Blaffende honden, haar man vastgebonden op de grond en hopen op een goede afloop: Jedidjah (44) kreeg de schrik van haar leven toen zij en haar gezin werden overvallen in haar eigen huis.
Jedidjah: “De weken erna maakte ik de overval in gedachten steeds weer mee. Dat zou waarschijnlijk wel minder worden, wist ik door traumabegeleiding. Ga zo veel mogelijk door zoals je altijd deed, was het advies. Maar een paar weken na de overval ging de coronalockdown in Zuid-Afrika in. Daardoor zaten we extra veel thuis en dat was moeilijk. Mijn oudste twee dochters hebben het redelijk snel goed verwerkt, maar de jongste had het zwaar. Ze sliep maandenlang met de hond in haar bed en kon niet alleen zijn.
Een paar weken na de overval is er een groep overvallers opgepakt. Het bleek een gewelddadige club te zijn, die tijdens verschillende overvallen ook slachtoffers heeft vermoord. Als ik daaraan denk... Op het politiebureau hebben Mark, Rachel en ik de overvallers geïdentificeerd. Als het goed is, zitten ze nu in de gevangenis.
Sinds de overval zijn we voorzichtiger geworden. Vroeger zaten we ’s avonds lang buiten, nu gaan we naar binnen zodra het donker wordt. Onze hond Caspian gedraagt zich ook anders. Hij is bang voor harde geluiden en reageert onvoorspelbaar op onbekenden. Daarom hebben we nu een extra waakhond. En we hebben nu een stevige schutting en een elektrisch hek om onze tuin. Aan de andere kant: als er iemand écht binnen wil komen, kan dat altijd. Hopelijk blijft een volgende overval ons bespaard, maar we moeten ermee leren leven dat zoiets altijd weer kan gebeuren.”
Interview: Annemarie van Dijk.
