Sylvia: “‘Waar blijft mijn zelfgekleide asbak?’ roep ik elke Moederdag”

Sylvia geeft niks om Moederdag. Toch is er één cadeau waarvan ze hoopt dat ze het dit jaar weer krijgt.

“Wij doen niet aan Moederdag”, zei mijn moeder altijd. “Moederdag is een uitvinding van Hitler.” Ik heb dat later eens uitgezocht en het bleek niet waar te zijn. Moederdag wordt al sinds 1925 in Amerika gevierd, maar toen ik klein was geloofde ik nog dat alles wáár was wat mijn moeder zei.

“Maar je krijgt toch een verrassing hoor”, zei ik dan. Want op school maakten we met de hele klas cadeautjes. Een zelfgekleide asbak, bijvoorbeeld; dat was in de vroege jaren zeventig nog een perfect cadeau voor je allerliefste moeder. Wij, kinderen, maakten deukjes in de rand waar een sigaret in paste, maar ik geloof niet dat die deukjes ooit gebruikt werden. Mijn moeders sigaretten kregen de tijd niet om uit te rusten. (Voor Vaderdag maakten we ook asbakken, maar dan met één extra, bredere deuk, voor vaders sigaar).

Ik kreeg zelf kinderen, en dus moederdagcadeaus. Geen asbakken, wel kartonnen hartjes met handafdrukjes en mierzoete teksten (‘als moeders bloemen waren zou ik jou plukken’), kandelaars van brooddeeg en bloempotjes van geverfde wasknijpers. Ik fingeerde keer op keer grote blijdschap, ook met de onbeschrijflijke ontbijten-op-bed die ik kreeg. (Ik kan me nog herinneren dat mijn vijfjarig dochtertje me een mok onverdunde limonadesiroop kwam brengen, plus een handjevol rauwe macaroni. Op een dienblaadje. Zo schattig!)

Mijn kinderen groeiden op en er kwam een eind aan de geknutselde cadeautjes. “Waar blijft mijn zelfgekleide asbak?” riep ik elk jaar. Voor de grap, natuurlijk, want ik rook (bijna) niet, ik geef niks om die hele Moederdag en ik had mijn kinderen allang uitgelegd hoe het zat: het is vooral een handigheidje van de middenstand om mensen geld uit hun zak te kloppen voor bloemen, chocola en ‘verwenweekendjes’.

Maar die zelfgekleide asbak kreeg ik tóch, een paar jaar geleden, van mijn toen 18-jarige oudste zoon. Hij had er erg zijn best op gedaan. Hij had hem met goudverf bespoten en er stond een hartje op met ‘mama’ erin gegraveerd. Zo schattig! Zijn broertjes’ cadeau was een last minute bedenksel: ‘zonder zeuren de afwas uitruimen’.

Dat had zijn grote broer blijkbaar op een idee gebracht. Vorig jaar gaf hij mij op Moederdag twee slordig geschreven bonnen, elk ‘goed voor één vervelend klusje’. Vol verwachting keek hij me aan. Wat zou ik vragen? Dat hij mij naar de XXL supermarkt zou rijden en alle zware boodschappen moest tillen? De haard schoonmaken? Nee, ik wist al wat beters.

“Ga je baard maar afscheren”, zei ik. Die baard zat me al weken dwars. Ik heb een hekel aan baarden. Hij protesteerde. “Dat is geen klusje, dat is mijn báárd!” Maar uiteindelijk ging hij toch overstag. Het was tenslotte Moederdag.

Hij ging naar de badkamer en kwam terug zonder baard. Maar: MET EEN SNOR. Aan snorren heb ik een nog grotere hekel dan aan baarden. “Haal dat vieze ding weg!” siste ik. “Dat kost je dan nóg een bon”, zei hij, met uitgestreken smoel.

Ik heb het maar gedaan. En ik hoop dat ik dit jaar weer van die bonnen krijg, want die baard is allang weer aangegroeid, en die snor helaas ook.