Premium
Roos Schlikker: “Mijn lieve, moedige vader, mijn kleine, dappere moeder, ik zag ze zitten”
Premium
Roos Schlikker (45) heeft twee zonen, een man, een vader op leeftijd en veel vriendinnen. O ja… en zichzelf om voor te zorgen.
Drie jaar geleden gingen we met kerst naar Zweden: François, Miró, Róman, mijn vader en ik – en een bevriend stel dat ook twee zonen heeft. Het klonk zo heerlijk: ijsvissen op een verlaten meer, chocolademelk met van die Scandinavische koekjes, rode huisjes bedekt met poedersuikersneeuw, Het was er allemaal, maar er was ook dat ene, dat gat dat niet te dichten viel. Vooral mijn vader had het zwaar. Vochtige ogen, het hoofd dat opeens boven een kerstbord naar beneden zakte. Toen we op een hondenslee zaten en hij zijn voet tegen een boomstam stootte, vloekte hij de wereld bij elkaar – mijn stoere vader, die zelfs een openhartoperatie stralend doorstond. Ik snapte het. Eigenlijk riep hij naar haar, zijn vrouw, die drie maanden daarvoor stierf.
Het was heus niet de eerste slechte kerst, een jaar daarvoor had hij me gebeld vanuit Zuid-Afrika. Hij vertelde luidruchtig over het weer (“práchtig!”), over zijn fietstochten (“gewéldig!”), over dat ene restaurant (“góed!”), tot zijn stem plotseling niet meer uitbundig had geklonken, maar geknepen: “Ik weet het even niet meer.” De depressie die al maanden als een groot dier zijn klauwen rond haar nek hield, wilde maar niet vertrekken – daar hielp geen zonnetje tegen. Een dag later verexcuseerde hij zich al.
Verder
lezen?
Dit is een Premium-artikel. In Libelle Premium vind je onze beste artikelen en video’s. Probeer nu 2 weken gratis!
- Toegang tot unieke artikelen, breipatronen en iedere dag een nieuwe puzzel!
- 100% advertentie-vrij
- Abonnees van het Libelle tijdschrift krijgen 50% korting
€2,99
per maand
of Inloggen
