niets achter.’’
Eenmaal thuis komt er een grote bobbel in haar nek bij. Toch maar even langs de dokter. De huisarts ziet er geen kwaad in. “Hij keek met een lampje en een stokje en zei dat het een opgezette klier was die vanzelf over zou gaan.’’ Enigszins gerustgesteld begint ze aan een slaapdienst op haar werk, maar om 5 uur ’s nachts wordt ze wakker met keelpijn én buikpijn. Vreemd, vindt ze. “Dat houdt toch geen verband met elkaar?’’
Met de minuut wordt de pijn erger. Dus besluit ze de huisartsenpost te bellen. “Daar dachten ze eerst aan de ziekte van Pfeiffer. Maar toen ik naar binnen strompelde, mocht ik meteen door naar de spoedeisende hulp.’’ Haar moeder en oma haasten zich naar het Albert Schweitzer ziekenhuis, waar ze Jaël kermend op een brancard aantreffen. Ondanks de morfine lijkt de pijn alleen maar erger te worden. Ze maken zich zorgen, spreken dat ook uit.
Topsporter
Jaël is tot dat moment een kerngezonde twintiger, een topsporter nota bene. Ze doet aan paaldansen, werkt in de zorg en woont alleen in het centrum van Dordrecht.
Ze doet haar verhaal in het bijzijn van haar moeder en oma, want zelf weet ze niet alles meer. “Jaël klaagde dat ze het bloedheet had, maar ze was ijskoud’’, herinnert haar moeder Kristel (53) zich. “Ook sméékte ze om drinken, maar dat mocht niet. Misschien was er wel een operatie nodig en dan moest ze nuchter zijn.’’
Het ene na het andere onderzoek volgt. Kristel: “Terwijl we wachtten op de uitslagen, zag ik haar steeds verder afglijden. Jaël zag lijkbleek. Haar lippen zagen blauw, ze was klam, het voelde alsof ik aan haar sterfbed zat. Maar wat ik ook zei: niemand leek de ernst van de situatie in te zien.’’
Tegen het einde van de middag komt de arts langs. Kristel: “Hij vertelde dat de onderzoeken niets hadden opgeleverd en ze er vanuit gingen dat het buikgriep was. Ik viel bijna van mijn kruk.’’ Jaël: “Het maakte me boos. Ik voelde me niet serieus genomen.’’
Omdat ze zoveel pijn heeft, wordt ze tot hun opluchting wél ter observatie opgenomen. Jaël is intussen al bijna tien uur in het ziekenhuis. Ook mag ze eindelijk wat drinken, maar ze spuugt het meteen weer uit. Op de verpleegafdeling worden haar hartslag, zuurstof en bloeddruk gemeten. Een standaardprocedure.
‘Het was chaos’
“‘Oh nee, dit is niet goed’, hoorde ik een verpleegster zeggen’’, vertelt Kristel. “Terwijl ze dat zei, keek iedereen naar die monitor. Bleek ze een extreem lage bloeddruk te hebben. Haar ogen draaiden weg. Vanaf dat moment was het chaos.’’
In no time staat de kamer vol met ic-personeel, uitgerust met AED en injecties tegen hartfalen. Haar moeder weigert de kamer te verlaten. Ook oma wijkt niet van haar zijde. Jaël moet zo snel mogelijk vocht toegediend krijgen. Kristel: “Vandáár dat ze zo’n dorst had. Haar lichaam gaf het gewoon aan. We hebben geholpen door in de zakken van het infuus te knijpen. Daarna zeiden ze: ‘Ga maar bij haar hoofd staan en hou haar wakker.’ De hel was het.’’
Jaël blijkt bloedvergiftiging te hebben als gevolg van een streptokokkeninfectie, in de volksmond ook wel de vleesetende bacterie genoemd. Ze krijgt zo snel mogelijk antibiotica. Ook heeft ze corona. ‘Mama, ik ben zo bang’, klinkt het. Jaël: “Ik weet niet veel meer, maar die angst - ze schiet vol - herinner ik me nog wel.’’
Wat zijn streptokokken?
De zogeheten groep A streptokokkenbacterie kan voor nogal wat verschillende aandoeningen zorgen, zoals een shock, (kraamvrouwen)koorts, een long- of hersenvliesontsteking en bloedvergiftiging.
Een bekende uitwas is ook necrotiserende fasciitis, een onderhuidse infectie die huid, spier en vetweefsel kan vernietigen en bijvoorbeeld kan leiden tot amputaties. Mensen die een infectie hebben, hebben vaak veel pijnklachten.
Vorig jaar werd al zeven keer vaker dan gemiddeld tussen 2016 en 2019 een ernstige infectie met de bacterie aangetroffen bij kinderen. Nu worden dergelijke ernstige infecties, waarbij mensen op de intensive care terecht komen, dus ook in toenemende mate gezien bij volwassenen.
In slaap gebracht
Twee dagen later belt het hoofd van de intensive care. Kristel: “Hij zei: ‘Kom maar snel, het gaat niet goed’. Haar hart hield het niet vol. Ze zouden haar zo snel mogelijk in slaap brengen, maar niet voordat ik afscheid had genomen. Als een raket zo snel ging ik naar het ziekenhuis.’’ Jaël: “Ik was te ver heen om te beseffen wat er ging gebeuren. Het enige wat ik dacht was: ik kán niet meer.’’
Het artikel gaat verder onder de foto.
Op scans zien de artsen dat ze een buikvliesontsteking heeft. Even gloort er hoop, maar de medicatie doet niet wat het moet doen. Jaël gaat hard achteruit. Besloten wordt om haar over te plaatsen naar het Erasmus MC. In een speciale ambulance- een soort mobiele intensive care - wordt ze naar Rotterdam gereden. Daar blijkt dat ze ook nog een longontsteking heeft.
Haar moeder probeert uit alle macht positief te blijven. Haar oma zingt kinderliedjes aan haar bed. Haar hele familie waakt bij haar. Ze lezen de vele beterschapskaarten voor die binnenkomen. Maar Jaël krijgt niets mee. Uiteindelijk ligt ze twaalf dagen in een kunstmatig coma. Jaël mag volgens de artsen van geluk spreken dat ze al haar ledematen nog heeft. Het enige fysieke dat ze eraan heeft overgehouden is een gevoelloze, donkere plek op haar onderarm.
‘Wonder van de ic’
Kristel: “Ze werd het wonder van de ic genoemd. Dat ze topsporter is, is haar redding geweest.’’ Jaël doet aan ‘pole fitness’, oftewel sportief paaldansen. Haar lichaam heeft een enorme optater gehad. “Maar gelukkig was ik heel fit. Daardoor heb ik het overleefd.’’
Het artikel gaat verder onder de foto.
De eerste weken stonden in het teken van haar fysieke herstel. In het begin kon ze nog geen lepel vasthouden. Maar naarmate ze opkrabbelde, begon ze te beseffen wat haar allemaal was overkomen. Slapen werd ‘een dingetje’. “Toen ik in coma lag, droomde ik dat ik gevangen zat. Ik werd wakker met een tube in mijn mond, en was vastgebonden om te voorkomen dat ik die eruit zou trekken. Ook nu heb ik nog last van slapeloosheid.’’
Jaël kampt met Post Intensive Care Syndroom, een verzameling van symptomen waarvan patiënten last kunnen krijgen, nadat ze zijn opgenomen op de intensive care. Moeder en dochter krijgen allebei EMDR-therapie om het trauma te verwerken.
“Ik ben heel verdrietig geweest. Toen ik naar huis mocht, was ik blij, maar al snel merkte ik hoeveel ik had ingeleverd. Ik was graatmager, had last van doorligplekken. Alles kostte moeite. Het was zomer, ik had allemaal festivals gepland met vriendinnen, maar in plaats daarvan zat ik thuis met mijn rollator en rolstoel. Mijn haar viel uit: een stressreactie van mijn lichaam.’’
“De onbevangenheid van vroeger is weg. Ik realiseer me meer dan ooit dat een goede gezondheid niet vanzelfsprekend is. In september werd ik 25. Ik heb mijn verjaardag groots gevierd. Met oud en nieuw heb ik nog nooit zo hard gehuild. Ik was zo dankbaar dat ik het had gehaald, dat ik alles nog kan en dat ik zoveel lieve mensen om mij heen heb. Ik heb honderden berichtjes gehad en ben nog geen dag alleen geweest sinds ik uit het ziekenhuis ben.’’
Het artikel gaat verder onder de foto.
“Soms denk ik: had het voorkomen kunnen worden? Wat als die streptokokken eerder was ontdekt. Die bacteriën kunnen zich snel vermenigvuldigen. Ik ben niet kleinzerig aangelegd. Het zit me nog altijd dwars dat ik me toen, op de spoedeisende hulp, niet serieus genomen voelde. De laatste tijd denk ik: moet ik daar nog wat mee?’’
“Het belangrijkste voor mij is dat er meer bewustwording komt over streptokokken. Dat een jonge, gezonde meid als ik dit kan krijgen. Dat een keelontsteking niet altijd zo onschuldig is als het lijkt. Het is belangrijk dat artsen dit tijdiger gaan herkennen, zodat er minder mensen sterven of zoiets traumatisch meemaken.’’
Meer bekendheid
Het aantal meldingen van ernstige infecties door streptokokken neemt sinds afgelopen voorjaar toe, ook in de regio Zuid-Holland Zuid. Daarom heeft het RIVM vorige week de meldingsplicht uitgebreid. Jaël is blij dat er meer bekendheid aan wordt gegeven. “Bij elk artikel dat ik lees denk ik: zie je wel, ik was niet gek, ik bén niet gek. Daarom wilde ik ook dit interview geven. Ik heb geluk gehad, maar het had ook heel anders af kunnen lopen. Ik hoop dat bij een volgende patiënt eerder wordt ingegrepen.’’
Het paaldansen heeft ze voorzichtig weer opgepakt. “Ik heb mijn leven te danken aan die sport. Het hoort bij mij, die meiden zijn ook een soort familie, bij wie ik mijn ei kwijt kan. Het is mijn houvast. Ik wil mijn oude niveau weer bereiken. Het NK eind juni komt te vroeg, dat realiseer ik mij heel goed. Maar het jaar erop wil ik weer meedoen. Ik denk wel dat ik nu beter naar mijn lichaam luister. Er is meer balans.’’
Het Albert Schweitzer ziekenhuis mag geen mededelingen doen over individuele patiënten, maar laat weten ook erg blij te zijn dat het uiteindelijk goed gekomen is met Jaël. “De bacterie kan grote blijvende schade aanrichten, maar is in het begin vaak moeilijk herkenbaar’’, aldus een woordvoerder. “We zijn ervan doordrongen dat wij er extra alert op moeten zijn. Dat geldt ook voor andere zorgverleners, die de patiënt eerder te zien krijgen dan wij.’’
Bron: AD
