Wieke: “Nu is ze 60 kilo kwijt. Dat is een compleet mens! Een slank mens, dat wel”

Wieke luistert mee met een gesprek over een maagverkleining in de rij voor de bakker.

Ik heb al uren onbedaarlijke trek in saucijzenbroodjes. Wel/niet/wel/niet… Wel. De bakker wint. Hij verkoopt de beste van het dorp. Daar sta ik in een lange rij.

Droomfiguur

Voor mij staat een mevrouw die haar operatie uitlegt aan een kennis, die weer voor háár staat. Zelfs door haar mondkapje heen komt de monoloog glashelder over. Wat een mazzel, het gaat over een gastric bypass en laat ik dat nou zelf weleens overwogen hebben? Na het proberen van alle diëten die op deze aardkloot rondgaan, deelname aan clubjes met lotgenoten die uiteindelijk niets blijvends hebben opgeleverd, en na het wegflikkeren van die rotpotjes vol peperdure wonderpillen die me een droomfiguur beloofden, zou ik het misschien moeten proberen. Tot nu toe kom ik niet in aanmerking, want mijn BMI is te laag. TE LAAG. Dat was nog eens een meevaller.

Ik schuif een beetje dichter naar de vertelster toe, om niets te missen. “Ze doen het met stokjes hè?” legt ze uit, “Ik heb gaatjes in mijn buik, daar zijn ze doorheen gegaan met die stokjes en mijn maag is nu zó groot!” Ze wijst een formaat pruim aan. Jeetje. Daar kan dus bijna niets in. En nu is ze 60 kilo kwijt. Dat is een compleet mens! Een slank mens, dat wel.

Kipfilets onder mijn armen

Zij is nog niet echt slank te noemen, maar dik is ze niet meer en ze is er klaar mee. Want de complicaties logen er niet om. Ze is nog nooit van haar leven zó ziek geweest! Pus, bloed, braaksel, alles komt voorbij, hoorbaar voor de hele rij wachtenden.

“Maar nu ben ik blij dat ik het heb gedaan. Ik at niet, ik vrat, toen ik nog zo dik was. Als ik iemand gedag zwaaide, bleven die kipfilets onder mijn armen een half uur meezwaaien. Toen ik dik was, keek iedereen om. Dan zei ik: ‘heb ik soms een papegaai op mijn kop, dat je zo loopt te staren? Kijk vóór je mens!’”

Nazorg

De kennis vraagt of ze genoeg kan eten. Ze knikt. “Maar niet veel tegelijk. Ik zat in zo’n nazorgroepje hè, dat moest. Je had daar lui, die achteraan stonden toen het buskruit werd uitgedeeld. Iemand dronk een pak chocoladevla op, door een rietje. En het dan gek vinden dat je kotsmisselijk wordt. Je knalt toch uit je panty als je zoiets hoort?”

De kennis wil weten of ze nooit meer iets lekkers mag. “Tuurlijk wel, ik ben de baas hè? Ik bepaal wat er naar binnen gaat. Jij weet hoe ik eerst liep hè? Voetje voor voetje, met een rollator. Nu loop ik gewoon. Als ik een taartje wil, plan ik dat in. Je moet plannen. Nou ben ik daar toevallig goed in.” Dan is de kennis aan de beurt.

Één hapje

“Wat goed van u mevrouw!” zeg ik. Ze draait zich om. “Vind ik zelf ook, alleen dat vel hè? Dat hangt overal. Net versleten gordijnen. Ik wilde dat weg laten halen, maar de verzekering vergoedt dat niet.” Ik krijg de gedetailleerde weergave van het telefoongesprek met de verzekering opgedist.

Dan is zij aan de beurt en ze bestelt zes Bossche Bollen en zes saucijzenbroodjes. Ze stopt alles in haar shopper en draait zich nog even naar mij om: “Jij denkt natuurlijk: zo zitten die kilo’s er meteen weer aan, maar ik neem straks één hapje van die bol en eentje van het saucijzenbroodje. De rest eet mijn gezin wel op.”

Misschien moet ik vriendinnen met haar worden en vragen of ze voortaan met me meegaat als ik boodschappen doe. Op voorwaarde dat ze enge verhalen vertelt over haar operatie en ik hoor mezelf zeggen: “twee volkoren bolletjes.”