Sylvia: “Daar staan mijn jongens bij het tankstation, te bladeren in de Playboy”

Sylvia Witteman (55) is getrouwd, heeft een dochter (23), twee zoons (19 en 17) en katten Lola en Siepie.

Ik heb een enorme hekel aan autorijden en zou het alleen nog doen als ik mijn leven ermee kon redden (waarschijnlijk ten koste van een heleboel andere levens). Maar mijn oudste zoon is er dól op. Dat leidt tot prettige situaties: bij slecht weer of geen zin hoef ik lang niet altijd op de fiets of met de trein, dan brengt hij me wel even. Zijn kleine broertje (ook alweer zeventien jaar en 1 meter 90) gaat dan vaak mee, want hij is al even dol op autorijden. Hij mag het zelf nog niet, maar als hij voorin zit, naast zijn broer, straalt toch iets van de glorie alvast op hem af. Ik moet dan achterin, maar dat heb ik er wel voor over. In prettige symbiose rijden wij zo van hot naar her. Halverwege de rit merkt een van de jongens steevast op: “Mama, moet je zo langzamerhand niet eens naar de plee?” Ik antwoord dan meestal maar: “Ja hoor, jongens...” Ook als ik níet moet, want ik weet wat ze willen: iets lekkers kopen bij een pompstation. Ach, waarom ook niet? Zelf ben ik ook niet vies van een frikandelletje, die zijn extra lekker als ze al een uurtje hebben liggen uitdrogen in zo’n glazen vitrine. Zo ritselend krokant, u weet wel.

Voor elk wat wils

Zo stonden wij weer eens tevreden te smikkelen toen het oog van mijn jongens viel op het tijdschriftenrek. Zij lezen nooit tijdschriften. Zij lezen (behalve ’s ochtends half slapend de zijkant van het pak cornflakes) überhaupt niets anders dan de boeken waar ze zich voor school verplicht doorheen moeten worstelen. Zelfs daar hebben ze trucjes voor, waar geleende uittreksels van brave meisjes aan te pas komen in van die lieve ronde handschriftjes. In het tijdschriftenrek van het pompstation stond een rijtje Playboys. ‘Hé, blote wijven”, zeiden mijn jongens in koor. Algauw stonden ze te bladeren, waarbij ze goedkeurende geluiden maakten. “De Playboy! Dat die nog bestaat!”, riep ik. Ik dacht eigenlijk dat niemand meer papieren tieten kocht vanwege die enorme overvloed aan porno op de beeldschermen, in alle genres, voor elk wat wils.

Dat is toch hetzelfde

“Zien jullie die voor het eerst?”, vroeg ik geamuseerd. Ja, knikten ze, en bladerden ongegeneerd door. In míjn tijd deed je zulke dingen besmuikt, maar zij vonden er blijkbaar niets beschamends aan, en terecht. “Maar wat is daar nou voor jullie generatie nog áán?”, ging ik voort. “Je kunt toch veel viezere dingen krijgen, gratis, op internet?” Zo moest ik dat niet zien, zei de jongste. “Op internet kom je van alles tegen, maar dit is echt smaakvol en mooi gemaakt.” Hij wees zijn broer op een appetijtelijke blondine. “Je kunt ook overal gratis nieuws krijgen op internet, maar toch lezen jullie de hele tijd kranten”, vervolgde hij. “Dat is toch hetzelfde?”

Romig vormgegeven centerfold

Daar had hij eigenlijk wel gelijk in. “Kom, we gaan weer eens”, sprak ik, want mijn frikandel was op. Met moeite maakten mijn zoons zich los van een romig vormgegeven centerfold. Nu weet ik eindelijk weer eens wat ik ze voor sinterklaas moet geven.

• Lees ook elke week de column van Wieke Biesheuvel op libelle.nl/wiekebiesheuvel of via de Libelle-app.