Sylvia: “Mijn moeder voorspelde dat ik met hangende pootjes terug zou komen”

Ze is getrouwd, heeft een dochter (23), twee zoons (19 en 17) en katten Lola en Siepie. Deze week schrijft Sylvia Witteman (55) over Twitterdiscussies.

Het eigenlijk toch wel irritante medium Twitter staat erom bekend dat je er nooit een discussie kunt winnen. Toch kan ik het niet laten. Laatst las ik een prikkelende tweet: ‘Mijn dochter van 17,5 is via WhatsApp aan het onderhandelen over een eindtijd. Het is 01.00 uur geworden. Ze is tevreden. Over een paar jaar vertel ik haar dat ik op mijn vijftiende elk weekend om halfvier dronken shoarma zat te eten. Maar nu nog niet.’

Uitbundig jong

Alles aan deze mededeling verbaasde me. Een kind van zeventien dat zich nog laat vertellen hoe laat ze thuis moet komen? En dan tevreden is met 01.00 uur? Een moeder die zelf uitbundig jong is geweest en deze informatie achterhoudt voor haar bijna volwassen dochter, terwijl ze het klaarblijkelijk zonder al te veel kleerscheuren heeft overleefd?

Ik dacht terug aan mijn eigen jeugd. Mijn moeder wilde ook dat ik op tijd thuiskwam, maar daar hield ik me beslist niet aan. Ik bleef hele nachten weg. Daar kwamen zulke slopende ruzies van dat ik op mijn zestiende het huis uitging en introk bij vrienden, twee broers van zestien en zeventien. Hun moeder was met de noorderzon (plus een twintig jaar jongere minnaar) vertrokken. Mijn eigen moeder begeleidde mijn vertrek met noodlottige voorspellingen: ik zou binnen een week met hangende pootjes terug naar huis komen en zo niet, dan stond mij dood en verderf te wachten, of op zijn minst een heroïneverslaving .

Feest

Voor mij en de broertjes braken heerlijke tijden aan, voor de buren wat minder. Elke nacht gaven we woeste feesten (iedereen bracht flessen drank mee, dus dat kostte ons niets), we sliepen overdag en kookten na het ontwaken in de late namiddag een grote pan macaroni, waarna het volgende feest zich aandiende.

Na een jaar waren we het zat. De jongste broer en ik besloten toch maar weer eens naar school te gaan en de oudste broer zocht en vond een baan. We hadden onze zo jong verkregen vrijheid optimaal benut, en nu waren we toe aan wat vastigheid. Ach, wat was mijn moeder verbaasd. Geen hangende pootjes, maar ook geen heroïne! “Ik heb je toch goed opgevoed”, constateert ze nog steeds met enige regelmaat. Dan knik ik maar.

Gelijk

‘Waarom láát je je dochter niet gewoon?’ tweette ik naar de vrouw, terwijl ik aan dit alles terugdacht. “Ik was op mijn zestiende het huis uit. Dat werd uiteraard een puinhoop, maar het is allemaal goed gekomen. Mijn kinderen mogen zelf weten wanneer ze thuiskomen. Ze kunnen vóór 01.00 uur ook rottigheid uithalen als ze dat per se willen...”

En toen gebeurde het ongelooflijke. Die vrouw gaf mij gelijk! Gelijk krijgen, op Twitter! Ik was de koning te rijk. ‘Ik heb mijn dochter verteld dat ze haar nieuwe vrijheid aan jou te danken heeft’, tweette ze even later. ‘Ze mag als dank wel een appeltaart voor me bakken’, antwoordde ik. Ook daar gaf ze me gelijk in. Het was een feestelijke dag. Dit is trouwens nu een week geleden en ik heb nog geen appeltaart gezien. Tieners, het blijft onbetrouwbaar tuig.