Mandy (44): “Dik is dom, is het stigma. Wat nergens op slaat natuurlijk. Helaas maakte ik bij de eerste intake het tegenovergestelde mee. De screeningprocedure in het ziekenhuis en duurde een hele dag, inclusief lunch. Op tafel stond light boter, volkorenbrood, komkommer. Toen riep iemand: ‘Zijn er geen kroketten?’ Een ander: ‘Er is geen roomboter.’ Waarop ik opperde dat dat misschien wel de reden was dat we hier zaten? Daarna meldde iemand dat haar vriendin net was geopereerd en wat was het eerste wat ze had gedaan? Ze was naar McDonalds gegaan, had een Big Mac gehaald en die had ze thuis in de blender gedaan zodat ze ’m tóch kon eten. Ik was met stomheid geslagen. Ik ben opgestaan en ben ergens anders gaan zitten. Bij sommige mensen is een operatie in de hersenen nodig.
De kilo’s vlogen eraf
Als je dan eindelijk het stempel ‘goedgekeurd’ hebt gekregen, is het weer wachten op het moment dat je onder het mes gaat. In mijn geval duurde dat nog een halfjaar, tijd waarin je onder begeleiding van een diëtist en een psycholoog blijft. Er kwam een moment waarop ik ging twijfelen of ik de operatie zou doorzetten. In juni van dat jaar stierf mijn vader volkomen onverwacht. Het verdriet was zo groot dat ik voor het eerst in mijn leven niet meer kon eten. De kilo’s vlogen eraf en ik dacht: zie je, ik kan dit toch. Uiteindelijk besefte ik dat ik het niet-eten niet zou volhouden en als ik nu niet doorzette, het hele jojo-circus weer opnieuw zou beginnen. Iets wat ik absoluut niet wilde.
Een slokje water was al te veel
Mensen denken dat je je vlak voor de operatie wel uit de naad zult eten, maar twee weken vóór de operatie moet je aan de shakes of een ander streng dieet om de lever te laten slinken, waardoor de kans op complicaties kleiner is. En toen kwam eindelijk het moment van de operatie. Ik ging de operatietafel op met een foto van mijn vader op mijn borst. Toen ik na anderhalf uur uit de narcose kwam, zaten mijn moeder, mijn man, mijn kind en mijn nicht aan mijn bed. De volgende dag mocht ik naar huis en toen begon het. Eten kon nauwelijks, zelfs een slokje water was in het begin al te veel. Ik dacht: komt dit ooit nog goed? Wat heb ik gedáán? Ook later kon ik alleen maar heel kleine beetjes eten en omdat ik daardoor zo snel en zo veel afviel, kreeg ik last van galstenen, enorm pijnlijk. Uiteindelijk is mijn galblaas eruit gehaald.
47 kilo afgevallen
Vlak voor de operatie woog ik honderdvijftien kilo. Een streefgewicht had ik niet. Ik dacht: als ik vijftien kilo afval, ben ik al blij. Toen ik twintig kilo was afgevallen, dacht ik dat ik bij het eindstation was en liet ik mooie foto’s van mezelf maken. Uiteindelijk ben ik zevenenveertig kilo afgevallen. Nu schommel ik tussen de negenenzestig en eenenzeventig kilo en soms kan ik nog steeds niet geloven dat ik een kleine maat achtendertig heb. Mijn hoofd loopt achter bij mijn lichaam, dat hoor je vaker. Gek genoeg hoor ik mensen ook wel zeggen: ‘Ik heb eigenlijk nooit opgemerkt dat je zo dik was.’ Dat vind ik het mooiste compliment, dat doet me meer dan dat ik nu in maat S pas. Overigens moet ik wel weer opletten. De wintermaanden zijn toch: erwtensoep, chocomelk, kerstkransjes... Dat vind ik nog even lekker als drie jaar geleden.
Mandy 2.0
Het was een lang traject, maar het was het waard. Ik had dit nooit op eigen kracht kunnen doen. Met mensen die zeggen: ‘lekker makkelijk, zo afvallen’ ben ik direct klaar. Ze hebben géén idee wat er allemaal bij komt kijken. Het enige vervelende is dat de ellende met mijn stuitje onveranderd is gebleven. Maar hoe dan ook, ik voel me veel beter, veel gezonder. Het is onbetaalbaar dat er eindelijk – voor nu in elk geval – een einde is gekomen aan mijn doorlopende gevecht tegen de kilo’s. Overgewicht is er altijd, het werpt een soort schaduw. Als ik kijk naar mijn leven voor en na de operatie, dan is dat een wereld van verschil. Mijn vader is er niet meer, ik ben voor mezelf begonnen, mijn kind is twaalf en doet het leuk. Mijn man staat trots naast me. Er is zo veel veranderd, ik ben nu Mandy 2.0. Ik voel me veel sterker en ben weer wie ik hoor te zijn.”
