Wieke: “Mijn jongste kleindochter doet ‘alles voor de apenlots’”

Ze is getrouwd met Rob, heeft drie volwassen kinderen en zeven kleinkinderen. Wieke woonde in bijna alle Nederlandse provincies én in Zambia, maar heeft nu haar hart verpand aan Noordwijk. Ze houdt van LLL: leven, lachen en laat-toch-waaien. En eigenlijk is er nog een vierde L, namelijk die van Libelle-lezeressen. Dit keer schrijft ze over haar kleindochters.

Wij hebben een schattige kleindochter van bijna drie jaar – al steekt ze haar hele handje op als je vraagt hoe oud ze is – en één van de dingen die iets leuks toevoegen aan haar leven, is het beklimmen van oma. Ze boft met mijn dikke dijen, want dat zijn een paar beste klimrotsen. Ik zit in een stoel, dat gelukkig wel. Ze hopt van mijn ene been naar het andere, staat rechtop en laat zich dan als een baksteen vallen, in het volste vertrouwen dat ik haar wel opvang. En dat is me toch een slopende work-out! ‘Nog een keer?’ jubelt ze steeds. Ze kent het fenomeen apenrots van de dierentuin. ‘Oma apenlots doen?’ smeekt ze, zodra ik mijn neus laat zien. De ‘r’ is nog een brug te ver. Heerlijk dat we kleinkinderen in zeven maten en soorten hebben. Met deze peuter, die zeker weet dat ze vijf wordt, doe ik ‘apenlots’.

Kleindochters

Met middelste kleindochter, bijna dertien, neem ik mijn kledingkast door, drie kwart moet weg. Er hangen spullen in vijf maten: een pakkende illustratie van mijn jojogedrag. Middelste, tegenwoordig los op zwart als de enige acceptabele ‘kleur’, vindt een zwart, doorzichtig bloesjasje. ‘Draag je dat écht nooit meer oma?’ vraagt ze hoopvol. Helaas, in dit leven gaat dat niet meer gebeuren. Het staat haar geweldig. Ook de geborduurde tas uit Peru neemt ze mee. ‘Ibiza look’, weet ze.

Discussies met opa

Oudste kleindochter, veertien jaar, en al doorgestoten naar 5 VWO, scoort medische boeken bij opa. Ze wilde diergeneeskunde studeren. Opa praat haar daar, niet erg subtiel, van af. ‘Een cavia’, doceert hij, ‘zegt niks terug als jij vraagt waar het pijn doet’. Zij mikt echter op het grote vee, zoals paarden en koeien, zegt ze, ‘en een paard zegt ook niks terug opa!’ ‘Maar een dierenarts moet ook muizen, kanariepietjes en wandelende takken behandelen,’ weet opa, ‘dat gaat vervelen’. Deze discussie voeren ze al maanden en nu neigt ze toch naar geneeskunde. Opa geeft haar een medische atlas met veel illustraties mee. ‘Dan ga ik vast beginnen,’ zegt ze, leergierig als ze is. Oudste is ook degene, die voor ons een stemadvies heeft uitgezocht. ‘Jij bent de toekomst, wat jij zou stemmen, dat stemmen wij ook,’ vonden wij.

Herkansing

Van de oudste kleinkinderen heb ik zes jaar gemist, toen we in Zambia woonden. Af en toe was ik wel in Nederland, maar de dagelijkse ontwikkeling maakte ik niet mee. Nu, met de jongste vier, mag ik in de herkansing. Met jongste kleindochter communiceren gaat op een ander niveau dan met de oudsten. Die zetten zelf koffie als ze binnenkomen, ruimen de vaatwasser in of uit en hebben (veel) meningen over wat er zoal in de wereld gaande is. Jongste heeft – toch – ook meningen. Als er een nogal norse mevrouw van een verzekeringsmaatschappij binnenkomt, zegt ze: ‘die fou is niet leuk!’ Dan ga ik niet uitleggen dat die chagrijnige vrouw wél leuk is, want het kind heeft groot gelijk. Als de kleindochters er alle drie tegelijk zijn, moet ik schakelen. Van keuzestress en klimaatcrisis naar: ‘nog een paar hapjes broccoli’. Waarna jongste zegt: ‘Wil niet bomen eten!’ En omdat ik haar oma ben, hoeft dat niet. Hoewel? ‘Nog drie boompjes en dan gaan we ‘apenlots’ doen’, beloof ik. Hoppa, de bomen worden met drie tegelijk naar binnen gepropt. Alles voor de apenlots.

Volgende week kleinzoontjesdag! Tussen alle verhuisperikelen door nog een dagje oppassen. En deze apenrots is apetrots op het hele spul.