Petra (49): ”Mijn kinderen hebben niets aan hun opa en oma”
Iedereen heeft een verhaal. Groots en meeslepend of juist klein en ontroerend. Deze week: de ouders van Petra zijn vijf jaar geleden verhuisd naar Spanje en ze voelt zich een beetje in de steek gelaten.
Petra (49): “Vijf jaar geleden zijn mijn ouders definitief in Spanje gaan wonen. Het huis hadden ze al veel langer, maar ze waren toch altijd wel een paar maanden per jaar in Nederland, waar ze een klein flatje hadden. Dat hebben ze verkocht toen ze definitief gingen verhuizen. Als ze af en toe een paar weken in Nederland zijn, kunnen ze altijd wel bij ons terecht of bij vrienden van ze. Dat zijn van die bliksembezoekjes waarin ze een propvolle agenda hebben omdat ze alle familie en vrienden willen zien en ook nog graag eens naar een toneelstuk of een museum willen gaan. Onze kinderen verheugen zich altijd zo op hun komst, en elke keer valt het weer tegen. De harde waarheid is dat ze niets aan hun opa en oma hebben. En hoe leuk het ook is om zomers een paar weken bij ze te logeren, het weegt niet op tegen grootouders die er wél altijd voor hun kleinkinderen zijn."
Sterke band
Vooral met mijn moeder had ik altijd een heel sterke band. Ik heb tot ze in Spanje ging wonen zo veel met haar gedeeld. Bij haar kon ik huilen om de miskraam, en zij was de eerste aan wie ik vertelde dat ik weer zwanger was. ‘We kunnen toch bellen en mailen?’ zegt ze. Alsof dat hetzelfde is. Dus ja, ik mis mijn moeder nog steeds, en ik moet eerlijk toegeven dat ik mij een beetje door haar in de steek gelaten voel. Afgelopen jaar is daar nog iets bij gekomen: mijn vader heeft een tia gehad waarvan hij gelukkig goed hersteld is. Maar hij is toch niet helemaal meer de oude, en nu begint mijn moeder de laatste tijd ook een beetje te kwakkelen. Het erge is dat ik niets voor ze kan doen. Als ze in Nederland zouden wonen, had ik een uur na mijn vaders tia al naast zijn bed gezeten. Nu hoorde ik het pas een dag later, toen hij al lang en breed in het ziekenhuis lag.
De toekomst
Hoe moet het straks, als ze hulp nodig hebben omdat ze het samen niet meer redden? Ik vind dat ze terug moeten komen naar Nederland. Ik wil ze bij me in de buurt hebben, om een oogje in het zeil te houden en om ze te helpen als dat nodig is. Maar ze peinzen er niet over om uit Spanje weg te gaan. ‘Het gaat zoals het gaat’, zeggen ze. En dat is nou juist precies waarover ik me zo veel zorgen maak.”
Interview: Tineke Beishuizen
De beste artikelen iedere week in je mailbox ontvangen? Abonneer je dan op de leukste nieuwsbrief van Nederland!
Beeld: Istock.
