“Wat die vrouw hem aandeed, is met geen pen te beschrijven”
De mooiste verhalen, brieven & mailtjes: dit houdt ons bezig
Volg je hart
In Libelle gaat het vaker over werkende moeders en moeders die thuisblijven bij hun kinderen. De schrijfster van de ingezonden brief Tegengeluid zegt dat het inkomen van haar man altijd het gezamenlijke inkomen was. Zo hebben wij dat ook gedaan. Kinderfeestjes hielden we gewoon thuis. We hebben nooit geld uitgegeven aan een kinderdagverblijf, aan hulp of oppas. Ik heb alle respect voor werkende moeders en ben blij dat er een tandartsassistente of fysiotherapeute is als ik die nodig heb. Maar laat de werkende moeders ook respect hebben voor de thuisblijfmoeders. Iedereen mag haar eigen keuze maken. Ik vond het heerlijk om thuis te zijn voor onze zonen, maar het was ook moeilijk om een baan te vinden toen de kinderen wat groter werden. Moeders die blijven werken hebben dat probleem niet. Er is geen ‘beste’ keuze. Volg je hart en doe wat voor jezelf het beste is.
E.K. Appelscha
Heftige tijd
Ik werk in een kleinschalig woonzorgcentrum voor dementerende ouderen. Toen in de winter van vorig jaar het coronavirus weer opspeelde, werden veel bewoners ziek. Wij medewerkers liepen wezenloos rond in beschermende pakken om temperatuur en bloeddruk te meten en de familie op de hoogte te houden. Het was veel te veel, de ene collega na de andere viel in een diep gat. Gelukkig kwam het vaccineren in zicht, maar vlak voor de vaccinatie kreeg ik zelf corona. Vijf weken lang zat ik thuis om op te knappen en nog steeds ben ik helemaal leeg. Ik ben niet meer dezelfde. Voorlopig moet ik het doen met een hoofd dat anders denkt, met een binnenste dat anders voelt. Ik heb grote bewondering voor iedereen die in de zorg werkt. Wij zeuren niet, we gaan door.
Karin Veenhof-van Nimwegen
STIL VERDRIET
Ik wilde graag reageren op het artikel Geweld achter de voordeur. Ik ben nu drie jaar getrouwd met een ontzettend lieve man. Het is voor ons allebei ons tweede huwelijk. Hij was twintig jaar getrouwd met een vrouw die hem geestelijk, emotioneel en psychisch mishandelde. Wat die vrouw mijn man aandeed, is met geen pen te beschrijven. Naar de buitenwereld was ze altijd leuk, vrolijk en grappig. Maar mensen hadden geen idee. Hij had nauwelijks nog eigenwaarde. Wij hebben een heel goed huwelijk. Het heeft lang geduurd voordat mijn man ook maar iets positiefs over zichzelf kon bedenken. Gelukkig gaat het nu goed. Ik wilde dit vertellen omdat er, zoals ook in het artikel stond, zo weinig over wordt gepraat. Dat is heel jammer, ook voor de mannen die dit overkomt. Anoniem
Kostbaar cadeau
Tijdens een bezoek aan mijn zus, die ongeneeslijk ziek is, werd ik verrast met haar vijftig jaar oude knopendoos. Dit raakte me, want het is een doos vol grote en kleine schatten die mijn zus zo vaak in haar handen heeft gehad. Haar liefde voor bepaalde kleuren en vormen zitten er allemaal in. Welke knoop ik er ook uit haal, zij is er steeds in gedachten bij. Voor mij is dit geschenk kostbaarder dan het mooiste sieraad.
Ineke
Een bos rode rozen
Als regelmatige en zeer tevreden patiënt van het Van Weel-Bethesda ziekenhuis werd mijn staaroperatie onverwacht afgebeld. De oogarts was ziek geworden en een nieuwe afspraak zou volgen. Een kleine teleurstelling, maar ook een arts kan ziek worden. Vrijdagmiddag werd er gebeld aan de deur: een persoon overhandigde mij een grote bos rode rozen. Ik begreep er niets van! Ik was niet jarig en had verder ook niets te vieren. Als afzender stond er op het kaartje: ‘Een bloemengebaar met excuses, het operatieteam.’ Hier werd ik even stil en blij van, wat super en wat bijzonder. Dank je wel operatieteam, zo werd het voor mij een dag met een gouden randje!
Hanky van der Horst
Het leven is nu
Elke avond, als ik de hond uitlaat, loop ik langs een huis waar een ouder echtpaar woont. Ik vermoed dat ze in de tachtig zijn. Telkens zie ik een ander beeld daar in huis: de ene keer spelen ze een spelletje, dan zitten ze samen gezellig aan de koffie, een andere keer leest de vrouw een krant en zit de man achter een laptop. Kortom: ik zie deze mensen zo enorm elkaars aanwezigheid waarderen. Natuurlijk zullen zij ook weleens op elkaar mopperen, maar voor mij is dit een reminder dat ik het leven iets meer moet waarderen en me niet meer druk moet maken om de kleine dingen.
Kesley
KOFFIETIJD
Dit jaar zijn wij 50 jaar getrouwd. Al vanaf mijn eerste trouwdag drink ik elke dinsdag koffie met mijn oudste en jongste zus. In het begin deden we dit met onze ouders. Toen onze moeder in 2000 als laatste overleed, hebben we besloten om onze koffieochtend voort te zetten. Zo blijven we altijd met elkaar op de hoogte van alle ups en downs in de familie. Ik vind het nog altijd heel bijzonder. Lieve zussen, ik hoop dit nog heel lang samen te blijven doen. Jullie zus Gerrie
HET KOOLWITJE
Het was vroeg in het jaar. Mijn vrouw was een halfjaar eerder overleden. Ik stond in de tuin en zag bij de heg een koolwitje fladderen. Terwijl ik daar stond, kwam ze al fladderend op mij af, cirkelde een paar keer om mijn hoofd en weg was ze. Later die dag fietste ik naar mijn dochter. Het was een lekker tochtje tussen de weilanden. Halverwege kwam ineens, uit het niets, een koolwitje op mij af en vloog pardoes tegen mijn mond. Nou ja, dacht ik, wat is dit? Toen ik het later mijn dochters vertelde, zeiden ze gelijk: “Pap, dat was mama.” Zou het?
Paul Kijne
Dankjewel, mam
Na een lang traject ben ik eindelijk moeder geworden. En elke week mogen onze twee dochters een nachtje bij jou en papa logeren. Als ik zie hoe blij mijn meisjes zijn met hun oma, dan zingt mijn hart. Dankjewel mam, voor al die kaarsjes die je voor ons hebt gebrand in de kerken die je op je reizen hebt bezocht. Het heeft geholpen: er zijn twee prachtige kleindochters gekomen. Helaas ben jij ziek en word je niet meer beter. Nu brand ik kaarsjes voor jou. Je bent sterk en eigenwijs, je zorgt ervoor dat je de chemobehandeling op dinsdag krijgt, zodat je je op zondagavond en maandag weer goed genoeg voelt om op te passen. Ik wil niet weten hoe het leven er zonder jou uitziet. Lieve mama, ik hou van je!
Je dochter Kathelyne
Mijn moeder is 98. Toen ze in 1955 trouwde en vanuit Brabant naar Rotterdam verhuisde, kreeg ze een abonnement op Libelle cadeau. Haar man vond een baan in Den Haag en Libelle ging mee. Er kwamen twee dochters. Maar het Brabantse platteland bleef trekken en haar man kreeg een baan bij de provincie. Ze vonden een vrijstaand huis met een grote tuin. Libelle verhuisde weer mee. Het leven kabbelde voort, de kinderen gingen het huis uit, de echtgenoot overleed. Ze kon zich goed redden in haar eentje, met elke week de Libelle bij de koffie. Maar nu gaat het niet meer. Ze wordt te vergeetachtig en gaat naar een verzorgingshuis. Daarmee komt een eind aan een abonnement dat 65 jaar heeft geduurd. Wat fijn dat ze er zo lang van heeft kunnen genieten.
Marieke Peeters Weem
- Productie: Laura van der Meer. denktank: Naomi Griep. Fotografie: H&M, Peggy Janssen, Yvette Kulkens, Sigurd Kranendonk, Saskia van Osnabrugge, Shutterstock, Sanne Tulp, Zarafa Camp/Great Plains Conservation. Styling: Ilona Jongepier, Annemieke Paarlberg, Ashley Veraart, Moniek Visser, Marjolein Vonk
