Premium
Caroline is mantelzorger van haar moeder: “Toen de verpleeghuizen op slot gingen, huilde ik van opluchting. Even rust”
Premium
Toen haar moeder ging dementeren, werd Caroline haar mantelzorger, maar niet omdat ze dat zo graag wilde. “Waarom gaat iedereen er klakkeloos vanuit dat je die taak zonder te zeuren op je neemt?”
Hoewel ik besefte dat het verstandiger was om het niet hardop aan te kondigen, stond het voor mij al jaren vast: tegen de tijd dat het nodig zou zijn, zou ik niet gaan mantelzorgen voor mijn moeder. Zelf had ze altijd alles voor haar ouders over en we hebben als gezin gezien hoe ze daar vaak bijna aan onderdoor ging. Bovendien staat onze vrij moeizame moeder-dochterband geduldig en liefdevol mantelzorgen nogal in de weg. Dus toen ze begon te dementeren en mijn zus en ik de diagnose te horen kregen, was ik blij verrast dat we meteen een casemanager dementie toegewezen kregen van de thuiszorgorganisatie in de buurt. Wat een uitvinding, deze ‘regisseur’ voor mensen met dementie én hun naasten: een man of vrouw die informeert, begeleidt, meedenkt, adviseert en (thuis)zorg regelt, wat wil je nog meer? Maar toen ik deze kordate dame op de hoogte bracht van mijn ‘dienstweigering’, klonken mijn op zich geldige redenen me vreemd genoeg ineens als egoïstische smoesjes in de oren: ik ben 55, alleenstaand, heb zelf geen optimale gezondheid en als zzp’er moet ik hard werken. En o ja: ik woon ruim zeventig kilometer bij mijn moeder vandaan.
Verder
lezen?
Dit is een Premium-artikel. In Libelle Premium vind je onze beste artikelen en video’s. Probeer nu 2 weken gratis!
- Toegang tot unieke artikelen, breipatronen en iedere dag een nieuwe puzzel!
- 100% advertentie-vrij
- Abonnees van het Libelle tijdschrift krijgen 50% korting
€2,99
per maand
of Inloggen
