Valentijn (20) is mantelzorger: “Na school afspreken was er voor mij niet bij”

“Ik was tweeënhalf toen mijn moeder ziek werd. In het begin was er nog weinig van te merken, maar de laatste jaren is haar situatie verslechterd. Ze zit ook al acht jaar in een rolstoel. Vanaf mijn veertiende ben ik mantelzorger. Dat betekent bij ons thuis vooral dat ik het huishouden run. Ik kook, maak schoon, regel dat de vaatwasser in- en uitgeruimd wordt. Ook laat ik drie keer per dag onze hulphond uit. Ik heb niet het gevoel dat ik veel heb moeten missen, maar na school afspreken was er voor mij nooit bij, want ik had thuis ook veel te doen.

Steun

Of dat niet zwaar is? Dat vragen leeftijdsgenoten weleens. Misschien is dat ook wel zo, maar ik weet niet beter. Ik blijf ook niet graag in zo’n negatief gevoel hangen, dat past niet bij me. Het moment dat ik het wel echt pittig vond, is toen mijn broer een tijdje niet zo lekker in zijn vel zat en ik opeens ook zijn taken erbij kreeg. Toen was ik non-stop bezig. Ik vind het vooral moeilijk om mijn moeder zo ziek te zien, ze heeft vaak veel zenuwpijn. Ik kan er gelukkig wel goed met haar over praten en ze is ook altijd heel eerlijk. En ik heb een groepje trouwe vrienden om me heen bij wie ik altijd terechtkan en die mijn situatie begrijpen. Afgezien van die ene keer dat er een vriend bij mij op een verjaardag kwam en mijn moeder in haar ‘loopmachine’ stond. Hij wist niet wat het was en dacht dat mijn moeder op een loopband bezig was. We hebben er achteraf heel hard om gelachen.

Uit huis

Sinds een paar maanden woon ik op kamers. Een lastige beslissing, want ik wilde mijn moeder niet alleen laten. Maar mijn ouders verzekerden me dat het goed zou komen thuis en dat ik ook mijn vleugels moest uitslaan. Mijn jongere broertje heeft een groot deel van mijn taken overgenomen en ook de hulphond kan steeds meer: van het pakken van spullen tot het openmaken van verpakkingen aan toe. De druk op mijn schouders is minder zwaar geworden nu ik minder vaak thuis ben. Dat is ook wel fijn. Misschien heb ik door de mantelzorg wel een andere kijk op het leven dan mijn leeftijdsgenoten. Toch voel ik niet dat hun problemen minder belangrijk zijn. Iedereen ervaart zijn eigen problemen op zijn manier, denk ik.”

Interview: Merel Brons, fotografie: Petronellanitta