Waarom ik tóch naar de verschrikkelijke foto’s uit Syrië kijk
Ik moet iets bekennen. Sinds ik moeder ben (en helemaal sinds ik 2 kindjes heb), ben ik een softie. Een zielig liedje, een mooi verhaal, een indrukwekkende foto: ik zit met traanogen en een snotneus voor ik er erg in heb. Toen ik eerder deze week video’s en foto’s voorbij zag komen van nieuwe verschrikkingen in Syrië, wilde ik dan ook het liefste niet kijken.
Kinderen en volwassenen die gewond raakten bij een luchtaanval. Een waar naar alle waarschijnlijkheid gifgas bij is gebruikt. Een video van mensen die dood op de grond liggen, een reutelend jongetje met schuim om zijn mond dat nietsziend en stuiptrekkend op hulp wacht. De beelden zijn eigenlijk te erg om te delen.
Symbool
Dat gebeurt wel. Het is vreselijk om onder ogen te krijgen, zeker als je er niet op bent bedacht. En het conflict in Syrië (en vele andere landen) sleept zich maar voort. Elke zoveel maanden worden andere, veel te jong overleden kindjes het symbool van een verwoestende burgeroorlog waar maar niet tegen ingegrepen wordt.
Toch kijk ik. Ja, het speelt zich allemaal ver weg af en bij mij om de hoek leven ook mensen die het niet breed hebben. Die maar niet aan werk komen, die worden mishandeld en misbruikt. Ik kan hen makkelijker helpen dan de mannen en vrouwen die duizenden kilometers verderop weer eens een veilige heenkomen zoeken na het zoveelste luchtalarm.
Toch kijk ik. Al is het maar omdat ik zelf kinderen heb en dagelijks op mijn blote knietjes dankbaar ben voor het feit dat hen dit niet overkomt.
Slachtoffer
Toch kijk ik. Ook al krijg ik elke keer tranen in mijn ogen bij de beelden. Ook al stel ik me automatisch voor hoe het zou zijn om mijn 2 jongens dood in mijn armen naar een provisorisch graf te moeten dragen. Ook al huil ik elke keer uiteindelijk weer de ogen uit mijn hoofd.
Toch kijk ik. Als ik niets aan dit verschrikkelijke, ondraaglijke leed kan doen, kan ik me er op zijn minst bewust van zijn dát het plaatsvindt. Met empathie alleen is geen crisis op te lossen, daarvan ben ik me bewust. Maar zonder medeleven verdwijnt de menselijkheid en vergeten we dat het ménsen zijn die dagelijks slachtoffer worden van gruwelijk geweld.
En dat wil ik niet. Ik kan hun leed niet torsen, hun oorlog niet oplossen, maar ik kan wel voorkomen dat ze worden vergeten. En daarom kijk ik toch.
LEES OOK:
- Heel heftig: vervolg op viral video over oorlogskinderen
- Presentatrice Floortje Dessing emotioneel over haar reis naar Syrië
- Mark Rutte: “MH17 is het verschrikkelijkste wat ik heb meegemaakt”
Wil je niets meer missen van Libelle? Neem een abonnement op het blad. Profiteer nú van onze speciale aanbieding: 8 nummers voor slechts € 19,95
