Sylvia: “Wie neemt er nou shampooflesjes mee uit een hotel?!”

Ze is getrouwd, heeft een dochter (23), twee zoons (19 en 17) en katten Lola en Siepie. Deze week schrijft Sylvia Witteman (55) over een verbazingwekkende ontdekking in haar rommelige badkamerkastje.

Mijn huis heeft vele kasten en die kasten zitten stuk voor stuk vol met rommel. ‘Nou ja, als je de deuren dicht houdt, zie je er niets van’, zeg ik dan bij mezelf. Een positieve grondhouding waarmee ik me al 55 jaar door het leven sla.

Tondeuse

Alleen lastig dat je zo vaak iets kwijt bent. De pleisters. De paracetamol. De hamer. De tondeuse. Vooral dat laatste was vervelend, want mijn zoon liep al weken met een volle baard rond. “Haal dat ding van je kin af!”, riep ik meermaals per dag gekweld uit. “Ja, maar de tondeuse is kwijt! Echt helemaal kwijt!”

Ach, het was toch al een oudje, loog ik mezelf voor, en bestelde een nieuwe. En waar was trouwens mijn pincet? En de nagellakremover? Voor de honderdste keer trok ik de badkamerkast open om hem onmiddellijk daarna weer dicht te doen, tegen het lawinegevaar. Flink aanduwen maar...

Inhaalslagje

Wacht even. Wat stom eigenlijk. Ik dacht aan mijn favoriete blogster Teunie, moeder van tien kinderen, die toch nog geregeld tijd vindt voor een ‘inhaalslagje’, zoals ze dat zelf noemt. Dat moest ik dan toch ook kunnen, misschien niet elke week, desnoods maar één keer, maar in elk geval: hier en nu.

Ik pakte een vuilniszak, opende de kast, trok de laden eruit en gooide ze om op de badkamervloer. Kijk eens aan, een stuk of vijftien pakjes pleisters en dito paracetamol en neusspray (allemaal ruimschoots over de datum). Daar was warempel ook mijn pincet, of liever gezegd, daar waren mijn acht pincetten én de (eigenlijk niet zo heel) oude tondeuse.

Honderden mini-shampooflesjes

En verder? Tientallen opzetstukjes voor de elektrische tandenborstel. Lege mascararollers, wattenstaafjes, parfummetjes. En honderden, ik verzin dit niet, honderden mini-shampooflesjes, meegenomen uit hotels overal ter wereld. Van Madrid tot Moskou en van Brussel tot Washington.

Wie neemt er nou shampooflesjes mee uit een hotel? Ik niet. Je krijgt er immers in het volgende hotel ook weer elke dag een, dus waarom zou je? Bovendien reis ik altijd met een flaconnetje van mijn eigen shampoo ‘voor verwoest en rampzalig haar’. Nee, die dingen lagen hier maar stof te verzamelen. Resoluut gooide ik ze met handenvol tegelijk in de vuilniszak.

Twintig jaar hotelshampoo

“Kijk eens!”, riep ik even later tegen huisgenoot P. “Ik heb de badkamerkast opgeruimd!” Trots toonde ik hem de open zak vol flesjes. “Ben je gek geworden?”, stamelde hij. Panisch begon hij in de zak te graaien. “Dat zijn juist zulke handige shampootjes voor op reis!” “Je bent zelf gek”, riep ik terug. “Je kríjgt toch in elk hotel shampoo? En je néémt ze toch ook nooit mee op reis? Anders lag hier toch niet voor twintig jaar hotelshampoo in de kast?”

Hij viel even stil. “Er zijn toch ook een heleboel hotels waar je géén shampoo krijgt?”, zei hij aarzelend. “Noem me er één”, antwoordde ik streng. Nou nee, dat kon hij niet. Ik wilde al naar buiten lopen met de vuilniszak. “Maar als we gaan kamperen?!”, riep hij me triomfantelijk achterna. Wij kamperen niet. Nooit. Maar goed, al die shampooflesjes heeft hij dus teruggezet in de kast. Netjes rechtop, dat wel.

Tóch een inhaalslagje.