Wie is er hier nu eigenlijk het sneeuwvlokje?

Zijn de mensen die vinden ‘dat ze ook niks meer mogen zeggen tegenwoordig’, niet eigenlijk zélf de sneeuwvlokjes?

De Britse uitgeverij van de boeken van Roald Dahl had een aantal sensitivity readers aangesteld, die voorstelden om honderden mogelijk aanstootgevende woorden in de boeken van de auteur aan te passen. Oempa Loempa’s werden ‘kleine mensen’ in plaats van ‘kleine mannetjes’, Caspar Slok uit Sjakie en de chocoladefabriek werd ‘enorm’ in plaats van ‘dik’ en mevrouw Griezel was niet meer ‘lelijk’. De wereld was voor sommigen te klein: censuur! En het feit dat er überhaupt zoiets bestond als een sensitivity reader was al te zot voor woorden!

‘Al die sneeuwvlokjes van tegenwoordig kunnen ook niks meer hebben’, ronkten - ik moet het helaas toegeven - leeftijdsgenoten. Waarom zou je iemand niet dik of lelijk mogen noemen, het wás toch ook zo? Sneeuwvlokjes waren het, die millennials met hun overgevoeligheid. Slappe happen. Niet alleen de speeltuin was een rubberentegelparadijs geworden, ook mensen moesten tegenwoordig worden verpakt in bubbeltjesfolie om ze te beschermen tegen de boze buitenwereld.

Maar wie is er nu een sneeuwvlokje als iedereen even overgevoelig, emotioneel en aangebrand reageert op veranderingen? Het is niet zo moeilijk om een beetje rekening te houden met elkaar. In het dagelijks leven zeg je toch ook niet alles wat er in je hoofd opkomt? Zo noem je je micromanagende baas in de kantine op je werk vast geen ‘zeikerd’ of de pasgeboren baby van een vriendin ‘lelijk’. Dat zijn de kleine lettertjes van het sociale verkeer, die iedereen kent en de meesten ook toepassen.

Aan veranderingen moet je misschien even wennen, maar ja, dat moest je aan pannenkoeken-met-een tussen-n ook. En ze smaken nog net zo goed als vroeger. Verandering is lastig, maar uiteindelijk went alles. Zelfs havermelkcappuccino. Na een poosje weet je vaak wel de juiste toon te vinden. Dan smelten alle sneeuwvlokjes als sneeuw voor de zon.