Sylvia: “Ik kom elke ochtend in een kamer zonder kruimels. Een wonder!”

De robotstofzuiger die Sylvia zichzelf cadeau deed, moet even door het stof bijten, maar als-ie eenmaal aan de gang gaat, verricht hij wonderen.

Het robotstofzuigertje dat ik van Sinterklaas heb gekregen, is een groot succes. Ik had het dan ook zelf gekocht, het grote voordeel van Sinterklaas op je 56e. Het stofzuigertje doet zijn werk automatisch terwijl wij slapen, elke nacht een halfuurtje. Elke ochtend kom ik beneden in een huiskamer zonder kruimels of kattenpluis. Een wonder!

Nou ja, een wonder: zoals bij de meeste wonderen kwam er wel wat voorwerk aan te pas. De eerste dagen verslikte het stofzuigertje zich voortdurend en hield er dan midden in de klus mee op. Een rondslingerend haarelastiekje of een veter van de rij tienerschoenen naast de trap: die zoog hij veel te gulzig op en liep dan vast. Ook reed hij eens pardoes het rommelhok in, waar hij zich vergreep aan een rolletje touw. Het duurde wel even voordat ik alles van zijn wieltjes had losgeknipt.

Zelfs de wc-pot gaf problemen. Daaronder reed hij zich spartelend klem. En de 7 cm brede schuifdeurgleuf tussen de voor-en de achterkamer durfde hij niet over te steken, omdat zijn sensortjes dachten dat ze met een gapende afgrond te maken hadden. Dan waren er nog de snoeren onder de bank, waar hij moeite mee had, en de afgevallen bladeren van de potpalm. Ook botste hij tegen het waterbakje van de katten, waarbij er een flinke plens over de rand ging. Het water zoog hij braaf op, dat wel, maar daar werd hij vanbinnen wel erg kledderig van. (Het pleit voor hem dat hij daar tegen kan! Een wonder!)

Gelukkig ben ik niet voor één gat te vangen. Ik bond alle losse snoeren op. Ik plakte een magneetstrip voor de wc-pot, zodat de robot op tijd rechtsomkeert maakt. Ik ging naar de bouwmarkt, liet een latje op maat zagen, schuurde het thuis netjes op, verfde het (min of meer) in de kleur van het parket en legde het in de schuifdeurgleuf. Bingo! Het robotje nam prompt zonder morren de hindernis. Een wonder!

Nu maak ik elke avond voor het slapengaan een rondje door het huis. Is de deur van het rommelhok dicht? Is het waterpeil in het bakje van de katten niet te hoog? Heeft de potpalm geen dor blad laten vallen? Ik breng de schoenen van de kinderen naar boven, ik tuur de vloer af op losse touwtjes. Ook de robot zelf kijk ik dan na. Is zijn stofbakje niet vol? Zitten er geen lange haren (van mij) verstrengeld in zijn borsteltjes? Ik maak zijn sensors schoon met een zacht doekje, zodat hij niet in de war raakt en van de trap valt. Ik schud zijn kleine filtertje uit boven de vuilnisbak. Dan geef ik hem een bemoedigend klopje en wens hem een goede nacht. Werk-ze!

In bed doe ik nog een schietgebedje dat de katten ’s nachts niet kotsen. Stel dat hij dat opzuigt? Dan ga ik slapen en verheug me op het schone huis, in de ochtend. Iets zegt me dat het minder tijd kost om zélf elke dag even te stofzuigen. Maar ja, dan is het natuurlijk geen wonder meer.

Nog meer columns, van o.a. Wieke Biesheuvel, vind je op libelle.nl of via de Libelle-app.