Fayla (39): “Heel slim van het bedrijf om er een extern bureau op te zetten. Een win-winsituatie voor hen, want ik ging keihard aan de slag om me te bewijzen. Ik kreeg te horen dat er niet meer in zat dan een loonsverhoging van tweehonderd euro en een vast contract.
Ik was wóest en ben direct vacaturewebsites gaan checken. Helaas zag ik niets naar mijn zin, dus besloot ik het bod dan maar te accepteren. Vooral omdat ik het werk echt heel leuk vond, en ach, overal is wel iets. Ik heb daar nog vier jaar gewerkt. Als ik nu terugkijk, zie ik dat ik er aardig verzuurd in heb gestaan.
Overigens werd Jeroens contract niet verlengd. Dat vond ik gek genoeg wel erg voor hem. Hij bleek niet zo goed te zijn in zijn werk. Op een gegeven moment moesten we een aanvraag doen voor een bepaalde subsidie en moesten we onze diploma’s overleggen. Toen kwam de aap uit de mouw: hij had wel veel opleidingen gedaan, maar nooit een diploma of certificaat gehaald. Hij had zich gewoon in die baan gebluft. Omdat ik voor veel medewerkers een vertrouwenspersoon was, werd steeds duidelijker dat in het hele bedrijf ongelijke waardering voorkwam. Degene die zich het best verkocht, kreeg het hoogste salaris. Uiteindelijk kon ik daar niet meer mee leven. Toen ik solliciteerde op een andere baan, wist ik: nu moet ik het beter regelen. Dat is gelukt. Bij de werkgever waarvoor ik nu werk, heb ik dertienhonderd euro meer gevraagd én gekregen, plus een leaseauto. Niet zo heel lang geleden vroeg die vorige werkgever of ik niet wilde terugkomen. Daar heb ik niet over hoeven nadenken: al was de baan nog zo leuk, bij dat bedrijf wil ik nóóit meer werken.”
