“Laatst hadden we hier in Cornwall een regenachtige dag. Ik had veel behoefte aan buitenlucht en natuur, dat verlangen heb ik eigenlijk altijd. Ik besloot een stuk van het South West Coast Path te lopen, dat ligt in de buurt van waar mijn man en ik momenteel wonen. Eenmaal bij de zee kwam ik meteen tot rust door de geluiden van de meeuwen, de wind en het water. Na een tijdje kwam een jongeman voorbij. Aan zijn spullen en zijn vastberaden wandeltempo zag ik dat hij geen ‘gewone’ wandelaar was. Zijn gezicht zat vol piercings, maar hij had vriendelijke ogen en we raakten aan de praat. Ik vroeg hem waarnaar hij op weg was en of hij misschien even wilde rusten met een kop thee. De jongen sloeg het aanbod af, hij had een strakke planning. Hij had jarenlang op straat geleefd, vertelde hij, tot hij op een dag een boek las over twee oude mensen, die alles hadden verloren en toen dit kustpad gingen lopen. Hun verhaal had hem hoop gegeven. Als zij het konden, kon hij het ook. Nu liep hij al een paar weken elke dag een vast aantal kilometers in een vaste routine. Het was alsof hij zichzelf dankzij het pad weer had teruggevonden.

Ik heb hem niet verteld met wie hij aan de praat was geraakt, deze jongeman had zijn eigen weg te gaan en daar wilde ik hem niet van afleiden. Die twee oude mensen, die vijftigers die alles verloren en uit pure wanhoop hetzelfde pad hadden gelopen als hij nu volgde, waren mijn man Moth en ik.”

voor jou geselecteerd

Premium

Harriet Duurvoort: “In één klap ging mijn hele idee van moederschap op de schop”

Premium

“Mijn vriendin is een vrek”: als geld een rol speelt in vriendschap

Premium

‘De zeven zussen’-schrijfster Lucinda Riley: “Mijn eerste huwelijk noem ik een oefenhuwelijk”

Laat meer voor jou geselecteerd zien

Premium

bekijk