PREMIUM
Zoetermeerse Juliette (61) moet kiezen: haar 27 duiven weg, of “binnen twee jaar aan de zuurstoftank”
Juliette Meurs (61) moet ze zo snel mogelijk kwijt: de 27 duifjes die ze al járen in haar achtertuin houdt. Ze blijkt allergisch. Aan wie kan ze haar geliefde vogels toevertrouwen en hoe zorgt ze ervoor dat ze niet binnen een uur weer bij haar op het dak zitten? Ze vertelt erover aan het AD.
“Kijk, daar zit Herman. Dat zijn Coco, Bruintje, Beige en daarnaast Madammeke. Hé dames, dag dag! Kom es!” groet Juliette Meurs haar duivenvriendjes. Wit, grijs of een mengelmoesje, Meurs kent de vogels die in en op haar schuur paraderen stuk voor stuk.
Het is een druk gefladder in haar achtertuin in Zoetermeer. “Voorjaar, hè. Ze zijn druk met takjes. Normaal liet ik twee eieren per nest uitkomen, nu haal ik ze weg.” Want hoe dol Meurs ook is op haar duiven, ze moet zo snel mogelijk van ze af. Dat gaat haar aan het hart. Al achttien jaar zorgt ze voor haar vogels. Ze heeft er nu 27 en dat zijn er 27 teveel sinds ze van de dokter te horen kreeg dat de gezondheidsklachten die ze al vijf jaar heeft, alles te maken hebben met haar duiven.
70 procent longfunctie
Ze blijkt een allergie te hebben opgebouwd. Het komt niet vaak voor bij duivenhouders, daarom duurde het even voordat de longarts die puzzel had opgelost. Meurs heeft door de allergische reactie een ontsteking van de longblaasjes, die littekens vormt. Het beneemt haar letterlijk de adem. Het duivenhok schoonmaken is niet meer te doen, ook niet met een masker. Het stoffige verenpak van haar geliefde duiven is haar al teveel. “Ik heb nog 70 procent longfunctie en als ik nu de duiven weg doe, kan dat nog een beetje verbeteren.”
De 61-jarige Zoetermeerse heeft een training- en coachingbedrijf en is raadslid voor de partij Zoetermeer Vooruit. In haar vrije tijd is ze dagelijks zeker een uur bij haar duiven achterin de tuin te vinden. “Mijn hart wordt blij als ik ze zie vliegen. Als ik vanaf de bank naar buiten kijk, is het een levend schilderij. Het zijn voor mij gezelschapsdieren. Ik heb ze niet voor de sport. Ik ben geen duivenmelkster, maar een duivenhoudster. Een van de weinige vrouwen, want in de duivenwereld kom je vooral mannen tegen. Als ik met mijn man voer ga halen, spreken ze hém aan. Dan wijst hij snel naar mij, hij heeft er niks mee.”
De oudste duiven kent ze al vanaf de eerste dag dat ze een duiventil in de tuin zette. Haar groep duiven is inmiddels gegroeid en allemaal kennen ze haar. “Als ik Witje roep voor een pinda, dan weet de rest dat ze niet hoeven te komen. Gerrit is een Groningse postduif die kwam aanvliegen. Mijn man heeft nog geprobeerd hem in Haarlem uit te zetten zodat hij naar zijn oude baasje kon vliegen, maar hij was nog sneller terug dan mijn man.”
Oproep gedaan
Na de harde boodschap van de arts huilde ze drie dagen alle tranen uit haar lijf. “Nu ben ik al wat meer aan het idee gewend, maar ik blijf er mee bezig. De duiven moeten weg, maar naar wie? Op Facebook heb ik een oproep gedaan, maar niemand reageert.”
Dan zijn het ook nog eens duiven, vogels die feilloos hun thuishonk weten terug te vinden, zoals Gerrit deed. Wat gebeurt er als ze de duifjes verhuist? “Dan zitten ze heel snel weer bij mij, maar dat moet niet. Ik denk dat de nieuwe eigenaar ze minimaal drie weken moet ophokken. Liefst komen ze bij iemand terecht die ver weg woont.”
En als niemand zich meldt? “Dan zit ik hier over twee jaar met een zuurstoftank. Nee, ik móet afscheid van ze nemen. De longarts zal al niet blij zijn dat ze er nu nog zijn.”
Bron: AD
