Het effect van stembevrijding: “Probeer een geluid te geven aan je verlangen. Hoe klinkt dat?”

Premium

Het is vast lekker om hard te schreeuwen of te zingen, maar journalist Francine Postma durft het niet. Bang om zichzelf belachelijk te maken. Dan blijkt een oude vriendin sessies ‘stembevrijding’ te geven. Zal ze toch eens…

Mijn moeder was een uitbundig type. Als zij lachte, genoot de hele buurt mee. Als ze boos was of schrok: idem dito. Ze zong luidkeels mee met muziek en geneerde zich nooit voor haar volle, soms rauwe stem. “Ik ben nou eenmaal zo”, was een van haar gevleugelde uitspraken. Als kind schaamde ik me voor mijn eigenzinnige moeder. Haar luidruchtigheid maakte dat ik me overbewust was van elk geluidje dat ik voortbracht. Voor geen goud zou ik me ooit zo laten gaan.

Dus durfde ik tijdens mijn eerste bevalling niet te schreeuwen uit angst om op mijn moeder te lijken. De verloskundige begreep er niks van. “Als je nu niet zou mogen schreeuwen, wanneer dan wel?!” riep ze. Ook nadat mijn moeder was overleden, drie jaar geleden, bleef ik mezelf restricties opleggen. Als ik zong, wat ik graag en vaak deed, wilde ik lief en helder klinken. Nu heb ik van nature een vrij lage stem, dus ik forceerde hem in mijn pogingen om onschuldig te klinken. Daardoor gaf zingen me geen plezier, maar pijn in mijn keel.