Sunita (49) werd na 22 ongeboren kinderen toch moeder: "Ik wist: jij hoort bij ons”

“Op mijn 23e, ik studeerde nog, werd ik voor de eerste keer zwanger. Ik had een relatie maar dacht nog helemaal niet aan kinderen en slikte trouw de pil. Dat mijn zwangerschap als een verrassing kwam, is dus een understatement. Eenmaal bekomen van de schrik was ik bereid om al mijn plannen aan te passen aan de komst van een kindje. Maar in de zevende week werd ik overvallen door heftige, pijnlijke steken in mijn buik. Ik haastte me naar de Eerste Hulp en in het ziekenhuis bleek dat er sprake was van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het vruchtje groeide niet in de baarmoeder, maar erbuiten. Levensgevaarlijk, want de eileider kon knappen en ik kon sterven. Er volgde meteen een operatie om de zwangerschap af te breken. Ik was ontzettend verdrietig want ik had me er helemaal op ingesteld dat ik een kind zou krijgen.”

Niet oprecht

“Een tijdje later werd ik opnieuw zwanger, wéér door de pil heen. Ook deze zwangerschap bleek buitenbaarmoederlijk te zijn. Tijdens de operatie verwijderde de chirurg een van mijn eileiders. Hij dacht dat het om dezelfde eileider ging als tijdens mijn eerste zwangerschap, maar dat was niet het geval. De arts gaf zijn fout toe en bood zijn excuses aan, maar ik voelde dat hij niet oprecht was. Hij wilde gewoon dat ik geen aanklacht in zou dienen. Dat was ik eerst wel van plan, maar daarmee zou ik mijn eileider niet terugkrijgen.”

Adopteren

“Eigenlijk had ik nooit de behoefte om zelf een kind op de wereld te zetten. Toen ik een jaar of negen was, zei ik al tegen mijn vader: ‘Ik ga uit elk werelddeel een kind adopteren’, maar op mijn 36e kreeg ik een relatie met Carlos en toen we drie jaar samen waren, wilden we een kindje. Adoptie zag Carlos niet zitten. Hij en zijn biologische broer zijn zelf geadopteerd uit Colombia, net als zijn zus van wie hij geen bloedverwant is. Zijn moeder heeft hij nooit gekend, hij weet alleen haar naam, verder niets. Zelfs niet op welke datum hij geboren is. Hierdoor heeft hij zich altijd ontworteld gevoeld.”

Verlies

“Mijn verlangen om zwanger te worden werd sterker na gesprekken met mijn vader. Hij zei: ‘Als je kinderen krijgt, leef je niet alleen je eigen leven, je geeft het ook door.’ Met mijn vruchtbaarheid was niets mis. Ik werd, zelfs met één eileider, meerdere keren zwanger. Maar aan mijn zwangerschappen kwam elke keer voortijdig een eind. Eén keer door wederom een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, andere keren door een miskraam. Een medische oorzaak werd niet gevonden. We gaven niet op. Ik onderging twee ivf-behandelingen en in anderhalf jaar tijd werd ik vijf keer zwanger, telkens van een tweeling. Steeds weer ging het mis en belandden we in een emotionele achtbaan: blijdschap, niet durven hopen, positief blijven, en dan het verdriet om het verlies.”

Schilderen

“Om de gebeurtenissen een plek te geven, ging ik schilderen. Een van mijn schilderijen staat in de slaapkamer. ‘Wat moet die sliert voorstellen?’ vragen mensen soms. Maar mijn zusje zag het meteen: daar staat een zwangere vrouw. Van haar kreeg ik een mooi kaartje met de treffende tekst: Soms ben je even zwanger omdat dat voldoende is voor een ziel. Dat vind ik een mooie gedachte. Sommige zieltjes zijn maar even op deze wereld en het is een geluk dat ik die dan even bij me mocht houden. Mijn ouders zijn van Aziatische afkomst en zij hebben me meegegeven dat er meer is dan we kunnen waarnemen, dat dingen gebeuren om een reden. Dat geeft berusting.”

Laatste kans

“Ik twijfelde over een derde ivf-behandeling, het is een enorme aanslag op je lijf. Maar toen mijn vader kwam te overlijden, besloot ik het toch nog een keer te proberen. In gedachten hoorde ik zijn woorden: ‘Geef je leven door.’ Carlos en ik spraken af: als het deze keer niet lukt, gaan we een Colombiaans kindje adopteren en de moeder op afstand ondersteunen. Opnieuw was ik zwanger van een tweeling. Hoewel het deze keer anders voelde en ik er vertrouwen in had, kreeg ik ook dit keer hevige bloedingen. Toeval of niet: in de nacht dat ik onze kindjes verloor, kreeg Carlos een appje van zijn zus: ze was bevallen van een gezonde zoon.”

Onverwacht verzoek

“Na deze miskraam namen we afscheid van onze kinderwens. We hadden het geprobeerd en het was goed zo. Maar het gezegde ‘als er een deur dichtgaat, opent er een raam’ bleek op ons van toepassing. Mijn schoonzus vroeg of wij voor haar zoontje Sebastiàn wilden zorgen. We waren totaal overvallen door haar vraag. We wisten wel dat de vader niet in beeld was en dat de zorg voor het kindje een uitdaging voor haar zou zijn, maar dit hadden we niet zien aankomen. Over de precieze reden waarom mijn schoonzus niet voor haar zoon kan zorgen wil ik hier niet uitweiden, dat is haar verhaal om te vertellen. Na lang overwegen stemden Carlos en ik ermee in om voor haar kind, ons neefje, te zorgen. Na een aantal gesprekken met Pleegzorg kregen we groen licht en toen ging het opeens snel. Sebastiàn was inmiddels ruim zeven maanden en woonde bij een christelijk crisispleeggezin. Op een maandag gingen we erheen om hem te ontmoeten. Zijn crisispleegmoeder liep met hem in haar armen naar ons toe. Het eerste wat ik dacht toen ik ze samen zag was: jij bent een heel lieve vrouw, maar Sebastiàn hoort bij ons, hij is ons neefje. Hij maakte meteen oogcontact, was enthousiast aan het bewegen. Ik nam hem in mijn armen en ervaarde de betekenis van ‘a bundle of joy’. Dat was hij. Een schattige, prachtige, flinke, vrolijke baby.”

Mama en mamatua

“Ik ging na het bezoek snel naar een babywinkel en zei: ‘Ik krijg deze week een kind, kunnen jullie mij helpen?’ Twee dagen na de eerste ontmoeting kwam Sebastiàn met zijn crisispleegmoeder bij ons op bezoek en kreeg hij mijn babydekentje mee om aan mijn geur te wennen. Weer twee dagen later hadden we een baby in huis. In het begin weken we geen moment van zijn zijde. Als Sebastiàn sliep, hingen we boven zijn ledikantje. Want daar lag een prachtig ventje voor wie wij verantwoordelijk waren. ‘Wat lijkt hij op jullie’, zei iedereen die hem zag. Een buurvrouw kwam een cadeautje brengen. Ze dacht dat ik zelf bevallen was. Door de ivf-behandelingen had ik een dikkere buik, waaruit zij had opgemaakt dat ik zwanger was. Maar toen ze Sebastiàn zag, werden haar ogen zo groot als schoteltjes. ‘Hoe heb je díe eruit gekregen!’ riep ze. We hebben er hartelijk om gelachen.”

Tijdelijk

“We dachten dat de zorg voor Sebastiàn tijdelijk zou zijn: wij zorgen voor hem en als mijn schoonzus hier zelf weer toe in staat is, gaat hij terug naar haar. Zij zou zijn mama blijven, ik zijn mamatua, dat is Moluks voor oudere tante. Maar in de loop der maanden werd duidelijk dat er niets tijdelijks aan was. Mijn schoonzus vindt geborgenheid erg belangrijk en vroeg aan mij: ‘Wil je hem opvoeden als je eigen kind?’ Ik zei haar in alle eerlijkheid dat ik niet wist hoe het is om een eigen kind te hebben, maar dat ik hem heel veel liefde zal geven en hem altijd zal beschermen. Carlos en ik zijn nu Sebastiàns voogd, wij hebben het ouderlijk gezag, zijn moeder is ouder op afstand. Sebas heeft een vader en twee moeders: een moeder uit wier buik hij is gekomen en een moeder die voor hem zorgt. We houden alle drie van hem. Sebas noemt zijn biologische moeder Tía, dat is Spaans voor tante, met een moederlijke klank. Ze zien elkaar regelmatig en er is ruimte om een band op te bouwen.”

Extra liefde en aandacht

“Sebastiàn is inmiddels acht jaar, een heerlijk kind. Ik schrijf hem elke dag een berichtje waarin staat wat we die dag hebben gedaan en hoe veel ik van hem houd. Die berichtjes kan hij later altijd teruglezen, zodat hij weet dat hij geliefd is en dat er in hem wordt geloofd. Pleegkinderen en geadopteerde kinderen missen een solide basis, dus ik probeer de scheurtjes in de basis op te vullen met extra liefde en aandacht. Ik vertel hem ook dagelijks dat ik van hem houd. De ene keer antwoordt hij: ‘Ik ook van u, mama.’ De andere keer zegt hij plagend: ‘Mahaam, dat weet ik nou wel!’ Er was een tijd dat Sebas een grote broer wilde zijn. Als mijn buik opgezet was, zei hij tegen de juf dat hij een broertje of zusje kreeg. Maar dat zit er niet in. Ik heb 22 ongeboren kindjes, twee keer een elftal in de hemel. Mijn reis naar het moederschap was er een met obstakels en verre van gebruikelijk. Maar ik heb de juiste eindbestemming bereikt. Sebas zei laatst: ‘Mam, ik ben blij dat u geen kindjes van uzelf had. Want als u al andere kindjes had, had ik niet kunnen komen.’ Ik stelde hem gerust: ‘Ook al had ik andere kinderen, voor jou is er altijd plaats.’”

Libelle babbelt met 3 generaties: “Uiteindelijk ben ik hetzelfde als m’n moeder gaan doen”

De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!

Interview: Amanda van Schaik.