Wieke: “Ik ben best trots op ons. Niet zeuren over wat niet mag en kan, maar iets verzinnen waardoor het wél kan”

Ze is getrouwd met Rob, heeft drie volwassen kinderen en zeven kleinkinderen. Wieke woonde in bijna alle Nederlandse provincies én in Zambia, maar heeft nu haar hart verpand aan Noordwijk. Ze houdt van LLL: leven, lachen en laat-toch-waaien. En eigenlijk is er nog een vierde L, namelijk die van Libelle-lezeressen.

Lekker dan. Op tweede kerstdag zouden we met ons vijftienen zijn, onder wie zeven kinderen. Maar nu hebben Huug en Mark gezegd, zo fijn op tijd, dat vier personen de limit zijn. Ik neig naar ongehoorzaamheid.

Koning Salomo

‘Nee! Het zit me niet lekker’, zegt Rob, ‘Kom maar eens om een ziekenhuisbed als je echt ziek wordt en het loopt gillend uit de hand met die omicron! Het wordt een bende als niemand zich aan de regels houdt.’ Dus, is zijn conclusie, er kunnen twee gezinnen niet komen.

O nee? En wie van onze kinderen gaan wij de deur wijzen? Waar is de wijze koning Salomo als je hem nodig hebt? Dat was die koning die dreigde een baby te halveren, toen twee moeders erom vochten. De onechte moeder – het kreng - zei: ‘Doe maar!’ Maar de echte moeder snikte: ‘Geef hem dan maar aan háár!’ Dat had Salomo natuurlijk allang voorzien, dus de echte, snikkende mama kreeg de baby mee.

Walk-in plannen

Schoondochter en tegelijkertijd achterbuurvrouw Lara, bij wie ik zit te jammeren, weet een oplossing: ‘We doen een walk-in lunch. We verdelen iedereen over onze twee huizen. Het enige nadeel is dat wij elkaar niet zien, maar wij zien elkaar al zo vaak’.

We gaan het overleggen, samen met onze mannen. Als Lara en ik gedacht hadden serieus zaken te kunnen doen met die twee erbij, hebben we dat verkeerd ingeschat. Zoon oppert dat hij alternatieve looproutes zal ontwerpen, met pijlen, zodat niemand elkaar tegenkomt. Over muurtjes, daken en schuttingen heen, helemaal boa-proof. Rob denkt dat het mogelijk moet zijn om de gerechten via buizenpost naar elkaars kersttafel toe te zwiepen. ‘Of we geven iedereen een eigen kamer’, vindt zoon, ‘verdeeld over onze huizen en dan zoomen we gezellig’. De onzinnigste voorstellen komen voorbij, zoals: iedereen moet na elke gang douchen.

Wijze oplossing

Maar uiteindelijk zijn we het eens: kerstlunch in etappes in twee huizen. Na elke gang verkast het ene gezin naar zoon en Lara en het andere naar ons. Tot alles op is. En tussendoor natuurlijk enorm luchten. Ik ben eigenlijk wel trots op ons. Niet zeuren over wat niet mag en kan, maar iets verzinnen waardoor het wél kan. Zo kunnen we prima afstand houden.

Dan nu nadenken over het eten. Vooral niet te moeilijk doen. In plaats van de schilderijtjes die ik van plan was om te maken van de zalmmousse, gooi ik nu twee visvormen vol met dat spul, stort dat op schalen die ik optut met van alles en dan kan iedereen zelf opscheppen. Lara en zoon doen de soep. Kwestie van twee pannen. Alle gerechten in tweeen en op tijd bij elkaar neerzetten. En natuurlijk knakworsten en frieten paraat houden voor de lust-ik-nieters. Lara is mijn Koningin Salomo met haar wijze oplossing.

Wat nog wel een dingetje wordt: tussendoor moeten er drie kleintjes naar bed worden gebracht om te slapen. Ach, wat kan ons het schelen? We spreken elkaar tenminste, en omdat we per tafelronde niet met te veel zijn, spreek je elkaar ook écht. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Als u dit leest, is het achter de rug. Maar ik denk, onze kinderen kennende, dat het toch een gezellig en chaotisch feest wordt. Hopelijk bij u thuis ook!