Vervolg: de dag nadat... mijn kind gewond raakte door vuurwerk

Lianne (43): “Op 2 januari gingen we terug naar het ziekenhuis, naar de traumachirurg en de wonddeskundige. Daarna werden we weer naar huis gestuurd met wel 20 verschillende verbandmiddelen. En daar zaten we, midden in de winter met een kind dat naar school moest en dat geen schoen aankon omdat de open wond dan te veel in de knel zou komen, laat staan dat hij zijn voet kon bewegen. Vandaar dat hij meestal een slipper droeg en nog steeds op krukken liep.

Brandwondenstichting

Ondertussen genas de wond niet. We zijn heel wat keren terug geweest naar het ziekenhuis maar de wond bleef vies en rook ook vies. 8 weken na dato was ik ten einde raad en nam ik contact op met de Brandwondenstichting. Nadat ik foto’s had gestuurd, ging het snel. De volgende dag hadden we de eerste afspraak in Beverwijk en hoorden we dat er een huidtransplantatie nodig was. Dat was ook het moment dat ik instortte: eindelijk vond ik gehoor, eindelijk werd er geluisterd.

De huidtransplantatie was begin maart. Met een soort kaasschaaf werd aan binnenkant van Wolters bovenbeen een lapje huid weggehaald en geprepareerd tot een gaasachtig stuk huid. Dit groeit uiteindelijk vast aan de wond: door de openingen kunnen de huidcellen opnieuw naar elkaar toegroeien. Een week later was de wond dicht.

Opnieuw vuurwerk

De wond is uiteindelijk zo goed genezen, dat Wolter er nauwelijks meer last van heeft: als je het niet weet, zie je het niet. Het jaar erop, op oudejaarsdag, heb ik opnieuw de foto’s gepost van zijn wonden: soms zegt een foto meer dan duizend woorden. Diezelfde dag heeft Wolter opnieuw vuurwerk afgestoken. We keken toe met angst en beven, maar dit keer ging het goed. Ik denk dat ik de rest van mijn leven niet meer normaal naar vuurwerk zal kunnen luisteren. Als er een knal is, zal ik daarna altijd met ingehouden adem luisteren of er pijngegil achteraan komt.”

Interview: Christien Jansen. Beeld: iStock. M.m.v. Nederlandse Brandwondenstichting