Sylvia: “Met puilende, tranende ogen danst P kermend door de keuken”

Elk huwelijk kent vaste twistpunten. Je hebt echtelieden die ruzie krijgen over dopjes op de tandpastatubes, over welke serie ze vanavond gaan kijken en over de weg vragen als ze een adres niet kunnen vinden. Dat laatste doen mannen dus niet. Nooit. Ook niet als ze met een lege telefoon en een barende vrouw door een sneeuwstorm rijden. Als je maar lang genoeg getrouwd bent, zoals huisgenoot P en ik, leer je het ruziën uiteindelijk wel af. De tandpasta laten we hier in huis gewoon allemáál open liggen, ieder kijkt genoeglijk zijn eigen serie en sinds we een telefoonoplader in de auto hebben, kunnen we de weg meestal wel vinden zonder hulp van derden.

Goed gepeperd

Restte ons nog één twistpunt: de pittigheid van het eten. Ik heb een zwak voor scherpe gerechten. Niet dat ik overal lukraak een kwak sambal in gooi – die mensen heb je ook. Maar als ik Thaise curry maak, of Surinaamse hete kip, of chili con carne, dan moet dat wat mij betreft goed gepeperd zijn. Mijn kinderen zijn dat gelukkig volkomen met me eens, maar P doet er al zo lang ik hem ken moeilijk over. Hij gaat dan omstandig zitten blazen en kieskauwen. “Je kunt er toch wat minder peper in doen”, zegt hij dan. Maar zo werkt dat niet. “Het heet CHILI con carne, pap!” vallen de kinderen me dan bij. “Het heet niet voor niets HETE kip!”

Geel snackpaprikaatje

Onlangs stond ik weer eens zo’n heerlijke grote pan Surinaamse kip te bereiden. Ik had twee madame-jeanettepepers klaarliggen. U weet wel, die zien eruit als gele snackpaprikaatjes, maar ze zijn verschrikkelijk heet, 300.000 op de beruchte Schaal van Scoville, met een heerlijke, brandend-fruitige smaak. Een van die hemels-helse pepertjes had ik gevijzeld en in de pan gedaan, op ruim twee kilo kip. Toen alles een halfuurtje had staan stoven, proefde ik of er nog een stukje peper bij moest. Nou, zeer zeker niet. De stoom kwam me zowat uit de oren. Heerlijk, maar zelfs voor mij op het randje van te heet. Jammer voor P, die moest dan maar iets anders eten vanavond. Er lag nog een balletje gehakt in de ijskast, toch? Even kijken...

Anderhalve liter melk later

Terwijl ik keek, hoorde ik naast me een soort gebrul. Daar stond P bij het aanrecht, met alleen het steeltje van die overgebleven madame-jeanette in zijn hand. Had ik al gezegd dat die dingen sprekend op snackpaprikaatjes lijken? Hij had die gloeiende peper in één hap opgegeten. Met puilende, tranende ogen danste hij kermend door de keuken. “Gauw, gauw, melk!” riep ik. Panisch zette hij het pak aan zijn mond. Anderhalve liter later ging het wel weer een beetje. Hij heeft er niets aan overgehouden. Of ja, toch. Die avond kon hij de hete kip zonder problemen eten. Hij vond ’m zelfs aan de flauwe kant. Vol ontzag keken de kinderen naar hun vader. En het leuke is: sindsdien mag ik zo scherp koken als ik wil! Misschien een tipje voor als u óók zo’n man heeft: laat eens een madame Jeanette op het aanrecht liggen.

Nog meer columns, van o.a. Wieke Biesheuvel, vindt u op libelle.nl of via de Libelle-app.